De Britse Lee Child (pseudoniem voor Jim Grant) is in thrillerland een erg bekende naam. En dat is zijn hoofdpersonage Jack Reacher ook. Die laatste is misschien nog wel befaamder van zijn createur: onlangs verscheen er zelfs een bioscoopfilm met Jack Reacher in de hoofdrol. Child is iemand die zijn personage vaak laat opdraven: zijn nieuwste thriller Persoonlijk is al de negentiende (!) met de ex-majoor in de hoofdrol.
Moeten we Jack Reacher nog introduceren? Nou, laten we het maar doen. Jack is jarenlang in dienst geweest van het Amerikaanse leger en zwerft sindsdien door de Verenigde Staten. Hier en daar klust hij bij, maar hij is vooral een nomade. Zijn gereedschap is een tandenborstel en een paspoort dat al over de houdbaarheidsdatum heen is. Maar ook deze keer weet zijn oude werkgever hem te vinden door een advertentie in een legerblaadje te plaatsen. Hij moet contact opnemen met een oud legermaatje. Binnen mum van tijd vliegt hij in een Gulfstream naar zijn afspraak. En daar blijkt dat zijn hulp nodig is. Iemand heeft een aanslag gepleegd op de Franse president. Het schot is gelost vanaf 1.300 meter afstand. Een talentvol schutter dus. De president overleefde het schot door het pantserglas dat als bescherming was aangebracht. Een schot als deze kunnen maar een paar mensen ter wereld maken. Waaronder ene John Kott. En die kent Jack Reacher, want zestien jaar geleden pakte hij deze Kott op. Na een gevangenisstraf van vijftien jaar is Kott op vrije voeten. Hij zou dit schot dus gelost kunnen hebben…Reacher moet op zoek naar John Kott en de tijd dringt: over een paar weken is er een G8 top in Londen en daar komt ook de Amerikaanse president op bezoek. Het zou dus zomaar kunnen dat dit een generale repetitie was voor een echte aanslag in Londen. Aan Reacher de taak om dit te voorkomen.
Zijn zoektocht, samen met de mooie CIA agente Casey Nice, leidt van Parijs naar Londen waar de climax plaatsvindt. Onderweg moet Reacher afrekenen met een groot aantal tegenstanders, vooral bestaande uit genadeloze criminelen als “Little Joey” en “Billy” Thompson. Genoeg te beleven dus voor Reacher, die dacht met pensioen te zijn.
Lee Child heeft van zijn negentiende Reacher-thriller een waar festijn gemaakt. Er is voor de lezer genoeg te beleven: de actie is vlot en Child’s schrijfstijl ook. De humor en het relativeringsvermogen van Jack Reacher zijn aanstekelijk en je merkt: Reacher weet waar hij mee bezig is. Het tempo is erg hoog, maar doet geen afbreuk aan de vertelwijze: Lee Child beschrijft de taferelen en gebeurtenissen met een hoog detailniveau en dat is voor de lezer een prettige mix. Wat wel jammer is, is dat we weinig over Reacher leren. Dat is misschien debet aan het feit dat dit al de negentiende Reacher-thriller is en wij geen van de voorgaande edities tot ons namen; het zijn Child vergeven, want het doet geen afbreuk aan deze knappe thriller. Wij zijn in ieder geval genoeg enthousiast geraakt om ook meer van Child’s voorgaande werk te gaan lezen.
Persoonlijk is een thriller die veel in zich heeft: snelheid, een knappe schrijfstijl maar ook een hoog detailniveau. Dit zorgt voor een mix die Persoonlijk aantrekkelijk en aanstekelijk leesbaar maakt. Wij gaan meer van Lee Child’s werk lezen, dat is wel zeker!
Moeten we Jack Reacher nog introduceren? Nou, laten we het maar doen. Jack is jarenlang in dienst geweest van het Amerikaanse leger en zwerft sindsdien door de Verenigde Staten. Hier en daar klust hij bij, maar hij is vooral een nomade. Zijn gereedschap is een tandenborstel en een paspoort dat al over de houdbaarheidsdatum heen is. Maar ook deze keer weet zijn oude werkgever hem te vinden door een advertentie in een legerblaadje te plaatsen. Hij moet contact opnemen met een oud legermaatje. Binnen mum van tijd vliegt hij in een Gulfstream naar zijn afspraak. En daar blijkt dat zijn hulp nodig is. Iemand heeft een aanslag gepleegd op de Franse president. Het schot is gelost vanaf 1.300 meter afstand. Een talentvol schutter dus. De president overleefde het schot door het pantserglas dat als bescherming was aangebracht. Een schot als deze kunnen maar een paar mensen ter wereld maken. Waaronder ene John Kott. En die kent Jack Reacher, want zestien jaar geleden pakte hij deze Kott op. Na een gevangenisstraf van vijftien jaar is Kott op vrije voeten. Hij zou dit schot dus gelost kunnen hebben…Reacher moet op zoek naar John Kott en de tijd dringt: over een paar weken is er een G8 top in Londen en daar komt ook de Amerikaanse president op bezoek. Het zou dus zomaar kunnen dat dit een generale repetitie was voor een echte aanslag in Londen. Aan Reacher de taak om dit te voorkomen.
Zijn zoektocht, samen met de mooie CIA agente Casey Nice, leidt van Parijs naar Londen waar de climax plaatsvindt. Onderweg moet Reacher afrekenen met een groot aantal tegenstanders, vooral bestaande uit genadeloze criminelen als “Little Joey” en “Billy” Thompson. Genoeg te beleven dus voor Reacher, die dacht met pensioen te zijn.
Lee Child heeft van zijn negentiende Reacher-thriller een waar festijn gemaakt. Er is voor de lezer genoeg te beleven: de actie is vlot en Child’s schrijfstijl ook. De humor en het relativeringsvermogen van Jack Reacher zijn aanstekelijk en je merkt: Reacher weet waar hij mee bezig is. Het tempo is erg hoog, maar doet geen afbreuk aan de vertelwijze: Lee Child beschrijft de taferelen en gebeurtenissen met een hoog detailniveau en dat is voor de lezer een prettige mix. Wat wel jammer is, is dat we weinig over Reacher leren. Dat is misschien debet aan het feit dat dit al de negentiende Reacher-thriller is en wij geen van de voorgaande edities tot ons namen; het zijn Child vergeven, want het doet geen afbreuk aan deze knappe thriller. Wij zijn in ieder geval genoeg enthousiast geraakt om ook meer van Child’s voorgaande werk te gaan lezen.
Persoonlijk is een thriller die veel in zich heeft: snelheid, een knappe schrijfstijl maar ook een hoog detailniveau. Dit zorgt voor een mix die Persoonlijk aantrekkelijk en aanstekelijk leesbaar maakt. Wij gaan meer van Lee Child’s werk lezen, dat is wel zeker!