Anthony Ryan (1970) had maar liefst zesenhalf jaar nodig om zijn eerste boek In de Schaduw van de Raaf: Vaelin Al Sorna (lees onze recensie hier) te schrijven. Pas nadat het verhaal op internet een schare fans verzamelde, werden grote uitgeverijen enthousiast en besloten het te publiceren. Een jaar later al kwam de Schotse auteur met het vervolg op de proppen: een bijna 800 pagina’s tellende pil getiteld In de Schaduw van de Raaf: De Torenheer. Dat de opvolger al zo snel na het eerste deel verschijnt toont aan dat Ryan het complete verhaal al lang en breed in zijn hoofd had zitten. En dat blijkt na het lezen eens temeer.
Na de verassende nederlaag van Het Verbonden Rijk en het gevangenschap van Vaelin Al Sorna, heeft deze laatste besloten het roer om te gooien. Hij treedt uit De Zesde Orde en neemt afstand van Het Ware Geloof. Tijd om alles op een rijtje te zetten krijgt hij niet, want bij terugkomst in de hoofdstad wordt hij door de nieuwe koning Malcius gesommeerd naar de Noordlanden te trekken, om daar Torenheer te worden. Hoewel Vaelin het liefst op zoek zou zijn gegaan naar zijn vermiste vriend Frentis, accepteert hij het verzoek en trekt hij naar het mysterieuze Noorden. Onderweg treft hij een jonge vrouw, Reva, die hem probeert te overvallen, maar duidelijk zijn (verborgen) kracht niet kent. Ze is grootgebracht door een priester van ‘De Vader van de Wereld’ en is vastbesloten het gestolen zwaard van haar gesneuvelde vader terug te stelen van Vaelin.
Naast Vaelin en Reva ligt de focus in dit boek op nog twee personages. Prinses Lyrna Al Nieren, zus van koning Malcius, wordt naar het Noorden gestuurd met de opdracht om een mogelijke vrede te bespreken met de hogepriesteres van de Lonakhim, het ruige volk dat de noordelijke provincies bewoont. En Frentis, broeder van De Zesde Orde, wordt door een gevaarlijke Volariaanse vrouw in haar macht gehouden en moet onder haar magische dwang allerlei gruwelijke daden plegen. Er is één gemeenschappelijk gevaar waar alle personages mee moeten dealen: het Volariaanse Keizerrijk, dat als doel heeft het gehele Verbonden Rijk te vernietigen en daarvoor hun beste strijdmachten vanuit alle kanten laat aanvallen.
Een goede samenvatting van dit verhaal geven zal meerdere pagina’s beslaan. Er gebeurt zoveel, dat je van ieder hoofdstuk wel een afzonderlijke recensie kunt maken. Het is episch en ongelofelijk boeiend. Het schakelen van de perspectieven maakt wel dat je als lezer soms moet teruggrijpen naar de plattegronden aan het begin van het boek of de namenlijst achterin. Er passeren veel (bij)personages de revue, ieder met een eigen verhaal en een eigen karakter. Maar het past en klopt allemaal, niets is teveel of te weinig. De sfeertekeningen, de beschrijvingen van de geweldige omgevingen, de karakters en de verhoudingen: Anthony Ryan heeft het subliem doordacht en uitgewerkt.
De twee vrouwelijke hoofdpersonages zijn misschien wel het meest boeiend om te volgen in dit verhaal. De reis die Lyrna aflegt is fascinerend. Wat begint met een spannende tocht door het gebied van de Lonakken, eindigt op een slavenschip in het meest zuidelijkste puntje van het Verbonden Rijk. Hoe ze daar is gekomen, wat er onderweg allemaal is gebeurd en wie ze heeft ontmoet, zal je echt zelf moeten ervaren, maar het is een meeslepende verhaallijn vol spanning, bewondering en bijzondere gebeurtenissen. Dat geldt eigenlijk ook voor de nog onbekende Reva, die je naargelang steeds beter leert kennen en haar doel in het leven begint te begrijpen. Een fijne toevoeging aan de toch al rijke ‘cast’ aan personages, en eentje die op het eind nog een geweldige ontwikkeling ondergaat.
Waar we in Vaelin Al Sorna al enigszins kennismaakten met de Bloedzang, het magische vermogen om bepaalde situaties aan te voelen en te manipuleren, speelt deze gave in De Torenheer een zeer belangrijke rol. We wisten al dat Vaelin niet de enige is die over dit vermogen beschikt, en dat het hem veel kracht kost het te beheersen. Nu blijkt dat het in diverse vormen bestaat, uitgevoerd door verschillende personen. Zo komen we Begiftigden tegen die het uit het niets kunnen laten regenen, iemand die de wil van dieren kan beïnvloeden en iemand die uit het lichaam kan treden en naar andere plekken kan ‘zweven’. Het zijn magische elementen dat het fantasy-gehalte flink opschroeft, maar dat het ook zeker verrijkt en het verhaal zodoende nog meer jeu meegeeft.
