David Baldacci heeft van zijn boeken inmiddels tientallen miljoenen exemplaren verkocht (lees hier onze recensies). Niet gek, want de beste man kan schrijven en doet dat in een moordtempo. Kwaliteit gaat niet altijd boven kwantiteit, maar gezegd moet worden dat de laatste boeken allemaal van een zeer aangenaam niveau zijn. Hij heeft verschillende ijzers/series in het vuur: Will Robie en Jessica Reel, de gebroeders Puller, FBI man Amos Decker en nu ook FBI agent Atlee Pine. Maak kennis met haar in De lange weg naar genade.
Pine werkt in een kleine regiobureautje in Flagstaff, in de buurt van bezienswaardigheid de Grand Canyon. Ze is een eenling, letterlijk en figuurlijk. Niet gek dus dat ze de enige special agent in de ruime omgeving is; ze is ook nog eens een tweeling die haar zusje Mercy ontvoerd zag worden toen ze zes was. Ze zag haar nooit meer terug. Haar zaak in De lange weg naar genade begint als er een gedode muilezel in de Grand Canyon wordt aangetroffen. De buik van het dier is opengereten én de berijder, Benjamin Priest, is verdwenen. In eerste instantie lijkt het een gewone verdwijningszaak en gaan Pine en de park rangers op zoek naar de verdwenen man. Maar al snel is er meer aan de hand. Zo hebben de Russen interesse in de zaak, werken haar eigen leidinggevenden Pine tegen en komt ze een vechtende Aziaat tegen die haar in elkaar beukt. Wat is er in hemelsnaam aan de hand?
David Baldacci besloot klaarblijkelijk niet met pensioen te gaan na zijn zoveelste succes, maar begon een nieuwe reeks. En het moet gezegd; Atlee Pine is een zeer welkome aanvulling op de reeksen die Baldacci al onder zijn hoede heeft. Dat komt met name door de ijzersterke introductie van Atlee Pine als hoofdpersonage. Ze is een eenling, intelligent, vechtlustig, niet ambitieus, maar ook met haar eigen demonen. Dit maakt haar menselijk. De ontvoering van haar zusje Mercy houdt haar nog steeds elke dag bezig. Daar slaat de Engelse titel van het boek ook op (Long road to mercy), want Pine heeft nog steeds een schuldgevoel dat ze haar zusje onder haar ogen heeft laten ontvoeren. En waar ze is gebleven is ongewis. Het is een belangrijke schaduw die steeds op Pine, en dus ook op de lezer, drukt. Dat heeft Baldacci goed gedaan; Pine maakt indruk.
De plot is interessant en zoals we deze van Baldacci kennen. Snel geschreven, met een hoop vraagtekens in het begin, en met uiteindelijk een bijna mondiaal complot als klapper op de vuurpijl. Misschien wat vergezocht, maar top of the bill als het gaat om entertainmentwaarde. En ook daarin weet Baldacci weer positief te verrassen. De vijand die op de loer ligt, zou weleens van dichterbij kunnen komen dan gewenst. Daarbij is de omgeving een welkome aanvulling. De woestijn van Arizona is uitgestrekt, zinderend heet en de Grand Canyon een wildernis waar je zo in kunt verdwijnen. Baldacci maakt slim gebruik van deze omstandigheden om zijn Atlee Pine en haar eerste verhaal tot wasdom te laten komen.
Wij zijn blij met de komst van (weer) een nieuwe serie van David Baldacci. De reden heet Atlee Pine; een realistisch, introvert karakter dat door de lezers in het hart gesloten wordt. Op naar #2!
Pine werkt in een kleine regiobureautje in Flagstaff, in de buurt van bezienswaardigheid de Grand Canyon. Ze is een eenling, letterlijk en figuurlijk. Niet gek dus dat ze de enige special agent in de ruime omgeving is; ze is ook nog eens een tweeling die haar zusje Mercy ontvoerd zag worden toen ze zes was. Ze zag haar nooit meer terug. Haar zaak in De lange weg naar genade begint als er een gedode muilezel in de Grand Canyon wordt aangetroffen. De buik van het dier is opengereten én de berijder, Benjamin Priest, is verdwenen. In eerste instantie lijkt het een gewone verdwijningszaak en gaan Pine en de park rangers op zoek naar de verdwenen man. Maar al snel is er meer aan de hand. Zo hebben de Russen interesse in de zaak, werken haar eigen leidinggevenden Pine tegen en komt ze een vechtende Aziaat tegen die haar in elkaar beukt. Wat is er in hemelsnaam aan de hand?
David Baldacci besloot klaarblijkelijk niet met pensioen te gaan na zijn zoveelste succes, maar begon een nieuwe reeks. En het moet gezegd; Atlee Pine is een zeer welkome aanvulling op de reeksen die Baldacci al onder zijn hoede heeft. Dat komt met name door de ijzersterke introductie van Atlee Pine als hoofdpersonage. Ze is een eenling, intelligent, vechtlustig, niet ambitieus, maar ook met haar eigen demonen. Dit maakt haar menselijk. De ontvoering van haar zusje Mercy houdt haar nog steeds elke dag bezig. Daar slaat de Engelse titel van het boek ook op (Long road to mercy), want Pine heeft nog steeds een schuldgevoel dat ze haar zusje onder haar ogen heeft laten ontvoeren. En waar ze is gebleven is ongewis. Het is een belangrijke schaduw die steeds op Pine, en dus ook op de lezer, drukt. Dat heeft Baldacci goed gedaan; Pine maakt indruk.
De plot is interessant en zoals we deze van Baldacci kennen. Snel geschreven, met een hoop vraagtekens in het begin, en met uiteindelijk een bijna mondiaal complot als klapper op de vuurpijl. Misschien wat vergezocht, maar top of the bill als het gaat om entertainmentwaarde. En ook daarin weet Baldacci weer positief te verrassen. De vijand die op de loer ligt, zou weleens van dichterbij kunnen komen dan gewenst. Daarbij is de omgeving een welkome aanvulling. De woestijn van Arizona is uitgestrekt, zinderend heet en de Grand Canyon een wildernis waar je zo in kunt verdwijnen. Baldacci maakt slim gebruik van deze omstandigheden om zijn Atlee Pine en haar eerste verhaal tot wasdom te laten komen.
Wij zijn blij met de komst van (weer) een nieuwe serie van David Baldacci. De reden heet Atlee Pine; een realistisch, introvert karakter dat door de lezers in het hart gesloten wordt. Op naar #2!