Wie spionagethriller zegt, zegt John le Carré. De -inmiddels 88-jarige- Britse auteur brak begin jaren zestig door met Spion aan de muur. Het was het begin van een grote reeks spionagethrillers die de harten van liefhebbers stal. Onderwerpen was tot eind jaren tachtig steevast de Koude Oorlog, waar namen als George Smiley en Peter Guillam hoogtij vierden. Daarna volgden nog tal van voltreffers en anno 2019 is het de beurt voor de 25ste thriller van John le Carré: Spion buiten dienst.
In Spion buiten dienst maakt de lezer kennis met Nat, een spion die is teruggeroepen naar Groot-Brittannië. Hij wordt gevraagd de Haven te gaan leiden, een soort van uitgerangeerde satellietpost van de Rusland-afdeling van MI6. Vanuit daar worden contacten met spionnen onderhouden, informanten aangestuurd en nietszeggende beleidsstukken opgesteld.
In zijn privétijd speelt Nat graag batminton bij zijn vaste club Athleticus. Hij is de topspeler daar en geniet van zijn beperkte faam aldaar. Dan stapt er een vreemdeling op hem af die het tegen hem wil opnemen. Deze Ed kan ook een danig potje batminton spelen en het klikt. Steevast togen beiden na een potje naar hun Stammtisch om een of twee afzakkertjes te nemen. En steevast gaat Ed dan los over de buitenlandse politiek van Engeland, de opstelling van Poetin of de Brexit. Wat Nat niet kan bevroeden, is dat hij binnen afzienbare tijd een heel ander spelletje speelt dan batminton…
John le Carré is de onbetwiste spionnenmeester. Zijn ervaringen als ex-spion (in het echt heet hij David Cornwell) besloot le Carré in ’63 te gieten in Spion aan de muur. Deze klassieker geldt nog steeds als een van de beste thriller aller tijden. Met Spion buiten dienst schrijft le Carré wederom een voltreffer.
De schrijfstijl van de Brit is onnavolgbaar. Elke zin is raak en met name de dialogen tussen Nat en Ed zijn realistisch, gevat en trekken de lezer het verhaal in. Le Carré speelt met taal en doet dat ingenieus. De plot gaat deze keer niet over de Koude Oorlog, maar heeft de Brexit als onderwerp. Waarom dat onderwerp? In een gesprek met de BBC zei le Carré in de zomer dat hij niet anders kon dan de handschoen op te pakken. Hij zei zelfs dat hij gedeprimeerd raakt van de staat waarin Groot-Brittannië zich momenteel bevindt. En dat weet de 88-jarige Brit op bijna elke pagina door te laten schemeren. Dat doet hij uit monde van zowel Nat, maar vooral Ed gaat los over de Brexit. Zoals we gewend zijn van John le Carré, weet hij dit op bijna natuurlijke wijze in een bijzonder interessante plot te verwerken.
De personages die Spion buiten dienst bevolken, zijn stuk voor stuk realistisch en dat kennen we van le Carré. De spionnen zijn geen James Bond-achtige types, maar eerder overwerkte ambtenaren die er het beste van proberen te maken. Dat gold voor George Smiley en dat geldt ook voor Nat. Hij is 47, maar voelt zich uitgerangeerd en dat is-ie in wezen ook. Hij krijgt de aansturing van de Haven als verantwoordelijkheid, maar dat lijkt slechts een stap op weg naar de deur. Ed is daarentegen een man vol vuur, maar ook iemand die lijkt te twijfelen over wie hij is en wat hij wil. Door deze echtheid zal de lezer zich al snel in kunnen leven in het verhaal en de personages. Een bijzondere opvallendheid. Het is niet de eerste keer dat le Carré een Britse sport als een vehikel gebruikt in zijn thrillers. In Ons soort verrader maakt een Brits net getrouwd stel kennis met Dima, die tijdens een potje tennis veel meer van de twee blijkt te willen dan alleen een balletje slaan.
