Seriemoordenaars hebben altijd al een groot lezerspubliek tot de verbeelding gesproken. Het zal dan ook geen toeval zijn dat veel auteurs van thrillerboeken hier dankbaar gebruik van maken. Pak een willekeurige thriller uit de kast van een boekenwinkel en de kans is groot dat er een reeks moorden moet worden opgelost die door één en de dezelfde dader is gepleegd. Zeker in boeken van Angelsaksische auteurs lijkt het soms van de seriemoordenaars te wemelen. In de Scandinavische thrillers komen ze nu en dan ook wel voor, maar toch veel minder. Scandinavische auteurs lijken toch altijd meer een link te willen leggen naar maatschappelijke problemen en sociale misstanden. Veel misdrijven vinden hun oorsprong in die problemen en misstanden. De kluizenaar van de Noorse auteur Jorn Lier Horst lijkt aanvankelijk ook zo’n sociaal geëngageerde thriller te gaan worden.

In het begin van De kluizenaar ontdekt de politie het lichaam van een man die al vier maanden geleden is overleden in zijn huis. Line Wisting, journaliste bij de Verdens Gang (een populair Noors dagblad) ziet er een mooi verhaal in over eenzaamheid onder een groot deel van de Noorse bevolking. Terwijl ze bezig is met het in kaart brengen van het leven van de overledene is haar vader William Wisting bezig met een politieonderzoek naar een ander stoffelijk overschot. Het lichaam behoort toe aan iemand van wie de politie de identiteit aanvankelijk niet kan vaststellen, maar het onderzoek wijst in elk geval dat de betreffende persoon met geweld om het leven is gebracht. Als uit het onderzoek blijkt dat de persoon wellicht het slachtoffer is geworden van een Amerikaanse seriemoordenaar die naar Noorwegen is uitgeweken krijgen William Wisting en de Noorse politie te maken met iets dat hun verstand en ervaring te boven gaat en neemt het onderzoek een internationale wending.

De kluizenaar is inmiddels alweer het negende deel met William en Line Wisting in de hoofdrol, maar de lezer die nog niet eerder met dit duo kennis heeft gemaakt hoeft niet bevreesd te zijn. De kluizenaar kan prima worden gelezen zonder voorafgaande kennis van de voorgaande delen. Enigszins verwarrend werkt de informatie op de kaft van het boek, waarop staat dat De kluizenaar het derde deel in het Wisting kwartet is. De uitgever A.W. Bruna schijnt hiervoor te hebben gekozen aangezien Rode sneeuw, het eerste deel uit het Wisting Kwartet, het eerste deel was waarmee Jørn Lier Horst internationaal doorbrak.

Wat wel een beetje jammer is, is dat we maar weinig te weten komen over het privé-leven van vader en dochter Wisting, behalve dat William weduwnaar is en Line haar vorige relatie nog niet helemaal goed verwerkt lijkt te hebben. Beide zijn nogal individualistisch van aard en hebben weinig vrienden. De enige die ze hebben en die ze echt vertrouwen is elkaar. Aangezien het verhaal van De kluizenaar zich rondom kerstmis afspeelt, besluit Line een paar dagen bij haar vader in huis te trekken. Je zou denken dat hierdoor de relatie tussen de twee wat verder wordt uitgediept, maar ze leven eigenlijk behoorlijk langs elkaar heen. Dit wordt nog eens wordt benadrukt door de afzonderlijke hoofdstukken die ze afwisselend krijgen toebedeeld. Of dit opzet of toeval is, is moeilijk te beoordelen, maar het draagt wel bij aan het idee dat we in de huidige maatschappij eigenlijk nauwelijks contact hebben met de ander.

Een seriemoordenaar is voor de meeste schrijvers een mooie gelegenheid om eens stevig uit te pakken in het actiesegment. Spectaculaire moorden en achtervolgingen hoeft de lezer echter niet te verwachten in De kluizenaar. De kluizenaar heeft een verhaaltempo en ritme dat je bij een typische Scandinavische misdaadroman kunt verwachten. Jorn Lier Horst bouwt langzaam en methodisch aan zijn verhaal zonder allerlei tussentijdse tempoversnellingen en onverwachte plotwendingen. Hij laat zijn personages William en Line alle tijd om alle onderzoekslijntjes keurig uit te vogelen. Wellicht doet de achtergrond van Jørn Lier Horst zich hier gelden, die in het verleden zelf hoofd van de recherche in het Noorse district Vestfold is geweest. Wat óók opvalt is dat door Jørn Lier Horst weinig aandacht wordt besteed aan de identiteit en de motieven van de seriemoordenaar. De seriemoordenaar is slechts als een schim op de achtergrond aanwezig en zijn moorden worden slechts kort beschreven. Ook hier overheerst de methodische nuchterheid van Jørn Lier Horst. De enige echte cliffhanger in De kluizenaar is als de identiteit uiteindelijk net iets voor het einde van het boek wordt onthuld. Vanaf dan wint het verhaal behoorlijk aan vaart en neemt ook de spanning behoorlijk toe. Het resultaat is een degelijke thriller met een stevige uitsmijter.