Steinar Bragi is een IJslandse schrijver die al op 23-jarige leeftijd, in 2000 zijn eerste boeken schreef. Dit alles tijdens zijn studie filosofie aan de Universiteit van Reykjavik. Hij schrijft voornamelijk poëzie en romans. Zijn boek Konur (‘Women’) werd door de recensenten laaiend enthousiast ontvangen en het was dan ook een commercieel succes. Hij werd genomineerd voor de Nordic Council Literature Price. Dit, en zijn volgende boeken die uitgegeven werden tot 2011 waren allen gebaseerd op de IJslandse financiële crisis. Hierdoor werd hij in IJsland gezien als de New Wave in de IJslandse literatuur, waarbij hij werd geprezen om zijn moderne schrijfstijl met invloeden van horrorschrijvers zoals H.P. Lovecraft. In 2011 verscheen van zijn hand in IJsland Halendio, Skaldsaga, een roman die in 2015 in het Nederlands werd vertaald en uitkwam onder de naam De Hoogvlakte. In zijn thuisland werd hij weer overladen met lof over dit boek, terwijl in Nederland en ook in Engeland de recensies een stuk minder enthousiast waren. 

Kata kwam al in 2014 uit in IJsland en is in 2018 in het Nederlands vertaald als Ik zal straffen en ook bij dit verhaal was men in Scandinavië overwegend lyrisch, maar dit enthousiasme zal in Nederland, net zoals eerder met De Hoogvlakte danig tegenvallen. Woorden als ‘verwarrend en onderkoeld’ zijn woorden die eerder passen bij Ik zal straffen. 

Als Kata haar dochter Vala naar een schoolfeest brengt, kan zij niet vermoeden dat ze haar dochter nooit meer levend terug zal zien. Vala verdwijnt en als later de gruwelijke toedracht van Vala’s verdwijnen en overlijden aan het licht komt, gaat de zoektocht van Kata naar de waarheid en rechtvaardigheid beginnen. In haar zoektocht komt ze steeds meer tot de conclusie dat ze heel weinig van de leefwereld en leefwijze van haar dochter wist en dat de verontrustende briefwisseling met een Hongaarse vriend en de mysterieuze band met het poppenhuis dat ze ooit van haar vader heeft gekregen, aangeeft hoe vervreemd Kata van haar eigen dochter was. Maar ze wil maar een ding: gerechtigheid. 

Ik zal straffen is door de uitgever Xander als roman aangeduid en omdat dit boek net zo gemakkelijk als thriller aangeduid had kunnen worden geeft aan dat deze scheidslijn verwaarloosbaar is. De uitgever blaast in niet mis te verstane toon op de voor- en achterkaft van het boek de loftrompet over dit boek. ‘Hartverscheurend en onthutsend. Dit boek spaart niets en niemand.’ 

Vooropgesteld; Steinar Bragi heeft een mooie maar donkere schrijfstijl. Invloeden van horrorschrijvers zijn duidelijk kenbaar, zeker als Kata wat zware medicatie inneemt en zij in gedachten in het poppenhuis van haar dochter is. Maar tevens is dit deel het gene waardoor het boek verwarrend wordt. Bragi heeft in dit verhaal een maatschappelijk probleem in IJsland willen aankaarten. Het oplossen van zaken die met verkrachting te maken hebben zijn nog steeds schrikbarend laag. In dit verhaal strooit hij met statistische gegevens en deze laat hij met name zijn hoofdrolspeelster verkondigen waardoor een dialoog met haar in het boek snel doodslaat. Dat hij dit probleem wil aankaarten is niet meer dan lovenswaardig. Immers iedere verkrachtingszaak is er een teveel. Maar Bragi maakt van Kata een personage die onderkoeld overkomt. Haar verhouding met haar dochter is afstandelijk en steeds meer groeien moeder en dochter uit elkaar en de manier waarop Kata daar mee om meent te gaan doet daar geen goed aan. Als Vala een poging tot toenadering doet wordt dit al snel door Kata tenietgedaan. Als Vala dan ook verdwijnt vraagt Kata zich af wat er in het tienerbrein omging. Vreemd is dat Kata pas aan gerechtigheid gaat denken als een collega met verkrachting te maken krijgt, waardoor de verhouding met haar dochter alsnog vreemder omschreven kan worden. 

Het lijkt alsof Braga geprobeerd heeft om juist niet te kiezen voor de treurende en in diepe rouw verkerende moeder maar in zijn poging om de gulden middenweg te kiezen is hij doorgeslagen naar een wat kille, onderkoelde vrouw die moeite heeft haar gevoelens en gedachten onder woorden te brengen. Bragi gooit twee schrijfstijlen door elkaar. Het boek begint in de ik-vorm en vertelt het verhaal van Kata en in andere hoofdstukken gebruikt hij deze ik-vorm juist niet. Dat vraagt wat oplettendheid van de lezer, echter om dit boek goed tot de lezer door te laten komen is volle concentratie wel vereist. Het vraagt veel van de lezer en dat is waarschijnlijk wat de schrijver voor ogen had. Dat is een nobel streven, zeker als de bovenliggende boodschap dermate serieus is. 

Maar het enthousiasme en de lyrische commentaren die men dit verhaal toedicht komen niet goed over met hetgeen de lezer voorgeschoteld krijgt. Het lijkt alsof de schrijfstijl van Bragi meer tot zijn recht komt in IJsland dan in de vertaling in het Nederlands. 

Dat IJsland goede tot fenomenale thrillerschrijvers heeft voortgebracht hoeft geen betoog. Arnaldur Indridason is daar een lichtend voorbeeld van. Steinar Bragi behoort voorlopig zeker nog niet tot deze categorie.