Commissario Brunetti wordt door een vriendin gevraagd om een oogje te houden op haar zoon omdat ze hem van drugsgebruik verdenkt. Als haar man vervolgens midden in de nacht bewusteloos onder een brug gevonden wordt, lijkt er een verband te zijn met het gedrag van haar zoon.
Brunetti onderzoekt de zaak samen met zijn collega's Claudia Griffoni en signorina Elettra, maar wordt dwars gezeten door de steeds grotere bureaucratie op het kantoor. Ondertussen gaat binnen de questura het gerucht dat er een lek is binnen het politieapparaat, waarbij de bewijzen tegen signorina Elettra zich opstapelen. Maar de waarheid is niet zo eenduidig als verwacht.
Vergiffenis van auteur Donna Leon speelt zich af in het mooie Venetië, een plek waar de Amerikaanse schrijfster 30 jaar heeft gewoond. Je kan merken dat ze er heel bekend is door de manier waarop ze de stad weet te beschrijven. Als je het allemaal leest dan voel je je bijna zelf door het doolhof aan straatjes en kanalen dwalen. Aan alles is te merken dat een deel van het hart van deze schrijfster aan Venetië toebehoort.
Leon staat er om bekend dat zij sociaal-bewuste misdaadromans schrijft met commisario Brunetti in de hoofdrol. Verwacht dus geen bloeddorstige of wilde misdaad verhalen. Eerder crime die toont hoe mensen onderling met elkaar omgaan, de corruptie binnen de staat én onder de burgers in Italië. Voor mensen die er niet wonen, of niet zo bekend zijn met het land is het soms nauwelijks voor te stellen hoe dit in het echt zou gaan.
De misdaad die in Vergiffenis gepleegd wordt, daar kunnen wij als nuchtere Nederlanders ons waarschijnlijk nauwelijks een voorstelling van maken. Toch weet Leon hier dermate een uiting aan te geven, dat (na soms meermaals een passage te lezen) het sluw, complex en intrigerend is. Mede doordat zij mensen, emoties, situaties, omgeving en zelfs taal op een dermate manier weet te omschrijven dat het levensecht is, zeker voor mensen met een levendige fantasie.
Ofwel over het hele verhaal niets dan lof, maar het grote minpunt is al het Italiaans dat erin gegooid wordt. Het leidt vreselijk af van de misdaad, van de mooi omschreven situaties en scenes, doordat je constant aan de hand van context moet begrijpen wat het woord betekent (of soms zelfs met Google translate). Waardoor je sommige passages meermaals moet lezen om er iets van te kunnen maken. Met je huis-tuin-en-keuken Italiaans, opgedaan op je Italiaanse vakanties red je het in Vergiffenis niet. Leon mag het misschien zo beschrijven om het écht Italiaans te maken, maar dit heeft ze helemaal niet nodig. Haar schrijfstijl is beeldend genoeg.
De conclusie is dan ook dat Vergiffenis een fijn en goed in elkaar gezet verhaal is, maar het vele Italiaans is onnodig en daarmee een doorn in het oog.
Brunetti onderzoekt de zaak samen met zijn collega's Claudia Griffoni en signorina Elettra, maar wordt dwars gezeten door de steeds grotere bureaucratie op het kantoor. Ondertussen gaat binnen de questura het gerucht dat er een lek is binnen het politieapparaat, waarbij de bewijzen tegen signorina Elettra zich opstapelen. Maar de waarheid is niet zo eenduidig als verwacht.
Vergiffenis van auteur Donna Leon speelt zich af in het mooie Venetië, een plek waar de Amerikaanse schrijfster 30 jaar heeft gewoond. Je kan merken dat ze er heel bekend is door de manier waarop ze de stad weet te beschrijven. Als je het allemaal leest dan voel je je bijna zelf door het doolhof aan straatjes en kanalen dwalen. Aan alles is te merken dat een deel van het hart van deze schrijfster aan Venetië toebehoort.
Leon staat er om bekend dat zij sociaal-bewuste misdaadromans schrijft met commisario Brunetti in de hoofdrol. Verwacht dus geen bloeddorstige of wilde misdaad verhalen. Eerder crime die toont hoe mensen onderling met elkaar omgaan, de corruptie binnen de staat én onder de burgers in Italië. Voor mensen die er niet wonen, of niet zo bekend zijn met het land is het soms nauwelijks voor te stellen hoe dit in het echt zou gaan.
De misdaad die in Vergiffenis gepleegd wordt, daar kunnen wij als nuchtere Nederlanders ons waarschijnlijk nauwelijks een voorstelling van maken. Toch weet Leon hier dermate een uiting aan te geven, dat (na soms meermaals een passage te lezen) het sluw, complex en intrigerend is. Mede doordat zij mensen, emoties, situaties, omgeving en zelfs taal op een dermate manier weet te omschrijven dat het levensecht is, zeker voor mensen met een levendige fantasie.
Ofwel over het hele verhaal niets dan lof, maar het grote minpunt is al het Italiaans dat erin gegooid wordt. Het leidt vreselijk af van de misdaad, van de mooi omschreven situaties en scenes, doordat je constant aan de hand van context moet begrijpen wat het woord betekent (of soms zelfs met Google translate). Waardoor je sommige passages meermaals moet lezen om er iets van te kunnen maken. Met je huis-tuin-en-keuken Italiaans, opgedaan op je Italiaanse vakanties red je het in Vergiffenis niet. Leon mag het misschien zo beschrijven om het écht Italiaans te maken, maar dit heeft ze helemaal niet nodig. Haar schrijfstijl is beeldend genoeg.
De conclusie is dan ook dat Vergiffenis een fijn en goed in elkaar gezet verhaal is, maar het vele Italiaans is onnodig en daarmee een doorn in het oog.