Voor de 15e maal is Thomas Berg het hoofdpersonage in een boek geschreven door Jo Claes. De sympathieke Vlaamse auteur heeft hiermee toch wel een redelijk omvangrijke serie neergezet. Ondanks het feit dat zijn verhalen zich over het algemeen binnen de sfeer van cultuur, spiritualiteit en vooral geschiedenis afspelen, weet Claes altijd te boeien. Dat geldt zeker ook voor De doden voorbij, want er zit nog geen greintje sleet op de verhaallijnen en vooral niet op de manier van schrijven van Jo Claes. Hij houdt gedegen vast aan een stramien, maar weet toch telkens de lezer weer te verrassen met nieuwe invalshoeken. Dat gegeven maakt hem ongrijpbaar voor de ogenschijnlijke voorspelling. Omdat hij zichzelf een bepaalde beperking oplegt aangaande zijn thema’s is deze voorspelling wel degelijk een aandachtspunt. Maar Jo Claes lijkt dit als een pluisje van zijn schouder argeloos weg te vegen.

In Leuven worden in enkele dagen tijd twee mannen in hun woning neergeslagen door een inbreker: een boekenverzamelaar met een zwaar boek, een kunsthandelaar met een bronzen kunstwerk. Beide mannen bezwijken aan hun verwondingen en telkens verdwijnt er iets waardevols.

Hoofdinspecteur Thomas Berg ontdekt dat er in de twee gevallen een verwijzing naar een plaatselijke folkloristische figuur is achtergelaten, die ogenschijnlijk niets met de overvallen te maken hebben. Hij is ervan overtuigd dat de inbraken gelinkt zijn, maar zijn team denkt daar anders over. Als Berg dan persoonlijk bij de zaak wordt betrokken omdat het derde slachtoffer een bekend van hem is, raakt hij ook emotioneel bij de zaak betrokken. Ook hier vinden ze een soortgelijke, mysterieuze verwijzing bij het gevonden lijk.

De doden voorbij is een van de betere boeken van Claes. Het lijkt alsof hij met ieder nieuw boek de uitdaging aangaat om de complexiteit van de moorden net weer wat groter te maken. Maar hij weet telkens op een onnavolgbare manier zijn eigen valkuilen te omzeilen.

De manier waarop hij zijn personages beschrijft is duidelijk en zonder opsmuk. Zeker de mensen in zijn team zijn goed omkaderd en staan al een aantal verhalen zo omschreven. Maar toch heb je als lezer niet het idee dat je verplicht bent om de vorige delen te lezen om een goed inzicht te krijgen in deze personages.

Wat evolueert in deze serie is het humeur van Thomas Berg. Dat wordt er niet beter op naarmate de serie uitgebreider wordt. En de kleine botsingen die dit geeft met zijn team, zijn haarfijn in het boek verweven. Met name Lou Vervaecke is steeds op zoek naar erkenning en dat levert wat wrevel op.

Claes maakt gebruik van historische en culturele feiten die op waarheid zijn gebaseerd. Dit echter meer als ondersteuning van zijn verhaal en hij weet deze informatie keurig te doseren zonder dat het overdadig wordt.

Zoals we van Jo Claes gewend zijn is zijn schrijfstijl vlot, informatief en weet hij de onderlinge conversaties tot het noodzakelijke voor zijn verhaal te houden. Hiermee houdt hij de vaart er goed in. In het Vlaamse taalgebied is Jo Claes allang geen kleine speler meer, maar blijft hij de bescheidenheid zelve. Naast misdaadromans schrijft hij ook nog jeugdboeken en ook dat op de manier die hij zich eigen heeft gemaakt. Zo heeft hij inmiddels toch wel een eigen stijl ontwikkeld.

Jo Claes is voor zijn boeken met Thomas Berg al meerdere malen in de prijzen gevallen of nominaties gekregen. En het zou ons niet verbazen als hij met De doden voorbij daar weer een aantal aan kan toevoegen.