De Limburgse Yvonne Franssen heeft altijd een voorliefde gehad voor boeken, lezen en schrijven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze uiteindelijk zelf de pen heeft opgepakt en dat resulteerde in 2011 in haar eerste thriller genaamd Talio. Daarna volgden De genius, Schaduwen en het recentelijk verschenen Kamer 305. Ook heeft Franssen aan verschillende verhalenwedstrijden meegedaan die haar een aantal prijzen en publicaties hebben opgeleverd. In 2013 heeft ze ter gelegenheid van de Limburgse Avond van het Spannende Boek een minithriller geschreven met als titel Mysterie aan de Maas en de oplettende volger van onze site, weet dat ze maandelijks een prikkelende column aflevert. 

In Kamer 305 raken de levens van Eva, Kim en Martijn met elkaar verstrikt. Kim is getrouwd met Simon, maar hun huwelijk is al tijden niet meer wat het was. Ze heeft ondertussen een geheime relatie met Martijn, die zelf ook met huwelijksproblemen te kampen heeft. Als Kim op een avond weer met Martijn heeft afgesproken vindt ze op de hotelkamer waar ze altijd afspreken een dood lichaam. In blinde paniek neemt ze een beslissing die later grote gevolgen blijkt te hebben. Eva op haar beurt doet onderzoek naar een moord die identiek is aan die op haar die op haar vader. Zo leren de drie elkaar kennen. 

Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-vorm en wordt afwisselend verteld door Kim, Martijn, Eva en een onbekend persoon die wordt aangeduid met een asterisk. Vooral in het begin wisselen deze perspectieven zich vaak af waardoor sommige hoofdstukken maar een halve pagina lang zijn. Dit maakt het lezen, zeker in het begin, tamelijk verwarrend omdat de lezer constant moet schakelen tussen de verschillende personages. Deze personages worden overigens goed uitgewerkt: de ene is wat sympathieker dan de ander, maar daardoor voelen ze wel echt aan. 

Het boek is onderhoudend en weet de aandacht van de lezer zeker vast te houden, maar toch ontbreekt er wat…Regelmatig lijkt Franssen naar een dreigende en spannende situatie toe te werken, die dan helaas toch met een sisser afloopt. Hierdoor wordt de lezer net iets te vaak teleurgesteld. Ook heeft de schrijfster de neiging om soms iets teveel van de plot weg te geven, waardoor bepaalde wendingen in het verhaal voor de die hard thrillerlezer niet als een verrassing zullen komen. 

Een compliment verdient Franssen voor de ontknoping: die is spannend, bizar en schokkend tegelijk en zal nog lang door het hoofd van de lezer rondzingen. Dit boek zal menig thrillerlezer enkele plezierige leesuurtjes opleveren en Franssen verdient het om bij een groter publiek bekendheid te krijgen. Ga zo door!