Vliegen. De een is er dol op, de ander zweet peentjes wanneer het vliegtuig het luchtruim kiest. Ikzelf ben van de tweede afdeling. En Jack Bowman helpt er niet aan mee om mijn volgende vliegervaring wat gerieflijker te maken. Zijn boek heet dan ook toepasselijk: Crash.
Op Los Angeles Airport (LAX) wordt aan een Boeing 737 onderhoud gepleegd. Wanneer de motoren op volle toeren draaien, explodeert een van de motoren. Een aantal monteurs raken gewond en anderen worden door de explosie zelfs gedood. Het is een mysterie wat het ongeluk veroorzaakte; onderzoekers van de National Transportation Safety Board (NTSB) komen tot de conclusie dat een pakje sigaretten van een van de monteurs de boosdoener is. Hun op non-actief gezette collega en pain in the ass Tom Patrick is het niet met ze eens, helemaal niet als een van de nabestaanden aan hem vraagt de zaak wat beter onder de loep te nemen. Niet lang daarna valt er een vliegtuig uit de lucht in Zuid-Afrika met klaarblijkelijk hetzelfde mankement. Wat is er aan de hand?
Crash is een thriller die langzaam op gang komt. Dit heeft vooral te maken met het feit dat Bowman even tijd nodig heeft om zijn diverse verhaallijnen neer te zetten en de lezer met iedereen kennis te laten maken. Naast de verhaallijn van Boeings die crashen, heeft Bowman namelijk nog andere lijnen lopen. Zo is onderzoeker Tom Patrick bij de NTSB in diskrediet gekomen en spendeert hij zijn tijd aan het checken van ongevallen met oliepijpleidingen in de binnenlanden van Amerika. Niet bepaald iets waar hij warm van wordt. Diezelfde Patrick is ook een fervent pokerspeler, waarmee hij een aardig zakcentje bijverdient. Dit zijn allemaal zaken die Bowman uitvoerig beschrijft. De ene lezer zal het interessant vinden wat je met drie achten kan bewerkstelligen aan de pokertafel; de ander zal hierdoor in slaap worden gesust. Want Bowman is een schrijver die tijd neemt om de lezer uit te leggen hoe bepaalde zaken zitten. Je moet hier van houden; gevolg is wel dat het verhaal dus langzaam aan op stoom komt. Bowman gebruikt zeker 1/3 tot ½ van het boek om alles in stelling te brengen. Maar daarna komt de vaart erin, en zal de lezer op het puntje van zijn stoel belanden. Door de snelheid, maar ook door de interessante verhaallijn(en) die uiteindelijk alles met elkaar te maken hebben.
Een thriller moet beschikken over een gezonde dosis spanning om mee te kunnen doen in het steeds uitdijende speelveld van spannende boeken. Crash is niet heel spannend. Zo zal de oplettende lezer al redelijk snel in de gaten hebben hoe de vork in de steel zit en wie eerlijk is en vooral; wie niet. Toch mag dit de pret niet bederven. De personages zijn op zich interessant, maar wel cliché: de hoofdrolspeler is een superintelligente en sterke vent, die in diskrediet is bij zijn werk doordat hij voor zijn normen en waarden opkwam. Daar kun je toch niet tegen zijn? En natuurlijk ontbreekt ook de prachtige femme fatale niet, die er wellicht een dubbele agenda op nahoudt. Allemaal interessant, maar we hebben het wel al eerder gezien.
Door de verschillende verhaallijnen en de interessante materie die Bowman voor de plot gebruikt, zal de lezer Crash al met al zeker als goed tijdverdrijf beschouwen. Wel moet je dan accepteren dat Crash even nodig heeft om op vlieghoogte te komen.
Op Los Angeles Airport (LAX) wordt aan een Boeing 737 onderhoud gepleegd. Wanneer de motoren op volle toeren draaien, explodeert een van de motoren. Een aantal monteurs raken gewond en anderen worden door de explosie zelfs gedood. Het is een mysterie wat het ongeluk veroorzaakte; onderzoekers van de National Transportation Safety Board (NTSB) komen tot de conclusie dat een pakje sigaretten van een van de monteurs de boosdoener is. Hun op non-actief gezette collega en pain in the ass Tom Patrick is het niet met ze eens, helemaal niet als een van de nabestaanden aan hem vraagt de zaak wat beter onder de loep te nemen. Niet lang daarna valt er een vliegtuig uit de lucht in Zuid-Afrika met klaarblijkelijk hetzelfde mankement. Wat is er aan de hand?
