In februari verscheen Ademnood, het eerste deel van een tweeluik van de hand van de Vlaamse auteur Belinda Aebi. Het is ook tevens het eerste boek dat van haar is verschenen bij uitgeverij Lannoo. Acht eerdere thrillers, allen standalone, zijn verschenen bij uitgeverij Manteau. Ongeveer zeven maanden na Ademnood, komt er met het verschijnen van Comeback voor de lezers duidelijkheid of, en op welke wijze rechercheur en profiler Kaya De Regge deze zaak oplost.

De lezers die door de cliffhanger in Ademnood zelf ook min of meer in ademnood raakten, hebben met ongeduld gewacht op het vervolg. En met name hoe het de meer dan sympathieke Kaya De Regge vergaat. Want die heeft zich op een wijze gepresenteerd dat tot gevolg had dat ze door de lezers direct in de harten is gesloten. Daar waren amper maar enkele tientallen pagina’s voor nodig. Niet in de laatste plaats heeft daar de slotscène in de woning van barista Jack Moreno een flinke bijdrage aan geleverd. Met de laatste woorden ‘Met mij niets. Het is de barista…’, werd voor enkele maanden het leeslicht over het Gent van Aebi zonder pardon gedoofd. Maar het verhaal ging verder…

Achteraf bezien begint in Comeback het verhaal inhoudelijk pas echt goed. Langzaam wordt door flashbacks duidelijk wat er voorafgaand heeft plaatsgevonden en waardoor mensen psychisch behoorlijk zo zijn beschadigd en doen wat ze denken te moeten doen. Is het in het begin nauwelijks mogelijk om alles in het juiste perspectief te plaatsen, naarmate het verhaal vordert, neemt ook de duidelijkheid toe. De auteur blijkt zich goed ingelezen te hebben in de diverse onderwerpen die ter sprake komen. Met name de tactiekbespreking tussen een advocaat en zijn cliënt met als inzet dat er geen vrijheidsstraf wordt opgelegd, bewijzen een meer dan goede research. Dit geldt ook voor de ondervragingstechniek die door Kaya wordt toegepast. Die techniek is tekenend voor een profiler die het gedrag analyseert. Vergelijkbaar daarmee is het gebruik van bepaalde planten en de minieme verschillen die er bestaan tussen helend en/of dodelijk zijn interessant om te lezen. Daarmee verheft het verhaal zich boven het genre thriller uit en krijgt het een bredere focus.

‘De sfeer in een ontwenningskliniek is, hoe zal ik het zeggen, erg somber en aangrijpend. Je ziet er patienten wegkwijnen en het zit er vol met mensen die hun familie nooi meer zien. Ik kan het wel begrijpen…’

Samenvattend bevat het volledige tweeluik een goed doordacht en samengesteld verhaal waarin veel aan de orde komt. Naast de spanning die zowel fysiek als psychologisch aanwezig zijn, besteedt Aebi ook tijd en ruimte aan onderlinge menselijke verhoudingen. Dat moge dan in zowel de romantische als de vijandige haatdragende vorm zijn, de auteur integreert beide met veel gevoel in het verhaal. Alles blijkt uiteindelijk te passen en draagt bij tot prettig leesbaar en onderhoudend verhaal. Waarbij de conclusie is dat naast het ontspannende element ook educatief het verhaal waardevol is.