Al met al is er nog veel meer te vertellen over dit epos, maar het is een aanrader om dit zelf allemaal te gaan beleven. Dit is klassieke fantasy pur sang en een waar genot om te lezen. Een avontuur waar je niet uit wilt stappen. Dit boek is letterlijk de beste ontsnappingsroute naar een andere wereld. Een wereld waar we nog lang geen genoeg van hebben, noch van haar personages. Gelukkig liggen er nog wat vervolgdelen op de stapel.
Na de verassende nederlaag van Het Verbonden Rijk en het gevangenschap van Vaelin Al Sorna, heeft deze laatste besloten het roer om te gooien. Hij treedt uit De Zesde Orde en neemt afstand van Het Ware Geloof. Tijd om alles op een rijtje te zetten krijgt hij niet, want bij terugkomst in de hoofdstad wordt hij door de nieuwe koning Malcius gesommeerd naar de Noordlanden te trekken, om daar Torenheer te worden. Hoewel Vaelin het liefst op zoek zou zijn gegaan naar zijn vermiste vriend Frentis, accepteert hij het verzoek en trekt hij naar het mysterieuze Noorden. Onderweg treft hij een jonge vrouw, Reva, die hem probeert te overvallen, maar duidelijk zijn (verborgen) kracht niet kent. Ze is grootgebracht door een priester van ‘De Vader van de Wereld’ en is vastbesloten het gestolen zwaard van haar gesneuvelde vader terug te stelen van Vaelin.
Naast Vaelin en Reva ligt de focus in dit boek op nog twee personages. Prinses Lyrna Al Nieren, zus van koning Malcius, wordt naar het Noorden gestuurd met de opdracht om een mogelijke vrede te bespreken met de hogepriesteres van de Lonakhim, het ruige volk dat de noordelijke provincies bewoont. En Frentis, broeder van De Zesde Orde, wordt door een gevaarlijke Volariaanse vrouw in haar macht gehouden en moet onder haar magische dwang allerlei gruwelijke daden plegen. Er is één gemeenschappelijk gevaar waar alle personages mee moeten dealen: het Volariaanse Keizerrijk, dat als doel heeft het gehele Verbonden Rijk te vernietigen en daarvoor hun beste strijdmachten vanuit alle kanten laat aanvallen.
Een goede samenvatting van dit verhaal geven zal meerdere pagina’s beslaan. Er gebeurt zoveel, dat je van ieder hoofdstuk wel een afzonderlijke recensie kunt maken. Het is episch en ongelofelijk boeiend. Het schakelen van de perspectieven maakt wel dat je als lezer soms moet teruggrijpen naar de plattegronden aan het begin van het boek of de namenlijst achterin. Er passeren veel (bij)personages de revue, ieder met een eigen verhaal en een eigen karakter. Maar het past en klopt allemaal, niets is teveel of te weinig. De sfeertekeningen, de beschrijvingen van de geweldige omgevingen, de karakters en de verhoudingen: Anthony Ryan heeft het subliem doordacht en uitgewerkt.
De twee vrouwelijke hoofdpersonages zijn misschien wel het meest boeiend om te volgen in dit verhaal. De reis die Lyrna aflegt is fascinerend. Wat begint met een spannende tocht door het gebied van de Lonakken, eindigt op een slavenschip in het meest zuidelijkste puntje van het Verbonden Rijk. Hoe ze daar is gekomen, wat er onderweg allemaal is gebeurd en wie ze heeft ontmoet, zal je echt zelf moeten ervaren, maar het is een meeslepende verhaallijn vol spanning, bewondering en bijzondere gebeurtenissen. Dat geldt eigenlijk ook voor de nog onbekende Reva, die je naargelang steeds beter leert kennen en haar doel in het leven begint te begrijpen. Een fijne toevoeging aan de toch al rijke ‘cast’ aan personages, en eentje die op het eind nog een geweldige ontwikkeling ondergaat.
Waar we in Vaelin Al Sorna al enigszins kennismaakten met de Bloedzang, het magische vermogen om bepaalde situaties aan te voelen en te manipuleren, speelt deze gave in De Torenheer een zeer belangrijke rol. We wisten al dat Vaelin niet de enige is die over dit vermogen beschikt, en dat het hem veel kracht kost het te beheersen. Nu blijkt dat het in diverse vormen bestaat, uitgevoerd door verschillende personen. Zo komen we Begiftigden tegen die het uit het niets kunnen laten regenen, iemand die de wil van dieren kan beïnvloeden en iemand die uit het lichaam kan treden en naar andere plekken kan ‘zweven’. Het zijn magische elementen dat het fantasy-gehalte flink opschroeft, maar dat het ook zeker verrijkt en het verhaal zodoende nog meer jeu meegeeft.
Al met al is er nog veel meer te vertellen over dit epos, maar het is een aanrader om dit zelf allemaal te gaan beleven. Dit is klassieke fantasy pur sang en een waar genot om te lezen. Een avontuur waar je niet uit wilt stappen. Dit boek is letterlijk de beste ontsnappingsroute naar een andere wereld. Een wereld waar we nog lang geen genoeg van hebben, noch van haar personages. Gelukkig liggen er nog wat vervolgdelen op de stapel.