Bepaalde historische gebeurtenissen zullen altijd een voedingsbodem zijn voor schrijvers om hun verhalen te vertellen. Zo zijn er legio boeken verschenen over de Tweede Wereldoorlog in Nederland en de stroom van deze boeken lijkt niet op te drogen.

Daar waar in Nederland boekenkasten vol zijn geschreven over deze periode, is voor België de Eerste wereldoorlog zo’n bron van geschiedschrijving en ook van verschrikkelijke verhalen. Maar ook fictieve verhalen gebaseerd op waargebeurde feiten uit '14-'18 zijn soms zo prachtig geschreven al is de gruwelijkheid soms ondraagbaar.

Zo’n voorbeeld is het boek De dood van een soldaat van Johanna Spaey uit 2005, die dat jaar de Gouden Strop won en ook de Hercule Poirot prijs wist te winnen. Een boek wat in Nederland verbazingwekkend op lauwe recensies werd getrakteerd terwijl in België dit boek werd overladen met goede recensies. Dit geeft eigenlijk ook een beetje aan hoever wij in Nederland van deze Eerste Wereldoorlog af staan.

Zo is enige tijd geleden van de hand van Christian de Coninck, Dodensteeg verschenen, het derde deel met Lodewijk Pynaert in de hoofdrol. De eerste twee delen van deze verhalen spelen zich af in de vuurlinie van de Eerste Wereldoorlog. Dit derde deel begint als de Grote Oorlog, zoals de Belgen deze oorlog omschrijven, geëindigd is en de traumatische bevolking het ‘gewone’ leven probeert op te pikken. Brussel begin 1919. De Eerste Wereldoorlog is voorbij en de stad begint te herleven. Militairen keren terug van het front. Kolonel Pynaert neemt zijn taak bij de politie weer op en zijn ordonnans de Cruyenaere wordt aangeworven bij de politie.

De regering heeft beslist naar voorbeeld van de befaamde Franse Brigades du Tigres, om ook in België een speciale politie op te richten, die rechtstreeks zal vallen onder de Procureur des Konings en Pynaert wordt verantwoordelijk voor de oprichting van de brigade.

Ondertussen wordt in een steeg in Brussel het lichaam gevonden van een tienjarig meisje, dat op gruwelijke wijze om heet leven is gebracht. De gerechtelijke brigade onder leiding van Pynaert begint aan de jacht op de dader.

Christian De Coninck ging op 22-jarige leeftijd aan de slag bij de politie in Brussel, waar hij in 2000 de functie van woordvoerder voor de Politie Brussel Hoofdstad Elsene bekleedde. In 2002 werd hij politiecommissaris. Toen hij in 2005 door een ernstige ziekte een aantal maanden aan het bed was gekluisterd, begon hij uit verveling te schrijven. Zo ontstond in 2007 het eerste boek, de Praagse Connectie, met Commissaris Stijn Goris als hoofdpersonage.

Inmiddels heeft De Coninck dertien delen met inmiddels Hoofdcommissaris Stijn Goris geschreven. Naast deze serie begint hij in 2014 aan een verhaal met dezelfde achtergrond; de politie van Brussel, maar dan wel in een compleet andere tijd. Datzelfde jaar verschijn Dodendans, het eerste boek met Lodewijk Pynaert als hoofdpersonage en in 2018 gevolgd door Dodenmars. Deze beide boeken speelden zich af in de laatste jaren van de Eerste Wereldoorlog.

Dodensteeg is gebaseerd op een waargebeurde zaak die in 1919 voor nogal wat onrust in de Belgische hoofdstad heeft gezorgd en een poosje volledig in de ban hield.

Vooropgesteld dat Christian De Coninck weet waar hij over schrijft, ook al speelt dit verhaal in het verleden, maar dat is geen belemmering om aan zijn kennis te twijfelen. Integendeel, hij omschrijft de omstandigheden waarin de stad zo vlak na de oorlog zich in bevindt beeldend op en je waant je als lezer al heel snel in Brussel 1919.

Toch weet De Coninck niet echt zijn lezer mee te nemen in een beschrijving van een land wat net een verschrikkelijke catastrofe achter de rug heeft. Het is alsof Brussel niet net vier jaar oorlog achter de rug heeft, maar alsof alle mensen die geleden hebben dat al achter de rug hebben en het al vergeten zijn. Als lezer is het net allemaal te afstandelijk van wat eigenlijk nog maar drie maanden achter de rug is. Daar weet De Coninck de connectie met zijn lezer niet goed te pakken. Maar daarentegen weet hij zijn personages wel mooi neer te zetten en zeker Pynaert, die wat van de oude adellijke stempel is waar tegenover de jongere en vrijere De Cruyenaere staat, die ook nog zijn toekomstige schoonzoon is en een groot talent als het op politiewerk aankomt. En juist daar weet De Coninck wel weer de juiste toon te raken. Hij kan de veranderende wereld wat betreft de verhoudingen tussen adel en burgerij wel goed in zijn verhaal omschrijven.

Christian de Coninck weet mooi een verhaal te vertellen. Hij weet zijn lezer ook wel in zijn tijdgeest mee te nemen, het verhaal leest heel vlotjes en Dodensteeg is zeker geen verhaal wat zijn lezer niet weet te binden. Maar toch mis ik de echte donkere sfeer, die een verhaal uit deze periode kan dragen, zoals bij Het Zwarte Water van Rennie Airth.

Lodewijk Pynaert en Cyriel De Cruyenaere zijn goede hoofdpersonages om nog zeker een poosje op voort te borduren en daar zal De Coninck en zijn lezers nog veel plezier aan beleven.