Wanneer een uitgever aandacht wil genereren voor een nieuw uitgekomen boek, gebruikt men sinds enige tijd quotes van recensenten, die betrekking hebben op vorige boeken van deze schrijver of schrijfster. Deze oneliners komen dan pontificaal op de kaften te staan, zodat de aandacht van met name de zoekende consument wordt getrokken. Het kan natuurlijk altijd gebeuren dat de argeloze lezer zich door deze quotes laat verleiden tot de aankoop van dit boek. Dat dit ego strelend kan werken voor de bewuste recensent is natuurlijk een feit, maar het kan voor sommige auteurs juist een onoverkomelijke drempel vormen, waardoor zij geforceerd hun verhalen aan het papier gaan toevertrouwen. Voornamelijk omdat het verwachtingspatroon te hoog komt te liggen kan een vorm van blokkade gaan optreden.

Een voorbeeld van zo’n auteur, waarbij de uitgeverij een handje heeft van deze quotes prominent op de kaften te plaatsen, is Ruth Ware, die toen zij haar thrillerdebuut maakte met In een donker donker bos, direct bestempeld werd als de absolute Queen of Suspence. En op iedere titel die van de hand van Ware verschijnt, komt deze regel als een soort van trademark op de voorkant van het boek te staan. Terwijl de boeken die na haar debuut zijn verschenen, het niveau van In een donker donker bos nooit meer hebben gehaald. Met name met haar laatste boek, De dood van mevrouw Westaway, bleef ze ver van het niveau waarvoor zij deze titel zou verdienen (lees hier onze eerdere recensies). Het mooie is dat een auteur altijd nieuwe kansen krijgt. Zo kan ook Ruth Ware laten zien dat haar vorige titel een uitglijder was, en dat zij met haar nieuwe boek Door het sleutelgat de aan haar toegedichte titel wel verdient.

Helaas voor de schrijfster uit Engeland blijft ze ook met deze nieuwe thriller onder de maat. Men moet zich misschien af gaan vragen of de druk op Ruth Ware niet te groot is om deze veel te snel uitgesproken verwachtingen ooit waar te kunnen maken. Met Door het sleutelgat komt ze wel wat beter voor de dag dan met haar vorige boek, maar het blijft echt speuren naar structurele verbeteringen.

Wanneer Rowan online een vacature tegenkomt, lijkt het bijna te mooi om waar te zijn: een betrekking als inwonend oppas met een bijzonder riant salaris. Als ze arriveert bij Heatherbrae House is ze direct onder de indruk van deze luxueuze slimme woning en de perfecte familie die er woont.

Wat ze niet weet is dat ze in een regelrechte nachtmerrie terecht is gekomen, die eindigt met een dood kind en met Rowan in de gevangenis, beschuldigt van moord. Ze weet dat ze fouten heeft gemaakt, maar ze is niet schuldig en zeker niet aan deze moord. Maar dat betekent dat iemand anders wel de schuldige is...

Ruth Ware heeft gekozen om het verhaal van Rowan te vertellen in de vorm van brieven die zij schrijft naar een advocaat, die zij wil overreden om haar zaak op zich te nemen, omdat haar vorige advocaat er een knoeiboel van heeft gemaakt. Omdat deze aangeschreven advocaat niet direct antwoord op de smeekbedes vormt op deze manier het verhaal van Rowan. Dit houdt dus in dat het verhaal in de ik- vorm is geschreven. Lastig is dat natuurlijk niet alles in briefvorm geschreven is, maar dat het ingewikkeld is uit te dokteren waar dan wel het verhaal regulier wordt verteld. Het frame van het verhaal is typisch Ruth Ware; een verhaallijn dat al decennia wordt uitgemolken. In deze dus een au pair die in een huis terecht komt waar het niet pluis is en er geheimen rondwaren. Dat is al vele malen eerder gedaan en Ware probeert door wat nieuw snufjes met techniek om er een modern sausje overheen te gooien, een concept wat zij eigenlijk bij De dood van mevrouw Westaway ook gebruikte. De originaliteit is daardoor niet opzienbarend.

Dat Ruth Ware een goed verhaal kan vertellen is al een aantal boeken duidelijk. Op dit vlak heeft Ware wel degelijk een goed oog hoe een verhaal in elkaar hoort te steken Zij kan goed haar personages in het boek neerzetten waardoor zij ook een gezicht krijgen voor de lezer.

Echter bij de kinderen die in het verhaal een voorname rol spelen kan men zich afvragen of ze deze niet slimmer heeft gemaakt als dat de leeftijd die zij deze kids geeft, aanvaardbaar is. De vraag is, of deze kinderen die dermate slim opereren en intrigeren wel een au pair nodig hebben.

Het verhaal wordt wel goed opgebouwd en de spanning naar een climax geduwd. Maar met het uitwerken van het plot ben je haar soms volledig kwijt en wijzigt er dermate veel aan wat de lezer in de eerste 250 bladzijden krijgt voorgeschoteld, dat men zich af kan vragen of het einde niet wat afgeraffeld is.

Door het sleutelgat is zeker een verbetering ten opzichte van haar vorige boek, maar door de toch aanwezige tegenstellingen in het verhaal is het niet voldoende om Ware de haar toebedachte loftuitingen te accepteren. Ruth Ware moet uit een ander vat gaan tappen om de belofte in te gaan lossen, maar misschien moet de uitgever de kaften gaan opschonen en deze oneliners gaan vervangen door een meer realistische tekst, zodat Ware een eigen stijl kan vormen en niet een legende moet gaan najagen. Het lijkt nu een beetje op de Belgische zoektocht naar de nieuwe Eddy Merckx..dat gaat ook nooit lukken.