Het gebeurt niet zo vaak. Dat een auteur verward wordt met zijn protagonist. Dat is wel het geval met Jack Reacher en Lee Child. Child, de bedenker van lonesome hero Reacher, draait al even mee. De wachtpost is alweer het 25ste deel met Reacher in de hoofdrol. Maar dit boek is anders; het is grotendeels geschreven door Lee Child’s jongere broer Andrew Child/Grant. Merken we dat in dit boek? Laten we het hopen van niet, want Andrew neemt het stokje over van zijn oudere broer.

In De wachtpost stapt Reacher uit in een slaperig stadje in de buurt van Nashville, Tennessee. Er valt hem in Pleasantville direct wat op; de stoplichten doen het niet, en ook andere technologische interventies die het menselijke leven zo gemakkelijk maken, lijken niet te werken. En al snel merkt hij waarom; door een aanval met ransomware zit de stad op slot.

Wanneer hij bij een koffiezaak kennismaakt met de wat schuchtere Rusty Rutherford, zijn hun leven al snel met elkaar verbonden. Want Reacher verijdelt een ontvoeringspoging op Rutherford. Die laatste blijkt de IT-manager van het stadje te zijn. Hij wordt beticht van de aanval met ransomware, maar Reacher heeft al snel in de gaten hoe het zit. Hier is veel meer aan de hand, en Reacher zou Reacher niet zijn als hij ging uitzoeken hoe de vork in de steel zit.

Het is al gezegd; Jack Reacher draait al 25 delen mee. En de fans weten het; een nieuw boek van Lee Child is een traktatie. Is een boek van Andrew Grant/Child dat ook, of had hij uit de buurt van Reacher moeten blijven? Nou, Andrew heeft goed naar zijn grote broer gekeken én geluisterd, want De wachtpost voelt en leest bijna als een genuine Reacher. Bijna, want er zitten wat subtiele veranderingen in.

De eerste is dat Reacher eraan moet geloven; hij moet leren werken met een mobiele telefoon. En dat is toch wat anders dan bellen vanuit een telefooncel. En hij lijkt wat spraakzamer; enerzijds tegen de mensen die hij tegenkomt in De wachtpost en anderzijds naar de lezers. Zo neemt hij ons mee in zijn gedachten wanneer hij het moet opnemen tegen drie tegenstanders. Het zijn veranderingen en alhoewel subtiel, de liefhebber zal het wel opvallen. Wij vinden het wel te pruimen!

Natuurlijk is de plot ingewikkelder dan op het eerste oog lijkt. Reacher werpt zich in een wespennest waarin hij het moet opnemen tegen spionnen, neonazi’s en corrupte politieagenten. Niets nieuws onder de zon, maar ook hier lijkt Andrew Child iets meer uit te pakken dan zijn broer; meer actie, meer tegenstanders en dus (nog) meer snelheid. De subtiliteit is er soms wat af, maar dat merkten we al in de latere Reacher-boeken; er is een toename van lood merkbaar. Er zullen mensen zijn die dit een negatieve ontwikkeling vinden, maar bij ThrillZone vinden we het verfrissend; de echte Reacher is nog steeds enorm herkenbaar, maar hij is wat sneller geworden.

Al met al is De wachtpost een verfrissend vervolg in de Jack Reacher-reeks. Ook al kennen we de ingrediënten van deze reeks inmiddels, het is nog steeds enorm genieten. En met Andrew Grant/Child heeft Lee Child een waardige opvolger gevonden. Een heerlijke mix van actie, een interessant plot en een held die niet stuk kan. Wat wil je nog meer?