Als men aan Patricia Bouwhuis Ooyevaar vraagt wat voor auteur zij is, dan antwoordt ze: “een auteur die tekent en een tekenaar die schrijft”. En dit is allesbehalve een cryptische omschrijving, want voor 2020 was zij voornamelijk tekenaar.

Met name het onderwerp Asperges, een vorm van autisme, is een thema waarover haar stripboeken over handelen. In 2010 verschijnt Asperges in beeld, waarbij ze poogt om het thema onder de aandacht te brengen maar dan ook met een vleugje humor. Dit boek is later onderdeel van een voorlichtingspakket voor scholen.

In 2013 maakt zij Planeet Asperges waarbij ze voor borduurt op haar eerste boek. Na nog een aantal korte verhalen, waagt zij in 2020 tijdens de Corona-lockdown een boek te schrijven in plaats van te tekenen. Haar eerste boek De betovering van de toren heeft nog wel zijdelings met het thema autisme te maken.

Voor Euphorbia, haar tweede boek, heeft ze dit thema helemaal losgelaten en heeft ze zich gewaagd aan een verhaal over de zoektocht naar een echtpaar wat in de begin jaren zestig van de aardbodem is verdwenen.

Het is Patricia Bouwhuis Ooyevaar gelukt om, zelfs als ze van de voor haar bekende paden afwijkt, een goed verhaal te schrijven. Ze heeft een prettige stijl van schrijven en doorspekt dit met een vleugje humor, waardoor het verhaal wat luchtigheid behoudt.

Een idyllische duinvilla aan de kust vormt in het begin van de jaren 60 het toneel van de eerste huwelijksjaren van de auteur Derk Wintershoek en zijn vrouw Celia.

Zestig jaar later ontdekt Adam, een gedesillusioneerde schrijver, een dagboek welke van Celia Wintershoek blijkt te zijn geweest. Hij ruikt de kans op een verhaal, reist naar de kust, waar het echtpaar heeft gewoond en kan in de voormalige woning van het echtpaar zijn intrek nemen.

De inspiratie waarop hij hoopte blijft echter vooralsnog uit, maar als hij wordt geconfronteerd met het verleden van Derk en Celia blijkt in zijn zoektocht ook zijn eigen verleden hem in de weg te zitten.

De auteur probeert haar personages compact en binnen de lijntjes te houden, maar daar slaagt ze maar gedeeltelijk in. Met name de personages van Adam en Beate (een jonge vrouw die hij in het dorp leert kennen en ongewild ook zijn partner wordt) zijn wat vergezocht.

De karaktertrekken van beide zijn zo contrasterend dat het op het randje van geloofwaardigheid is. Maar dat is in feite het enige punt in de personages wat enigszins schuurt.

De verhaalstijl van Patricia Bouwhuis Ooyevaar is prettig om te lezen. De stukken uit het dagboek, die in het verhaal van Euphorbia zijn verweven geven een mooi inzicht in het verloop van het verleden. Met name de tweespalt die na een tijdje huwelijk verschijnt tussen Celia en Derk is mooi omschreven.

Ze weet de spanning en de wat duistere kant van het verhaal steeds meer op te bouwen, waardoor de climax op het juiste moment komt. Dat is best knap, want het verhaal leent zich wel om je er snel aan te vertillen. En het is Patricia Bouwhuis Ooyevaar gelukt om er geen kleffe streekroman van te maken.

Ook de vondst van de titel, wat op de naam van het huis slaat, is goed gevonden en laat zien dat de auteur ook aan kleine dingen in haar boek heeft gedacht. Ze heeft overduidelijk alles in dit boek uitgedacht en geen verhaallijntje laten liggen.

Euphorbia is een goed geschreven, onderhoudend boek. Als Patricia Bouwhuis Ooyevaar haar personages niet te krampachtig tegen over elkaar wil zetten, maar passend in het verhaal kan plaatsen, kunnen we nog wat van deze auteur verwachten.