Het huwelijk is al moeilijk genoeg zonder te hoeven concurreren met twee andere vrouwen in deze psychologische thriller van Tarryn Fisher. De roman De echtgenotes begint veelbelovend. Zakenman Seth is ‘getrouwd’ met drie vrouwen. Hij is eigenlijk alleen wettelijk getrouwd met de hoofdpersoon, een verpleegster uit Seattle die hij alleen op donderdag ziet. Ze noemt de andere twee maandag en dinsdag omdat ze hun namen niet kent. Het zijn polygamisten, maar Seth heeft tot dusver goed werk verricht door de drie levens die hij leidt, en de vrouwen waarmee hij het leven leidt, gescheiden te houden. Tot nu. Welke vrouw zou Seth kiezen als hij gedwongen werd een keuze te maken?

Thursday, zoals ze zichzelf noemt, wordt rusteloos. Ze is het zat om alleen maar op donderdag te leven en wordt nog steeds gekweld door het verlies van een kind. Hoewel ze echt gelooft dat ze van Seth houdt, vraagt ze zich vaak af hoe ze zichzelf zo volledig heeft verloren in zo'n onbevredigend en onevenwichtig huwelijk. Als ze een stukje papier vindt met de naam Hannah, van wie ze gelooft dat het een andere en tevens zwangere vrouw van Seth is, gaat er een hele nieuwe wereld van rondneuzen voor haar open. Ze gaat zelfs zo ver dat ze een ontmoeting met Hannah organiseert. Natuurlijk zonder haar ware identiteit prijs te geven. Ze is gealarmeerd bij het zien van enkele blauwe plekken die heel erg op vingerafdrukken lijken.

Ze begint ook online contact te leggen met de andere vrouw, onder het mom van een nepprofiel op een dating-app. Haar uiteindelijke doel is om Seth te laten zien dat Regina, zoals de andere vrouw blijkt te heten, hem bedriegt. Thursday koestert daarbij de hoop ooit Seth's enige vrouw te worden. Wat ze vervolgens ontdekt, in haar obsessieve zoektocht, is de ene leugen na de andere en dat uitrolt naar een schokkende finale die je als lezer verbijsterd achterlaat.

De manier waarop Tarryn Fisher over emotioneel misbruik schrijft is meeslepend en toch wel schrijnend. Thursday vertelt dat Seth de eerste persoon was die haar een speciaal en geliefd gevoel gaf, en haar eerste serieuze relatie. Ze stemde in met de polygamie omdat ze dacht dat dit de enige manier was om bij hem te zijn. Naarmate de relatie slechter begon worden, groeide haar wrok, maar ze dacht dat als ze maar harder werkte, meer kookte, beter was en meer toegaf in bed dat hun relatie zou terugkeren naar zijn gelukkige oorsprong.

Het verhaal neemt halverwege een scherpe bocht naar links. We zouden dit boek dan ook niet aanbevelen aan iemand die een emotioneel gewelddadige relatie heeft gehad. Fisher heeft ons tot deze ‘scherpe bocht’ weten verleiden om door te lezen, ze gaf het gevoel te moeten weten hoe dit nou zou aflopen. Naarmate je verder komt in het verhaal ga je elk personage in twijfel trekken. Door de vlotte schrijfstijl leest De echtgenotes ook makkelijk weg en blijf je geboeid. Daarna viel het verhaal echter als een kaartenhuis in elkaar. Het boek had potentie om te laten zien hoe schadelijk emotioneel misbruik kan zijn en om de kracht van vrouwen te laten zien als ze samenwerken. Echter geeft het meer een bevestiging van het maatschappelijk beeld over psychische instabiliteit bij vrouwen na een traumatische ervaring. Desalniettemin is De echtgenotes een boek dat, als je hem zonder zwaar oordeel leest, je laat verrassen.