Martine Kamphuis werkt als psychiater en is daarnaast schrijver. Ze heeft al een flink aantal boeken op haar naam staan waaronder jeugdboeken, Young Adult en een aantal thrillers. Ze verwerkt daarin graag de kennis vanuit haar werk (lees hier onze recensies). De trilogie met psychologe Wynona Post in de hoofdrol is inmiddels afgerond. Tijd voor iets nieuws en met De kliniek start de auteur met een nieuwe serie met Sanne Molenaar in de hoofdrol.
Sanne Molenaar staat als pas afgestudeerd arts aan het begin van haar carrière en is naarstig op zoek naar een baan in het ziekenhuis. Dan komt er een baan in een tbs-kliniek op haar pad en ze wordt aangenomen. Sanne merkt dat er een bijzondere cultuur heerst in de kliniek. Ze kan er de vinger nog niet op leggen en besluit naar haar onderbuikgevoelens te luisteren. Al snel raakt Sanne verstrikt in een wirwar van machtspelletjes en intimidatie welke de normaalste zaak van de wereld lijken in de kliniek. Wie kan ze vertrouwen? Sanne duikt er bovenop, maar of ze daar nou wel zo goed aan doet? Zoals gezegd start Martine Kamphuis met De kliniek een nieuwe reeks met Sanne Molenaar in de hoofdrol en dat is goed om te weten. Dat maakt dat het wellicht niet toevallig is dat het personage Sanne in onze ogen in dit eerste deel maar matig uit de verf komt.
We leren Sanne kennen als een jonge meid die vol in het leven staat. Ze woont samen met haar vriend Brandon in een knus appartement. Sanne komt daarin in beginsel wat naïef over. Ze stort zich op haar nieuwe baan, maar kan haar ervaringen met Brandon niet delen. Brandon heeft een drukke baan, met buiten werktijd ook nog vele afspraken. De twee blijken steeds meer langs elkaar heen te leven en elkaar langzaam maar zeker uit het oog te verliezen.
Op haar werk kan Sanne haar draai niet direct vinden. Op het medische vlak na, is er veel nieuws wat op haar af komt. Collega’s hebben weinig tot geen tijd om haar te begeleiden. En dan haar leidinggevende; deze houdt er ook wat bijzondere manieren op na. De verhoudingen tussen de collega’s in de kliniek staan onder hoogspanning. En dat maakt Sanne kwetsbaar. Een ontmoeting met een toevallige passant doet daar verandering in brengen. Sanne is van plan het over een andere boeg te gooien. Op haar werk besluit ze te onderzoeken welke misstanden er spelen in de kliniek en zal niet rusten voordat ze de antwoorden kent.
Privé gaat het daarnaast steeds minder. Brandon en zij groeien uit elkaar. Ze heeft regelmatig contact met goede vriendin Bea en later met een toevallige oud-studiegenoot. We leren de personages om Sanne heen echter maar summier kennen en behalve met deze drie onderhoudt Sanne verder weinig contacten. Van familie is ook nauwelijks sprake. Sanne krijgt te maken met vreemde gedragingen in haar privéomgeving en roept daarbij met enige regelmaat de hulp in van haar onderbuurvrouw Clara. Die ze overigens tot voor kort maar nauwelijks kende. Als lezer kun je je door al deze facetten nog maar moeilijk identificeren met de hoofdpersoon. Er gebeurt te veel om haar heen, wat afleidt en ook niet altijd heel geloofwaardig overkomt.
Een tbs-kliniek is voor een thriller een prachtige locatie om de meest spannende scenario’s uit te werken. En met de thrillers van Arjan Alberts nog vers in het geheugen, ligt de lat wellicht ook wel hoog. De auteur is er met De kliniek niet in geslaagd om een bloedstollende thriller vol spanning te schrijven. De proloog is wel sterk. Daarin is er gelijk sprake van spanning, maar dat zakt al snel in. We krijgen af en toe een groepssessie mee of een inkijkje in het verleden van een tbs’er, maar wat vooral wordt belicht zijn de medewerkers. Hierdoor heerst er nieuwsgierigheid naar wat er allemaal in de kliniek gebeurt en wat daar de achterliggende oorzaak van is. Dit onderzoek is dan ook hoofdzaak in De kliniek. Hoe verder Sanne graaft, hoe dichter ze bij de waarheid lijkt te komen. Het niet uitlichten van de cliënten van de kliniek is echter een gemiste kans; daar zit wellicht nog een verdiepingsslag in voor de auteur.
De kliniek draait vooral om intriges, intimidaties en het onderzoek naar de wantoestanden in de kliniek. Kamphuis heeft ingespeeld op de actualiteit en subtiel de coronaperikelen in het verhaal verweven. Sanne Molenaar is een personage met potentie dat zich in de toekomst nog op vele vlakken kan ontwikkelen. In De kliniek heeft de auteur geprobeerd met een aantal passages de spanning in het verhaal naar een hoger niveau te tillen, maar voor de doorgewinterde thrillerliefhebbers komt het boek een paar puntjes te kort. Nagelbijtende spanning tussen tbs’ers zou niet misstaan in een volgende thriller om die honger bij deze lezers te stillen. Desalniettemin leest De kliniek vlot weg en staat garant voor wat uurtjes leesplezier.
Ik ben getrouwd met Marinus en samen hebben wij twee prachtige dochters.
Kinderen hebben mijn hart gestolen, hun onbevangenheid en hun gedrag heeft me altijd erg gefascineerd.
Ze zitten boordevol fantasie en leven vanuit hun gevoel.
