Flo Berge is met haar één meter zesenvijftig maar klein van stuk, maar door haar gedrevenheid houdt zij zich goed staande als rechercheur. Als er op een aantal metrostations van de binnenkort te openen Amsterdamse Noord/Zuidlijn een gruwelijke moord wordt gepleegd, lijkt er een verband te bestaan. Echter elke aanwijzing leidt naar een andere dader. Kenden de slachtoffers elkaar? Flo en haar team krijgen er maar geen grip op. En als ze zelf ook anonieme berichtjes krijgt, lijkt iemand een heel gevaarlijk spel te spelen. Lukt het de dader te stoppen? 

Lidewij Martens heeft haar sporen verdiend als scenarioschrijver, onder andere van Baantjer, Spangen en Flikken Maastricht. Die opgedane ervaring in de televisiewereld geeft haar romans een beeldende, filmische stijl. Met Steigereiland schreef ze haar eerste thrillerdebuut in boekvorm. Ondergronds is de tweede thriller van Martens hand. 

Martens valt meteen met de deur in huis met een moord op metrostation Noord. Rechercheur Berge wordt opgeroepen en is al gauw met haar leidinggevende en collega’s ter plaatse. Een onderzoek wordt ingesteld en het publiek en de pers worden op afstand gehouden. Terwijl het onderzoek loopt en het team zich hierover buigt, komt er iedere keer een nieuw slachtoffer bij op een nieuwe plek. 

Tegelijkertijd leren we rechercheur Berge steeds een beetje beter kennen. Flo is gescheiden, heeft twee kinderen en een trouwe viervoeter Hunter. Ze heeft nauw contact met haar vriendin Mary (Marianne) die zich in Amerika heeft gevestigd. Haar hond Hunter wijkt maar zelden van haar zijde en ondersteunt Flo op momenten dat het nodig is op de plaats delict. De dader lijkt haar te bestoken met berichtjes en haar te wijzen op geheimen uit haar verleden. 

Martens schrijft lange hoofdstukken. Ieder hoofdstuk wordt aangeduid met de plaats van een metrostation. De auteur heeft een zeer gedetailleerde schrijfstijl, soms wellicht iets té. De auteur weet de omgeving goed neer te zetten. En de personages komen op het netvlies tot leven. Echter is de balans voor een goede thriller nog niet geheel gevonden. De zinnen rijgen zich aan elkaar. In deze brij van zinnen wordt soms maar weinig gezegd. Of het bevat zaken die er voor een thrillerlezer (te) weinig toe doen. Hierdoor blijft de spanning in Ondergronds ook lange tijd uit. 

Het verhaal wordt geschreven vanuit het perspectief van Flo Berge. Die iedere keer wordt opgeroepen voor een nieuw slachtoffer op een nieuw metrostation. Voer voor een bloedstollende thriller zou je verwachten. Maar helaas kan Martens daar nog niet aan voldoen. De lijken dienen zich zonder enige spanning aan. Wat er hangt is een mysterieuze sfeer. Als lezer probeer je mee te puzzelen met Flo om erachter te komen wie de dader is. Echter is dat een lastige klus. Door de veelheid aan mensen duizelt het je af en toe van de namen en duurt het tijden totdat er puzzelstukjes op zijn plek vallen. Pas aan het eind van Ondergronds komen de vaart en de spanning erin. Flo Berge nadert de dader en deze probeert haar mee te nemen in de afgrond. Eindelijk vallen alle puzzelstukjes op zijn plek. 

Bij Steigereiland kwamen we tot de conclusie dat het begin er is voor Martens. Maar ook dat het nog niet voldeed aan de categorie 'thriller'. Dit omdat thrillers voornamelijk worden beoordeeld op aanwezigheid van een opbouwende spanningslijn, nagelbijtend gevaar en een explosieve ontknoping. In Ondergronds komt ze iets dichterbij, maar ook ditmaal is het nog niet echt een 'thriller'. Naar de ontknoping toe is Martens erin geslaagd om de spanning op te voeren, de overige twee elementen vergen voor de toekomst nog de nodige aandacht. Driemaal is...?