Velen van ons hebben de afgelopen jaren meegeleefd met Katniss Everdeen en Peeta Mellark terwijl ze streden in De Hongerspelen en het opnamen tegen het Capitool onder leiding van President Snow. Met De ballade van slangen en zangvogels neemt Suzanne Collins ons mee terug naar de jeugd van Snow om zo te zien hoe hij de meedogenloze leider van Panem werd.
Suzanne Collins (1962) is bekend door De Hongerspelen trilogie maar schreef daarvoor voornamelijk kinderboeken. Na een tussenpauze van 10 jaar komt ze vol kracht terug met een nieuwe deel in de serie. Met De ballade van slangen en zangvogels wilde ze niet alleen een inkijkje geven in de jeugd van Coriolanus Snow maar ook een beeld scheppen over wat de mens nodig heeft en zou doen om te overleven.
Tien jaar na de verschrikkelijke burgeroorlog in Panem zit Coriolanus Snow in zijn examenjaar en neemt hij deel aan de Hongerspelen. Voor het eerst sinds de Hongerspelen gehouden worden zullen de deelnemers uit de districten een begeleider uit het Capitool aangewezen krijgen om zo de interesse van het publiek in de hongerspelen te wekken. Coriolanus krijgt het meisje uit district 12 toegewezen, in eerste instantie een belediging. De ooit zo machtige familie Snow zou nooit een meisje uit het zwakste district moeten kunnen krijgen. Maar al snel blijkt dat de zangkunsten van het meisje in combinatie met het sluw handelen van Coriolanus een gouden combinatie is. Één waarbij ze, als ze zich niet helemaal aan de regels houden, zelfs de Hongerspelen zouden kunnen winnen.
Voor fans van de serie is de eerste helft van het boek een feest van herkenning. Ooit begonnen de Hongerspelen als een ‘saaie’ aangelegenheid (hoe kan je een evenement waarbij kinderen tegen elkaar vechten tot op de dood saai noemen). Uiteindelijk wordt het omgevormd door Coriolanus en zijn klasgenoten tot het evenement die we herkennen uit de boeken en films van de afgelopen jaren. Voor iemand wie nieuw instapt is het een bizar geloofwaardig verslag van hoe de rijken de armen eronder proberen te houden door macht en controle uit te oefenen op de kinderen van de districten. De tweede helft van het boek gaat verder in op de keuzes van Coriolanus en zie je hem als lezer groeien in zijn rol en begint het beeld te vormen van de toekomstig leider van Panem.
Collins probeert een beeld te scheppen van wat mensen kan drijven zoals eer, hebzucht, macht en wat ze ervoor over hebben om die macht te behouden. Met Coriolanus zet ze een een geloofwaardig karakter neer die, gedwongen door zijn omgeving, keer op keer de keuze maakt voor zichzelf en Lucy om boven uit de strijd kan komen. Waar glorie en macht continu binnen handbereik liggen kan het natuurlijk niet altijd goed gaan en ook dat weet het boek op een uitstekende manier uiteen te zetten. Uiteindelijk wordt Coriolanus voor de keuze gesteld tussen liefde en macht en de interne strijd bij nog zo’n jong persoon is fascinerend en tegelijk angstaanjagend om te volgen.
De ballade van slangen en zangvogels is voor fans een uitstekende uitbreiding op het bekende verhaal en voor nieuwkomers een heerlijke start van een fijne serie.
Suzanne Collins (1962) is bekend door De Hongerspelen trilogie maar schreef daarvoor voornamelijk kinderboeken. Na een tussenpauze van 10 jaar komt ze vol kracht terug met een nieuwe deel in de serie. Met De ballade van slangen en zangvogels wilde ze niet alleen een inkijkje geven in de jeugd van Coriolanus Snow maar ook een beeld scheppen over wat de mens nodig heeft en zou doen om te overleven.
Tien jaar na de verschrikkelijke burgeroorlog in Panem zit Coriolanus Snow in zijn examenjaar en neemt hij deel aan de Hongerspelen. Voor het eerst sinds de Hongerspelen gehouden worden zullen de deelnemers uit de districten een begeleider uit het Capitool aangewezen krijgen om zo de interesse van het publiek in de hongerspelen te wekken. Coriolanus krijgt het meisje uit district 12 toegewezen, in eerste instantie een belediging. De ooit zo machtige familie Snow zou nooit een meisje uit het zwakste district moeten kunnen krijgen. Maar al snel blijkt dat de zangkunsten van het meisje in combinatie met het sluw handelen van Coriolanus een gouden combinatie is. Één waarbij ze, als ze zich niet helemaal aan de regels houden, zelfs de Hongerspelen zouden kunnen winnen.
Voor fans van de serie is de eerste helft van het boek een feest van herkenning. Ooit begonnen de Hongerspelen als een ‘saaie’ aangelegenheid (hoe kan je een evenement waarbij kinderen tegen elkaar vechten tot op de dood saai noemen). Uiteindelijk wordt het omgevormd door Coriolanus en zijn klasgenoten tot het evenement die we herkennen uit de boeken en films van de afgelopen jaren. Voor iemand wie nieuw instapt is het een bizar geloofwaardig verslag van hoe de rijken de armen eronder proberen te houden door macht en controle uit te oefenen op de kinderen van de districten. De tweede helft van het boek gaat verder in op de keuzes van Coriolanus en zie je hem als lezer groeien in zijn rol en begint het beeld te vormen van de toekomstig leider van Panem.
Collins probeert een beeld te scheppen van wat mensen kan drijven zoals eer, hebzucht, macht en wat ze ervoor over hebben om die macht te behouden. Met Coriolanus zet ze een een geloofwaardig karakter neer die, gedwongen door zijn omgeving, keer op keer de keuze maakt voor zichzelf en Lucy om boven uit de strijd kan komen. Waar glorie en macht continu binnen handbereik liggen kan het natuurlijk niet altijd goed gaan en ook dat weet het boek op een uitstekende manier uiteen te zetten. Uiteindelijk wordt Coriolanus voor de keuze gesteld tussen liefde en macht en de interne strijd bij nog zo’n jong persoon is fascinerend en tegelijk angstaanjagend om te volgen.
De ballade van slangen en zangvogels is voor fans een uitstekende uitbreiding op het bekende verhaal en voor nieuwkomers een heerlijke start van een fijne serie.