Hoe mooi is dat? Dat zijn wij als volwassenen een beetje verleerd.
Ik ben leerkracht in het speciaal onderwijs voor kinderen met een taalontwikkelingsstoornis en slechthorendheid.
Daarnaast heb ik sinds ’21 mijn eigen praktijk als kinder- jongeren- en opvoedcoach en werk ik veel met emotionele uitdagingen en gedrag.
In mijn vrije tijd hou ik van wandelen, wielrennen, gravelen, winkelen, gezelligheid met familie en vrienden en lees ik graag een boek.
Heerlijk dat je vanuit je luie stoel op reis kunt naar verre oorden en allerlei karakters en personages leert kennen. Daar kan ik onwijs van genieten!
Ik geniet van het recenseren voor Thrillzone en vind het leuk om af en toe zeer verrast te worden door nieuwe debuten.
Sanne Molenaar staat als pas afgestudeerd arts aan het begin van haar carrière en is naarstig op zoek naar een baan in het ziekenhuis. Dan komt er een baan in een tbs-kliniek op haar pad en ze wordt aangenomen. Sanne merkt dat er een bijzondere cultuur heerst in de kliniek. Ze kan er de vinger nog niet op leggen en besluit naar haar onderbuikgevoelens te luisteren. Al snel raakt Sanne verstrikt in een wirwar van machtspelletjes en intimidatie welke de normaalste zaak van de wereld lijken in de kliniek. Wie kan ze vertrouwen? Sanne duikt er bovenop, maar of ze daar nou wel zo goed aan doet? Zoals gezegd start Martine Kamphuis met De kliniek een nieuwe reeks met Sanne Molenaar in de hoofdrol en dat is goed om te weten. Dat maakt dat het wellicht niet toevallig is dat het personage Sanne in onze ogen in dit eerste deel maar matig uit de verf komt.
We leren Sanne kennen als een jonge meid die vol in het leven staat. Ze woont samen met haar vriend Brandon in een knus appartement. Sanne komt daarin in beginsel wat naïef over. Ze stort zich op haar nieuwe baan, maar kan haar ervaringen met Brandon niet delen. Brandon heeft een drukke baan, met buiten werktijd ook nog vele afspraken. De twee blijken steeds meer langs elkaar heen te leven en elkaar langzaam maar zeker uit het oog te verliezen.
Op haar werk kan Sanne haar draai niet direct vinden. Op het medische vlak na, is er veel nieuws wat op haar af komt. Collega’s hebben weinig tot geen tijd om haar te begeleiden. En dan haar leidinggevende; deze houdt er ook wat bijzondere manieren op na. De verhoudingen tussen de collega’s in de kliniek staan onder hoogspanning. En dat maakt Sanne kwetsbaar. Een ontmoeting met een toevallige passant doet daar verandering in brengen. Sanne is van plan het over een andere boeg te gooien. Op haar werk besluit ze te onderzoeken welke misstanden er spelen in de kliniek en zal niet rusten voordat ze de antwoorden kent.
Privé gaat het daarnaast steeds minder. Brandon en zij groeien uit elkaar. Ze heeft regelmatig contact met goede vriendin Bea en later met een toevallige oud-studiegenoot. We leren de personages om Sanne heen echter maar summier kennen en behalve met deze drie onderhoudt Sanne verder weinig contacten. Van familie is ook nauwelijks sprake. Sanne krijgt te maken met vreemde gedragingen in haar privéomgeving en roept daarbij met enige regelmaat de hulp in van haar onderbuurvrouw Clara. Die ze overigens tot voor kort maar nauwelijks kende. Als lezer kun je je door al deze facetten nog maar moeilijk identificeren met de hoofdpersoon. Er gebeurt te veel om haar heen, wat afleidt en ook niet altijd heel geloofwaardig overkomt.
Een tbs-kliniek is voor een thriller een prachtige locatie om de meest spannende scenario’s uit te werken. En met de thrillers van Arjan Alberts nog vers in het geheugen, ligt de lat wellicht ook wel hoog. De auteur is er met De kliniek niet in geslaagd om een bloedstollende thriller vol spanning te schrijven. De proloog is wel sterk. Daarin is er gelijk sprake van spanning, maar dat zakt al snel in. We krijgen af en toe een groepssessie mee of een inkijkje in het verleden van een tbs’er, maar wat vooral wordt belicht zijn de medewerkers. Hierdoor heerst er nieuwsgierigheid naar wat er allemaal in de kliniek gebeurt en wat daar de achterliggende oorzaak van is. Dit onderzoek is dan ook hoofdzaak in De kliniek. Hoe verder Sanne graaft, hoe dichter ze bij de waarheid lijkt te komen. Het niet uitlichten van de cliënten van de kliniek is echter een gemiste kans; daar zit wellicht nog een verdiepingsslag in voor de auteur.
De kliniek draait vooral om intriges, intimidaties en het onderzoek naar de wantoestanden in de kliniek. Kamphuis heeft ingespeeld op de actualiteit en subtiel de coronaperikelen in het verhaal verweven. Sanne Molenaar is een personage met potentie dat zich in de toekomst nog op vele vlakken kan ontwikkelen. In De kliniek heeft de auteur geprobeerd met een aantal passages de spanning in het verhaal naar een hoger niveau te tillen, maar voor de doorgewinterde thrillerliefhebbers komt het boek een paar puntjes te kort. Nagelbijtende spanning tussen tbs’ers zou niet misstaan in een volgende thriller om die honger bij deze lezers te stillen. Desalniettemin leest De kliniek vlot weg en staat garant voor wat uurtjes leesplezier.