John le Carré dompelt de lezer in Spion buiten dienst wederom onder in een wereld van intrige, complexe verhoudingen en grote complotten. Spionagediensten dansen om elkaar heen, proberen elkaars bewegingen te voorspellen en te doorzien en dat is het maar wachten wat de afdronk is. De afdronk van Spion buiten dienst is echter glashelder. Het is een bijzonder spannende en intrigerende spionagethriller waarin de Brexit een dankbaar ‘slachtoffer’ is van de geslepen pen van John le Carré. Een voltreffer!
In Spion buiten dienst maakt de lezer kennis met Nat, een spion die is teruggeroepen naar Groot-Brittannië. Hij wordt gevraagd de Haven te gaan leiden, een soort van uitgerangeerde satellietpost van de Rusland-afdeling van MI6. Vanuit daar worden contacten met spionnen onderhouden, informanten aangestuurd en nietszeggende beleidsstukken opgesteld.
In zijn privétijd speelt Nat graag batminton bij zijn vaste club Athleticus. Hij is de topspeler daar en geniet van zijn beperkte faam aldaar. Dan stapt er een vreemdeling op hem af die het tegen hem wil opnemen. Deze Ed kan ook een danig potje batminton spelen en het klikt. Steevast togen beiden na een potje naar hun Stammtisch om een of twee afzakkertjes te nemen. En steevast gaat Ed dan los over de buitenlandse politiek van Engeland, de opstelling van Poetin of de Brexit. Wat Nat niet kan bevroeden, is dat hij binnen afzienbare tijd een heel ander spelletje speelt dan batminton…
John le Carré is de onbetwiste spionnenmeester. Zijn ervaringen als ex-spion (in het echt heet hij David Cornwell) besloot le Carré in ’63 te gieten in Spion aan de muur. Deze klassieker geldt nog steeds als een van de beste thriller aller tijden. Met Spion buiten dienst schrijft le Carré wederom een voltreffer.
De schrijfstijl van de Brit is onnavolgbaar. Elke zin is raak en met name de dialogen tussen Nat en Ed zijn realistisch, gevat en trekken de lezer het verhaal in. Le Carré speelt met taal en doet dat ingenieus. De plot gaat deze keer niet over de Koude Oorlog, maar heeft de Brexit als onderwerp. Waarom dat onderwerp? In een gesprek met de BBC zei le Carré in de zomer dat hij niet anders kon dan de handschoen op te pakken. Hij zei zelfs dat hij gedeprimeerd raakt van de staat waarin Groot-Brittannië zich momenteel bevindt. En dat weet de 88-jarige Brit op bijna elke pagina door te laten schemeren. Dat doet hij uit monde van zowel Nat, maar vooral Ed gaat los over de Brexit. Zoals we gewend zijn van John le Carré, weet hij dit op bijna natuurlijke wijze in een bijzonder interessante plot te verwerken.
De personages die Spion buiten dienst bevolken, zijn stuk voor stuk realistisch en dat kennen we van le Carré. De spionnen zijn geen James Bond-achtige types, maar eerder overwerkte ambtenaren die er het beste van proberen te maken. Dat gold voor George Smiley en dat geldt ook voor Nat. Hij is 47, maar voelt zich uitgerangeerd en dat is-ie in wezen ook. Hij krijgt de aansturing van de Haven als verantwoordelijkheid, maar dat lijkt slechts een stap op weg naar de deur. Ed is daarentegen een man vol vuur, maar ook iemand die lijkt te twijfelen over wie hij is en wat hij wil. Door deze echtheid zal de lezer zich al snel in kunnen leven in het verhaal en de personages. Een bijzondere opvallendheid. Het is niet de eerste keer dat le Carré een Britse sport als een vehikel gebruikt in zijn thrillers. In Ons soort verrader maakt een Brits net getrouwd stel kennis met Dima, die tijdens een potje tennis veel meer van de twee blijkt te willen dan alleen een balletje slaan.
John le Carré dompelt de lezer in Spion buiten dienst wederom onder in een wereld van intrige, complexe verhoudingen en grote complotten. Spionagediensten dansen om elkaar heen, proberen elkaars bewegingen te voorspellen en te doorzien en dat is het maar wachten wat de afdronk is. De afdronk van Spion buiten dienst is echter glashelder. Het is een bijzonder spannende en intrigerende spionagethriller waarin de Brexit een dankbaar ‘slachtoffer’ is van de geslepen pen van John le Carré. Een voltreffer!