Crash is een thriller die langzaam op gang komt. Dit heeft vooral te maken met het feit dat Bowman even tijd nodig heeft om zijn diverse verhaallijnen neer te zetten en de lezer met iedereen kennis te laten maken. Naast de verhaallijn van Boeings die crashen, heeft Bowman namelijk nog andere lijnen lopen. Zo is onderzoeker Tom Patrick bij de NTSB in diskrediet gekomen en spendeert hij zijn tijd aan het checken van ongevallen met oliepijpleidingen in de binnenlanden van Amerika. Niet bepaald iets waar hij warm van wordt. Diezelfde Patrick is ook een fervent pokerspeler, waarmee hij een aardig zakcentje bijverdient. Dit zijn allemaal zaken die Bowman uitvoerig beschrijft. De ene lezer zal het interessant vinden wat je met drie achten kan bewerkstelligen aan de pokertafel; de ander zal hierdoor in slaap worden gesust. Want Bowman is een schrijver die tijd neemt om de lezer uit te leggen hoe bepaalde zaken zitten. Je moet hier van houden; gevolg is wel dat het verhaal dus langzaam aan op stoom komt. Bowman gebruikt zeker 1/3 tot ½ van het boek om alles in stelling te brengen. Maar daarna komt de vaart erin, en zal de lezer op het puntje van zijn stoel belanden. Door de snelheid, maar ook door de interessante verhaallijn(en) die uiteindelijk alles met elkaar te maken hebben.
Een thriller moet beschikken over een gezonde dosis spanning om mee te kunnen doen in het steeds uitdijende speelveld van spannende boeken. Crash is niet heel spannend. Zo zal de oplettende lezer al redelijk snel in de gaten hebben hoe de vork in de steel zit en wie eerlijk is en vooral; wie niet. Toch mag dit de pret niet bederven. De personages zijn op zich interessant, maar wel cliché: de hoofdrolspeler is een superintelligente en sterke vent, die in diskrediet is bij zijn werk doordat hij voor zijn normen en waarden opkwam. Daar kun je toch niet tegen zijn? En natuurlijk ontbreekt ook de prachtige femme fatale niet, die er wellicht een dubbele agenda op nahoudt. Allemaal interessant, maar we hebben het wel al eerder gezien.
Door de verschillende verhaallijnen en de interessante materie die Bowman voor de plot gebruikt, zal de lezer Crash al met al zeker als goed tijdverdrijf beschouwen. Wel moet je dan accepteren dat Crash even nodig heeft om op vlieghoogte te komen.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Op Los Angeles Airport (LAX) wordt aan een Boeing 737 onderhoud gepleegd. Wanneer de motoren op volle toeren draaien, explodeert een van de motoren. Een aantal monteurs raken gewond en anderen worden door de explosie zelfs gedood. Het is een mysterie wat het ongeluk veroorzaakte; onderzoekers van de National Transportation Safety Board (NTSB) komen tot de conclusie dat een pakje sigaretten van een van de monteurs de boosdoener is. Hun op non-actief gezette collega en pain in the ass Tom Patrick is het niet met ze eens, helemaal niet als een van de nabestaanden aan hem vraagt de zaak wat beter onder de loep te nemen. Niet lang daarna valt er een vliegtuig uit de lucht in Zuid-Afrika met klaarblijkelijk hetzelfde mankement. Wat is er aan de hand?
Crash is een thriller die langzaam op gang komt. Dit heeft vooral te maken met het feit dat Bowman even tijd nodig heeft om zijn diverse verhaallijnen neer te zetten en de lezer met iedereen kennis te laten maken. Naast de verhaallijn van Boeings die crashen, heeft Bowman namelijk nog andere lijnen lopen. Zo is onderzoeker Tom Patrick bij de NTSB in diskrediet gekomen en spendeert hij zijn tijd aan het checken van ongevallen met oliepijpleidingen in de binnenlanden van Amerika. Niet bepaald iets waar hij warm van wordt. Diezelfde Patrick is ook een fervent pokerspeler, waarmee hij een aardig zakcentje bijverdient. Dit zijn allemaal zaken die Bowman uitvoerig beschrijft. De ene lezer zal het interessant vinden wat je met drie achten kan bewerkstelligen aan de pokertafel; de ander zal hierdoor in slaap worden gesust. Want Bowman is een schrijver die tijd neemt om de lezer uit te leggen hoe bepaalde zaken zitten. Je moet hier van houden; gevolg is wel dat het verhaal dus langzaam aan op stoom komt. Bowman gebruikt zeker 1/3 tot ½ van het boek om alles in stelling te brengen. Maar daarna komt de vaart erin, en zal de lezer op het puntje van zijn stoel belanden. Door de snelheid, maar ook door de interessante verhaallijn(en) die uiteindelijk alles met elkaar te maken hebben.
Een thriller moet beschikken over een gezonde dosis spanning om mee te kunnen doen in het steeds uitdijende speelveld van spannende boeken. Crash is niet heel spannend. Zo zal de oplettende lezer al redelijk snel in de gaten hebben hoe de vork in de steel zit en wie eerlijk is en vooral; wie niet. Toch mag dit de pret niet bederven. De personages zijn op zich interessant, maar wel cliché: de hoofdrolspeler is een superintelligente en sterke vent, die in diskrediet is bij zijn werk doordat hij voor zijn normen en waarden opkwam. Daar kun je toch niet tegen zijn? En natuurlijk ontbreekt ook de prachtige femme fatale niet, die er wellicht een dubbele agenda op nahoudt. Allemaal interessant, maar we hebben het wel al eerder gezien.
Door de verschillende verhaallijnen en de interessante materie die Bowman voor de plot gebruikt, zal de lezer Crash al met al zeker als goed tijdverdrijf beschouwen. Wel moet je dan accepteren dat Crash even nodig heeft om op vlieghoogte te komen.