Er zijn van die schrijvers waarvan de boeken als zoetje broodjes over de toonbank vliegen. En, als er dan een nieuwe titel zit aan te komen, de mensen er figuurlijk voor in de rij staan. De IJslander Arnaldur Indridason (Reykjavik, 1961) is zo'n auteur. Zijn boeken worden in zesentwintig landen uitgegeven en er was een tijd dat de zeven van de tien uitgeleende boeken in de bieb van Reykjavik, titels van Indridason waren. Zacht gezegd een verkoopmachine, deze IJslander. In veel van zijn boeken speelt de melancholische rechercheur Erlendur Sveinsson de hoofdrol. Zo ook in Onland, alweer de veertiende in de Erlendur-serie.

Een vrouw zwemt in een meer nabij een energiecentrale. Ze ziet een laars. Als ze deze pakt, blijkt er een lichaam aan vast te zitten. De jonge rechercheur Erlendur en zijn mentor Marion Briem worden op de zaak gezet. Het lijk blijkt die van Kristvin te zijn, een vliegtuigtechnicus die op de Amerikaanse vliegbasis Keflavik werkt. Alle botten in zijn lijf zijn gebroken, alsof hij van grote hoogte is gevallen, of geduwd. Wat is er met hem gebeurd? Gaandeweg de zaak krijgen de IJslandse rechercheurs hulp van de Amerikaanse militaire politieagent Caroline. Zij kan deuren openen waar de Erlendur en Marion dat niet kunnen, al staan haar bazen zeker niet te springen om een onderzoek op de Amerikaanse basis. De dood van Kristvin is overigens niet de enige zaak die in Onland speelt. Erlendur is een liefhebber van cold cases en verdiept zich in de verdwijningszaak van Dagbjört, een meisje dat in 1953 spoorloos verdween. Het blijkt een verdwijningzaak die maatschappijkritische aspecten van het (vroegere) IJslandse leven aan het licht brengt.

Bovenstaand gegeven lijkt simpel. En eigenlijk is dat het ook, mits het niet was verteld door Arnaldur Indridason. En dat is het nu wel; de IJslander mag zich voor zijn werk rijk prijzen met vele gewoon awards. En dat is niet voor niets. Zijn werk is beeldend en hij schotelt je het verhaal voor als ware je er bij. Zijn stijl zuigt je het verhaal in, laat je down voelen wanneer de karakters dat zijn, en laat je opgelucht voelen als de zon eindelijk doorbreekt in IJsland. Want dat is een gegeven dat Indridason tot de laatste druppel weet uit te melken. De omgeving van IJsland en het rauwe, zware landschap zijn zwaarwegende aspecten in Onland. Regen, donkere wolken, harde wind en vrieskou; allemaal dankbare ingrediënten die het verhaal nog heftiger maken dan het al is. Indridason laat je het zware IJslandse leven voelen.

Onland speelt zich af in 1979. Het is het hoogtepunt van de Koude Oorlog. In IJsland betekent dit dat de Amerikaanse militaire aanwezigheid -in de vorm van een verdedingsleger- gigantisch is. Het Amerikaanse legercomplex in Keflavik heeft de grootte van een kleine stad en is ondoordringbaar voor de IJslandse politie. En helaas lijken de aanknopingspunten voor de dood van Kristvin zich juist daar te bevinden. Het is een situatie waarin veel Europese landen zich bevonden tijdens de Koude Oorlog. De Amerikaanse militaire aanwezigheid, de zichtbare en onzichtbare barrières die hierdoor werden gevormd alsmede het omgeven van geheimzinnigheid van de activiteiten op de bases. Indridason legt hier de kritische nadruk op, en doet dat niet zachtzinnig.

De hoofdpersonages Erlendur en Marion zijn voor de fans welbekend. Maar ook voor onbekenden met het werk van Indridason is het gemakkelijk instappen. Het is alsof je ze al jaren kent. De conversaties gaan natuurlijk en alles ademt hun karaktertrekken waardoor je ze na een paar pagina's al als bekenden gaat beschouwen. Dat is de kracht van de schrijfstijl van Indridason, die de conversaties laagdrempelig maar ook scherp maakt. Het is daardoor een genot om de gesprekken te lezen.

Alle bovenstaande ingrediënten liegen er niet om. Indridason is en blijft een meester in de beeldende thriller, waarin hij de aansprekende hoofdpersonages tegen de zware IJslandse achtergrond een hoofdbrekende zaak laat proberen op te lossen. Hulde. Hulde. Hulde.