Dat de Scandinavische landen goede tot sublieme thrillerauteurs in hun midden hebben behoeft geen duiding meer. Maar zelfs in het scala van auteurs die werkelijk prachtige boeken voortbrengen heb je nog steeds hen die zelfs dáár boven uit stijgen. Als we voor het gemak IJsland ook tot de Scandinavische landen rekenen dan zijn Indridasson, de helaas overleden Mankell en natuurlijk Hakan Nesser zij die tot de absolute top behoren.

Hakan Nesser heeft zijn populariteit opgebouwd door zijn boeken met inspecteur van Veeteren in de hoofdrol en natuurlijk zijn medewerkers Ewa Moreno en Munster. Tien delen heeft Nesser geschreven en de recensies waren bijna altijd zeer positief. Nesser wist in deze verhalen een typische sfeer op te roepen die hij tijdens deze serie altijd trouw is gebleven.

Ditzelfde stramien volgde hij toen hij aan een nieuwe serie met commissaris Barbarotti begon. Ook in de vijf delen die hij in deze serie schreef bleef hij de sfeer die hij in het eerste boek had gecreëerd trouw. Alle vijf boeken zijn prachtige verhalen die het beste van in Nesser boven haalden. Zeker deel vier van deze serie, De eenzamen, was werkelijk een magistraal verhaal.

Zijn nieuwe boek, De vereniging van linkshandigen is een verhaal waar beide hoofdrolspelers uit het oeuvre van Nesser worden samengebracht. En weer heeft Nesser waar gemaakt dat hij een geweldige schrijver met een unieke stijl is.

Aan het einde van de jaren vijftig richten een aantal linkshandige jongens een vereniging op onder leiding van Marten Winckelstroop omdat hun leerkracht hen dwingt om met rechts te schrijven op straffe van een aantal vernederingen tegenover de rest van de klas. Tijdens een reünie van deze vereniging in de jaren negentig komen de leden om het leven als het pension waar de samenkomst is, afbrandt. De zaak is voor de politie een raadsel en wordt ook als niet opgelost afgeslote. Tot jaren later bij werkzaamheden een lijk wordt opgegraven die met de zaak vaan het afgebrande pension in verband wordt gebracht. De hulp van de gepensioneerde inspecteur van Veeteren wordt ingeroepen om het onderzoek te heropenen.

Het verhaal begint met de kennismaking met de vereniging van linkshandigen en de lezer zal al snel denken dat dit gegeven niet echt tot een goed en prachtig geschreven verhaal kan leiden. Het geeft in het begin niet veel houvast om te verwachten dat het een groots verhaal zal worden. Maar Nesser weet als geen ander van een betrekkelijk klein gegeven een lading mee te geven en steeds weer laagjes aan het verhaal toe te voegen, zodat halverwege het boek de lezer getrakteerd wordt op meesterlijke wendingen.

Hakan Nesser heeft in zijn Van Veeteren serie een sfeer neergezet die hij moeiteloos overneemt in De vereniging van linkshandigen. Maar ook het tempo die hoort bij de inmiddels 75-jarige Van Veeteren neemt hij mee in het boek. Dit stoort absoluut niet. Verwacht geen snelle flitsende achtervolgingen of hoofdstukken die met een sneltreinvaart aan de lezer voorbijschiet. Nesser neemt zijn tijd maar doet dit magistraal.

Maar dit is niet het meest in het oog springende van dit verhaal. Als op de helft van het boek ook inspecteur Barbarotti en Eva Backman hun opwachting maken, neemt Nesser net zo gemakkelijk de sfeer van de eerdere Barbarotti boeken over en juist die combinatie van stijlen is werkelijk een genot om te lezen.

Zijn manier om zijn verhaal te vertellen is kalm en rustig maar doorspekt met humor en een cynische kijk op het leven of wat nog resteert. We zien Van Veeteren in een rol van rustige oudere man die gelukkig is met zijn leven maar zijn ego kan het niet hebben dat hij zich in een zaak heeft vergist en dat is de drijfveer van de oud-inspecteur. Ook Barbarotti zit in een fase in zijn leven waarbij veranderingen hem voor keuzes stelt die hij lastig vindt om te nemen. En juist deze gegevens maken de Vereniging van Linkshandigen tot een heel bijzonder boek.

Hakan Nesser weet zoals altijd zijn personages op een bijzondere manier uit te beelden waardoor zij voor de lezer in het verhaal altijd herkenbaar zijn. Zo begint het boek met de volgende zin:

“Marten Winckelstroop groeide op met twee onvolkomenheden. Hij had geen vader en was linkshandig.”

Als het tweede lid van de vereniging dan ook nog stottert, dan is duidelijk dat de tegenstellingen binnen de vereniging tot interessante situaties gaat leiden. Als de club is gegroeid tot vijf leden en dan ook nog een vrouwelijke tweeling zich aansluit leidt dit tot de nodige taferelen.

De twee verhaallijnen van Van Veeteren en Barbarotti lopen naast elkaar totdat de beide heren elkaar ontmoeten en juist dit is het hoogtepunt van de stijl van Nesser. Beide al eerdergenoemde sferen ontmoeten elkaar en het is subliem om te zien hoe de schrijver dit in elkaar weet te boetseren.

De vereniging van linkshandigen is een boek wat je eigenlijk van Nesser verwacht, maar als het dan zover is dat hij een nieuw verhaal op de markt brengt, dan merk je pas wat een sublieme stijl deze man heeft.

Dit verhaal is 499 bladzijden puur lezersgenot.