In het vredige, rustige dorp Wintersville, bestaande uit ongeveer vijfduizend inwoners, is moord een zeldzaamheid. Belastingontduiking, winkeldiefstal en af en toe een straatrace zijn de zwaarste misdrijven die er plaatsvinden. Wanneer het zwaar verminkte lijk van een jonge jongen wordt gevonden, is het kleine stadje dan ook in rep en roer. Ben Stevenson heeft als patholoog-anatoom de afschuwelijke taak het gruwelijk aangetaste lichaam te onderzoeken. Het feit dat zijn oudste zoon in dezelfde leeftijdscategorie als het slachtoffer valt en het zelfs een klasgenootje van hem betreft, maakt het onderzoek extra moeilijk. Ook de politie heeft het er moeilijk mee, daar er weinig sporen naar een mogelijke dader en het motief wijzen. Enkele dagen later wordt Wintersville opnieuw opgeschrikt als er wederom een tiener wordt toegetakeld en voor dood wordt achtergelaten. Het meisje overleefd het wonderwel, maar de bewoners maken zich zorgen. Zal het de politie lukken de dader te vinden? En kan Ben hen helpen met zijn anatomische onderzoeken?
Met Langzaam, sterf langzaam schreef de Amerikaanse John Burley zijn debuut en ontving hij de prijs voor origineel, nieuw talent in het thrillergenre. Opmerkelijk, daar het verhaal totaal niet uniek te noemen is. Ook over zijn schrijftalent valt wat te zeggen. Burley schrijft niet groots en zijn verhaal kent enkele opvallende curiositeiten.
Het is bijvoorbeeld vreemd dat er een groot tienerfeest wordt gehouden, terwijl er diezelfde week een leeftijdsgenoot op gruwelijke wijze is vermoord en de dader nog vrij rondloopt. Zeker in zo’n kleine gemeenschap verwacht je dan toch dat men bang is, rouwt om de overledene en er zeker geen vrolijke houseparty wordt georganiseerd? Daarnaast is het ontbreken van suspense een groot gemis. Het begin is veelbelovend, maar Burley heeft kennelijk hier al zijn spanningskruid reeds verschoten; de rest van het verhaal ontbeert namelijk enige actie of spanning. Door de vele nietszeggende, soms zelfs zoetsappige passages en dialogen tussen de hoofdrolspelers lijkt het soms alsof je een tienerroman aan het lezen bent.
Stiekem hoop je nog op een verrassende twist op het eind van het verhaal, maar ook hier stelt Burley de lezers teleur. De gemiddelde thrillerlezer zal halverwege het boek een vermoeden hebben van de mogelijke dader. Wanneer dit vermoeden uiteindelijk blijkt te kloppen, voelt dit aan als een deceptie.
Ook hoofdpersoon Ben kan niet overtuigen. In zowel zijn rol als patholoog als vader is Ben het middelpunt van de gesloten gemeenschap. Het gevaar komt angstig dichtbij en hij beschermt tegen het vrij rondlopende kwaad. Wanneer Ben een verschrikkelijke ontdekking doet, veranderd zijn leven en dat van zijn gezin voorgoed. Natuurlijk leef je als lezer met hem mee, maar nergens kruipt hij echt onder je huid en weet hij je te prikkelen.
De plot, spanningsopbouw, schrijfstijl en personages komen tekort en zijn geenszins onderscheidend, wat Langzaam, sterf langzaam tot een standaard thriller maakt dat niet kan imponeren. Het is een debuut met kinderziektes. Hopelijk heeft Burley in een volgend boek het medicijn en de juiste ingrediënten gevonden waarmee hij de lezers wel mee weet te verrassen.
Met Langzaam, sterf langzaam schreef de Amerikaanse John Burley zijn debuut en ontving hij de prijs voor origineel, nieuw talent in het thrillergenre. Opmerkelijk, daar het verhaal totaal niet uniek te noemen is. Ook over zijn schrijftalent valt wat te zeggen. Burley schrijft niet groots en zijn verhaal kent enkele opvallende curiositeiten.
