Op de cover van de boeken van Elizabeth George staat als kop ‘De koningin van de misdaadliteratuur’. Dit soort nooit ‘uitgekeerde’ titels zijn altijd mooi voor de verkoop van de boeken. Maar men kan zich inmiddels afvragen of Elizabeth George dit soort uitspraken nog nodig heeft.
Iets te verbergen is haar 21e deel met inspecteur Lynley die als hoofdpersoon samen met Barbara Havers in opdracht van New Scotland Yard misdaden oplost. Als men de boeken van George leest vallen een aantal dingen op.
Door de manier van vertellen en beschrijven van met name de locaties waar de verhalen zich afspelen, zou men er zo maar vanuit kunnen gaan dat George een Britse is. Niets is echter minder waar, want al vanaf haar geboorte in 1948 woont zij al in de Verenigde Staten. Dit maakt met name de gedetailleerde manier waarop zij de locaties beschrijft des te knapper.
Het tweede wat opvalt is de dikte van de verhalen. Zo telt Iets te verbergen maar liefst 640 bladzijden. Men kan zich afvragen of deze dikte nu werkelijk zo nodig is.
Vooropgesteld: Elizabeth George kan, met name in de beschrijving van de locaties waar het verhaal zich afspeelt, zeer uitweiden. Zo kan het voorkomen dat er anderhalve bladzijde wordt gebruikt om Havers van een hek naar de voordeur van een woning te laten lopen. En toch weet George dit op een dergelijke manier te doen, dat het nooit verveelt.
Wanneer een detective van de beademing wordt gehaald, onthult de autopsie een gewelddadige dood. Waarnemend hoofdinspecteur Thomas Lynley wordt op de zaak gezet en komt uit bij een speciale taskforce binnen de Nigeriaanse gemeenschap van Noord-Londen, waar de vermoorde detective bij betrokken was.
De jacht op de moordenaar opent de deuren naar een voor hem onbekende wereld van culturele verenigingen en tradities. Samen met sergeants Havers en Winston Nkata ontdekt hij een web van leugens en geheime levens van mensen die elkaar gruwelijk verminken en dit koste wat het kost verborgen proberen te houden.
Elizabeth George houdt ervan om haar verhalen gecompliceerd op te zetten. Zij wil haar lezers voor een uitdaging stellen. Dit combineert zij met misstanden in de samenleving die verwerkt worden in haar beschreven misdaden. In Iets te verbergen gaat het over vrouwelijke genitale verminkingen en dan met name bij jonge Nigeriaanse en Somalische kinderen.
Met dit gruwelijke gegeven weet George een heel precair en omstreden probleem aan te stippen, maar laat heel goed beide kanten van de medaille zien. Hierdoor komen ook diverse culturen tegen over elkaar te staan. Elizabeth George pakt dit gegeven perfect op en weet precies de juiste toon te pakken. En dit is ontstellend knap.
Haar personages worden met respect en passend in het verhaal geplaatst. Ook in dit onderdeel kan ze nog wel eens uitweiden, maar het is nooit overdreven. Vooral het verschil tussen Havers en Lynley is een terugkerend item in de boeken. Maar de chemie tussen beide komt goed tot zijn recht in de manier waarop George het respect voor elkaar tot uiting brengt.
Iets te verbergen, welke is vertaald door Fanneke Knossen, is een mooi, evenwichtig verhaal waarin Elizabeth George laat zien welke kwaliteiten zij heeft. Maar na al die jaren is dat geen verrassing meer, toch?
Iets te verbergen
Al sinds 1988 met haar debuut, Tot de dood ons scheidt, is Elizabeth George een vaste waarde in mijn boekenkast. En in mijn hoofd. Toen was Roberta Teyes, een boerenmeisje van 16, dader én slachtoffer. Toen al waren Lord Peter Linley en Barbara Havers een uniek koppel. Toen had Barbara haar ouders nog, Linley vrienden en minnaressen uit zijn adellijke kringen. Toen al kwam niet enkel een misdaad aan bod, maar ook gedetailleerde karaktertekeningen en messcherpe relatie-analyses. Toen al fileerde de Amerikaanse auteur messcherp en genadeloos de complexe en internationale Britse samenleving in al haar facetten.
Bijna 25 jaar en precies 20 boeken later kan de 21ste misdaad mij nog evenzeer boeien als de eerste. Opnieuw is het enige totaal onschuldige slachtoffer een meisje van 8. Dit keer legt George de grote Nigeriaanse gemeenschap in Londen onder een vergrootglas, met name de al dan niet rigoureuze toepassing van de Nigeriaanse religie en cultuur, met name vrouwenbesnijdenis. Ze heeft duidelijk uitgebreid onderzoek verricht naar dit fenomeen en vermenselijkt het lijden eromheen in een gedetailleerd verhaal dat niemand onberoerd kàn laten.
In de loop der jaren en boeken is elk deel in deze serie dikker geworden. Dat is onvermijdelijk gezien het steeds langere verleden dat Linley, Havers en sinds een aantal delen ook Winston Nkata met zich meeslepen. Het is verdienstelijk omdat George met elk boek verfijnder en gedetailleerder gaat schrijven. Zowel over de decors waarin elk verhaal zich afspelen als over de interacties tussen de personages. Of het nu om hond Peaches gaat, over dienstknecht Charlie of over hoofdcommissaris Hillier: iedereen die in dit boek figureert, wordt ten voeten uit geportretteerd. Zo lijkt het alsof de lezer zich zelf in het boek bevindt en in het verhaal rondwaart.
Elizabeth George mag dan in haar boeken Engelser zijn dan de Engelsen, in haar beschrijving van emoties, gedragingen en menselijk noodlot is ze nog opener dan de meeste andere Amerikanen. Toegeven, niet alle boeken waren meesterwerken, maar geen enkel Linley mysterie is slechts minder dan middelmatig. Iets te verbergen is weer een parel.