De Fransman Jérôme Loubry debuteerde in 2018 en heeft sindsdien verschillende thrillerprijzen gewonnen, waaronder de prestigieuze Prix Cognac. Met zijn derde boek, Toevluchtsoord, is zijn internationale doorbraak een feit: tot dusver wordt dit werk in acht landen uitgebracht. De tv-rechten zijn inmiddels verkocht.
Sandrine heeft haar grootmoeder nooit gekend. Als ze hoort dat de vrouw is overleden, wil ze graag de plaats bezoeken waar haar oma vrijwel haar hele leven heeft gewoond: een eiland voor de Franse kust. Sandrine reist af naar het koude, grijze eiland en maakt kennis met de bewoners. Net als haar oma zijn zij in 1946 op het eiland komen wonen en nooit meer weggegaan. Al snel realiseert Sandrine zich dat de bewoners een gruwelijk geheim bewaren. Er is destijds iets vreselijks gebeurd en steeds sterker vermoedt Sandrine dat ook zij slachtoffer is van deze dreiging. Een paar dagen later krijgt inspecteur Damien Bouchard te horen dat er een jonge vrouw op het strand is aangetroffen, zwaar getraumatiseerd en onder het bloed. De vrouw, die Sandrine heet, beweert een vreselijke ontdekking te hebben gedaan op een eiland niet ver van de Franse kust. Het probleem? Niemand heeft ooit van dat eiland gehoord.
Tussen de vele Scandinavische, Engelse en Amerikaanse thrillerauteurs is het leuk om eens een ander land terug te vinden, namelijk Frankrijk. Zo vaak zien we immers geen Franse thrillers voorbij komen. Een bepaalde cultuur is meestal terug te vinden in de schrijfstijl van auteurs: zo zijn Scandinavische thrillers vaak een beetje kil en bevatten Amerikaanse thrillers veel actie. Het is aan de lezer om te bepalen waar deze Franse thriller in het rijtje past.
Toevluchtsoord is met recht een psychologische thriller te noemen: de menselijke psyche staat centraal. Het boek laat zien hoe krachtig de menselijke geest kan zijn als het ons wil beschermen tegen gruwelijke en traumatische ervaringen. De geest werpt als het ware een toevluchtsoord op waar de mens heen kan vluchten als alles hem/haar te veel wordt. Dit boek is eigenlijk een verhaal, in een verhaal, in een verhaal en iedere keer als je denkt te weten hoe het zit, tovert Loubry weer een wending tevoorschijn die de lezer niet ziet aankomen. Ieder verhaal zou waar kunnen zijn en op die manier speelt Loubry met de lezer. Pas op de allerlaatste bladzijde wordt duidelijk wat nou de waarheid is.
Het gedicht van Goethe over de Elfenkoning speelt een belangrijke rol in het verhaal en komt meerdere malen voor. Het is dus zeker interessant om dit gedicht er even bij te pakken. In het nawoord vertelt Loubry waarom dit gedicht zo’n inspiratiebron is geweest bij het schrijven van dit boek.
Toevluchtsoord is niet echt onder één genre te plaatsen: het heeft zowel horror- als thrillerelementen in zich maar ook een stukje historie en op literair gebied kan dit boek ook goed meekomen. Dit is een verhaal waarin niets is wat het lijkt en waarin de lezer regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. Door de verschillende stijlen die het boek bevat zal bovendien een breed lezerspubliek van dit boek kunnen genieten. Toevluchtsoord is een hele prettige, eerste kennismaking met Jérôme Loubry.
Sandrine heeft haar grootmoeder nooit gekend. Als ze hoort dat de vrouw is overleden, wil ze graag de plaats bezoeken waar haar oma vrijwel haar hele leven heeft gewoond: een eiland voor de Franse kust. Sandrine reist af naar het koude, grijze eiland en maakt kennis met de bewoners. Net als haar oma zijn zij in 1946 op het eiland komen wonen en nooit meer weggegaan. Al snel realiseert Sandrine zich dat de bewoners een gruwelijk geheim bewaren. Er is destijds iets vreselijks gebeurd en steeds sterker vermoedt Sandrine dat ook zij slachtoffer is van deze dreiging. Een paar dagen later krijgt inspecteur Damien Bouchard te horen dat er een jonge vrouw op het strand is aangetroffen, zwaar getraumatiseerd en onder het bloed. De vrouw, die Sandrine heet, beweert een vreselijke ontdekking te hebben gedaan op een eiland niet ver van de Franse kust. Het probleem? Niemand heeft ooit van dat eiland gehoord.
Tussen de vele Scandinavische, Engelse en Amerikaanse thrillerauteurs is het leuk om eens een ander land terug te vinden, namelijk Frankrijk. Zo vaak zien we immers geen Franse thrillers voorbij komen. Een bepaalde cultuur is meestal terug te vinden in de schrijfstijl van auteurs: zo zijn Scandinavische thrillers vaak een beetje kil en bevatten Amerikaanse thrillers veel actie. Het is aan de lezer om te bepalen waar deze Franse thriller in het rijtje past.
Toevluchtsoord is met recht een psychologische thriller te noemen: de menselijke psyche staat centraal. Het boek laat zien hoe krachtig de menselijke geest kan zijn als het ons wil beschermen tegen gruwelijke en traumatische ervaringen. De geest werpt als het ware een toevluchtsoord op waar de mens heen kan vluchten als alles hem/haar te veel wordt. Dit boek is eigenlijk een verhaal, in een verhaal, in een verhaal en iedere keer als je denkt te weten hoe het zit, tovert Loubry weer een wending tevoorschijn die de lezer niet ziet aankomen. Ieder verhaal zou waar kunnen zijn en op die manier speelt Loubry met de lezer. Pas op de allerlaatste bladzijde wordt duidelijk wat nou de waarheid is.
Het gedicht van Goethe over de Elfenkoning speelt een belangrijke rol in het verhaal en komt meerdere malen voor. Het is dus zeker interessant om dit gedicht er even bij te pakken. In het nawoord vertelt Loubry waarom dit gedicht zo’n inspiratiebron is geweest bij het schrijven van dit boek.
Toevluchtsoord is niet echt onder één genre te plaatsen: het heeft zowel horror- als thrillerelementen in zich maar ook een stukje historie en op literair gebied kan dit boek ook goed meekomen. Dit is een verhaal waarin niets is wat het lijkt en waarin de lezer regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. Door de verschillende stijlen die het boek bevat zal bovendien een breed lezerspubliek van dit boek kunnen genieten. Toevluchtsoord is een hele prettige, eerste kennismaking met Jérôme Loubry.