Het is bijvoorbeeld vreemd dat er een groot tienerfeest wordt gehouden, terwijl er diezelfde week een leeftijdsgenoot op gruwelijke wijze is vermoord en de dader nog vrij rondloopt. Zeker in zo’n kleine gemeenschap verwacht je dan toch dat men bang is, rouwt om de overledene en er zeker geen vrolijke houseparty wordt georganiseerd? Daarnaast is het ontbreken van suspense een groot gemis. Het begin is veelbelovend, maar Burley heeft kennelijk hier al zijn spanningskruid reeds verschoten; de rest van het verhaal ontbeert namelijk enige actie of spanning. Door de vele nietszeggende, soms zelfs zoetsappige passages en dialogen tussen de hoofdrolspelers lijkt het soms alsof je een tienerroman aan het lezen bent.
Stiekem hoop je nog op een verrassende twist op het eind van het verhaal, maar ook hier stelt Burley de lezers teleur. De gemiddelde thrillerlezer zal halverwege het boek een vermoeden hebben van de mogelijke dader. Wanneer dit vermoeden uiteindelijk blijkt te kloppen, voelt dit aan als een deceptie.
Ook hoofdpersoon Ben kan niet overtuigen. In zowel zijn rol als patholoog als vader is Ben het middelpunt van de gesloten gemeenschap. Het gevaar komt angstig dichtbij en hij beschermt tegen het vrij rondlopende kwaad. Wanneer Ben een verschrikkelijke ontdekking doet, veranderd zijn leven en dat van zijn gezin voorgoed. Natuurlijk leef je als lezer met hem mee, maar nergens kruipt hij echt onder je huid en weet hij je te prikkelen.
De plot, spanningsopbouw, schrijfstijl en personages komen tekort en zijn geenszins onderscheidend, wat Langzaam, sterf langzaam tot een standaard thriller maakt dat niet kan imponeren. Het is een debuut met kinderziektes. Hopelijk heeft Burley in een volgend boek het medicijn en de juiste ingrediënten gevonden waarmee hij de lezers wel mee weet te verrassen.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Met Langzaam, sterf langzaam schreef de Amerikaanse John Burley zijn debuut en ontving hij de prijs voor origineel, nieuw talent in het thrillergenre. Opmerkelijk, daar het verhaal totaal niet uniek te noemen is. Ook over zijn schrijftalent valt wat te zeggen. Burley schrijft niet groots en zijn verhaal kent enkele opvallende curiositeiten.
Het is bijvoorbeeld vreemd dat er een groot tienerfeest wordt gehouden, terwijl er diezelfde week een leeftijdsgenoot op gruwelijke wijze is vermoord en de dader nog vrij rondloopt. Zeker in zo’n kleine gemeenschap verwacht je dan toch dat men bang is, rouwt om de overledene en er zeker geen vrolijke houseparty wordt georganiseerd? Daarnaast is het ontbreken van suspense een groot gemis. Het begin is veelbelovend, maar Burley heeft kennelijk hier al zijn spanningskruid reeds verschoten; de rest van het verhaal ontbeert namelijk enige actie of spanning. Door de vele nietszeggende, soms zelfs zoetsappige passages en dialogen tussen de hoofdrolspelers lijkt het soms alsof je een tienerroman aan het lezen bent.
Stiekem hoop je nog op een verrassende twist op het eind van het verhaal, maar ook hier stelt Burley de lezers teleur. De gemiddelde thrillerlezer zal halverwege het boek een vermoeden hebben van de mogelijke dader. Wanneer dit vermoeden uiteindelijk blijkt te kloppen, voelt dit aan als een deceptie.
Ook hoofdpersoon Ben kan niet overtuigen. In zowel zijn rol als patholoog als vader is Ben het middelpunt van de gesloten gemeenschap. Het gevaar komt angstig dichtbij en hij beschermt tegen het vrij rondlopende kwaad. Wanneer Ben een verschrikkelijke ontdekking doet, veranderd zijn leven en dat van zijn gezin voorgoed. Natuurlijk leef je als lezer met hem mee, maar nergens kruipt hij echt onder je huid en weet hij je te prikkelen.
De plot, spanningsopbouw, schrijfstijl en personages komen tekort en zijn geenszins onderscheidend, wat Langzaam, sterf langzaam tot een standaard thriller maakt dat niet kan imponeren. Het is een debuut met kinderziektes. Hopelijk heeft Burley in een volgend boek het medicijn en de juiste ingrediënten gevonden waarmee hij de lezers wel mee weet te verrassen.