In een van de armste gebieden van Amerika worden twee jonge meisjes dood aangetroffen in het park. Doordat de meisjes worden beschouwd als ‘white trash’ wordt er weinig aandacht besteed aan hun moord door de lokale politie van Ozark, Missouri. De enige die zich wel druk maken zijn Eve, de moeder van een van de meisjes, en haar broer, die werkt voor de plaatselijke politie. 

Vanuit het oogpunt van Eve ervaar je bijna hoe het is om als jonge moeder je dochter te verliezen. Voor iedereen een extreme klap, maar zeker voor Eve, wie op jonge leeftijd haar drugs en alcohol verslaafde moeder ontvluchtte. Eve lijdt een sober bestaan, in een vervallen huis met weinig pleziertjes voor haarzelf probeert ze haar dochter het leven te geven die ze zelf nooit gehad heeft. De armoede waarin het gezin leeft wordt goed omschreven door continue kleine hints te geven omtrent hoe slecht ze het hebben. Zo wordt er eerst gesproken over de ‘kamer’ van Junie, Eve haar dochter, maar later blijkt dit een hoekje in de kamer te zijn afgezet met een gordijn. 

De dood van Junie werkt door in het leven van Eve, in eerste instantie is ze kapot, eet niet, slaapt niet en weet niet wat ze met zichzelf aan moet. Tot op een gegeven moment Eve ziet dat er niks aan de moord van haar dochter wordt gedaan en ze besluit het heft in eigen handen te nemen. Dat een hopeloze moeder tot grootste daden in staat is wordt in het duister heerlijk naar voren gebracht en door oude connecties van haar moeder en zichzelf weet ze zich een weg te banen door het criminele drek in Ozark.

De ondergaande zon vormde een stralenkrans rond zijn hoofd, glinsterend in zijn haar. Hij glimlachte naar me, een treurig lachje. En toen knalde ik hem overhoop.

Het duister zit vol emotie en deze wordt goed onderbouwd. Elke keer als er een situatie ontstaat door het verleden van Eve wordt er ook teruggegrepen naar dat moment. Hierdoor begrijp je als lezer direct waarom een situatie heel confronterend is of dat ze op een bepaalde manier reageert. Het is knap hoe dit gedaan wordt door Engel. Als lezer word je namelijk geen moment uit het verhaal gehaald terwijl je toch continue schakelt tussen heden en verleden. 

Daarnaast gebeurt er veel om Eve heen in het kleine dorpje. Je leert veel van de mensen om haar heen en hoe hun verleden is verweven met dat van Eve. Zo vraag je je als lezer af waarom de vader en moeder van het andere vermoorde meisje geen actie ondernemen. Ook leer je waarom de lokale drugsbaron om Junie gaf en op zijn manier helpt met het onderzoek. 

Het duister van Amy Engel is na The Roanoke Girls haar tweede boek in het thrillergenre. Met veel gevoel zet ze een aandoenlijk verhaal neer. Het is ontzettend knap geschreven, waardoor je medelijden krijgt met de moeder en actief mee zoekt en denkt naar de oplossing. Op het gebied van drama en spanning bewijst Amy Engel met Het duister een topper te zijn. Wij zijn dan ook benieuwd naar het volgende verhaal van haar hand.