‘De nieuwe Stephen King’, staat er op een sticker op de cover. Altijd fijn en een reden om weer naar de boekhandel te snellen, maar wat je precies koopt, is tot dan toe nog onduidelijk. Ja, vaak is het spannend en mysterieus, maar de Amerikaanse veelschrijver switcht gemakkelijk tussen de diverse genres. Zo kunnen de klassiekers zoals It en The Shining in het hoekje horror worden geplaatst, schreef hij met Mr. Mercedes een heus detectiveverhaal en begaf hij zich met De Donkere Toren-reeks tussen de grote fantasyschrijvers. Met een nieuw boek van deze meesterverteller weet je dus nooit wat je in handen krijgt, behalve dat het van kwaliteit is (lees hier onze recensies). Later is zijn nieuwste pennenvrucht, en om de tot-de-lezer-gerichte-hoofdpersoon te citeren: “Ik denk dat dit een horrorverhaal is. Lees zelf maar.”

Deze hoofdpersoon is Jamie Conklin. Op het moment van schrijven - en waarbij hij zich dus rechtsreeks tot de lezers richt – is hij tweeëntwintig jaar, en kijkt hij terug op gebeurtenissen uit zijn jeugd. Hij is enig kind van een hardwerkende, alleenstaande moeder, die maar moeilijk rond kan komen. Ze proberen desondanks een zo normaal mogelijk leven te leiden, maar de bovennatuurlijke gave van Jamie verhindert dit. Jamie kan dode mensen zien en met hen communiceren. Tenminste, in de periode dat ze net zijn overleden, want daarna vervagen ze langzaam. Met zijn moeder heeft hij de afspraak dat hij hier met niemand over mag praten.

Wanneer zijn moeder een relatie krijgt met een rechercheur van de New Yorkse politie, en zij achter de gave van Jamie komt, wilt ze dat hij haar helpt bij de zoektocht naar een onlangs overleden seriemoordenaar. Ze vinden hem en hij vertelt aan Jamie waar hij zijn laatste bom heeft gelegd, na zijn dood, die aan veel mensen het leven zal kosten. Zaak opgelost, zou je zeggen. Ware het niet dat deze geest niet van plan is weg te gaan en te vervagen. In plaats daarvan achtervolgt hij Jamie, maakt hem bang en laat hem op onverwachte momenten schrikken. Wat wil hij? En waarom verdwijnt hij niet, zoals alle andere dode geesten?

Als er geen auteursnaam voorop het boek zou staan, zou je na het lezen van Later ongetwijfeld Stephen King als schrijver aanwijzen. Het is mysterieus, bovennatuurlijk en geschreven in een unieke stijl. Dit keer heeft King ervoor gekozen om een oudere versie van Jamie boven het verhaal te laten zweven en zijn bizarre situaties met de lezers te delen. Het zorgt voor een persoonlijke benadering en het maakt dat je je enorm kan inleven in Jamie, ondanks zijn ongewone gave.

Hoewel Jamie aankondigt dat het een horrorverhaal is, is dat het allerminst. De overledenen hebben het uiterlijk van het moment van hun overlijden. Dus als iemand door een schot door het hoofd is vermoord, ziet Jamie het gapende gat dat daardoor is ontstaan nog zitten. Ook dragen ze dezelfde kleding (of geen kleding) die ze toen droegen. King beschrijft het levendig, en ondanks die schrikmomenten van Jamie, kan de lezer rustig op zijn/haar stoel blijven zitten. Het valt allemaal wel mee met de gruwel. Het is meer een verhaal over een opgroeiende jongen, die naast zijn thuissituatie ook moet dealen met zijn bovennatuurlijke gave en de mensen die hier gebruik van proberen te maken. King neemt je aan zijn hand mee en laat je het bijzondere verhaal ervaren. Aan het eind wordt het nog enigszins spannend door een onverwachte plottwist en de daardoor ontstane situatie.

Later is gewoon weer een heerlijk boek met een hoge amusementswaarde. Het bevat geesten, dode mensen, moord en een bovennatuurlijke gave, maar het is met niets te vergelijken. Dit boek valt niet in een hokje te plaatsen; het is geen horror, het is geen thriller, het is geen roman. Het is Stephen King en het is goed.