Wat zou voor een uitgever het criterium zijn om een boek een thriller te noemen? Is dat het gehalte aan misdaden die er plaats vinden of zou dit toch discutabel zijn? Waar ligt de grens tussen een thriller of een wat gewelddadige roman? Doggerland van Maria Adolfsson geeft daar in ieder geval geen antwoord op. Al in de eerste twee delen van het drieluik Doggerland was een veel gehoorde opmerking dat het verhaal meer als roman aangeduid kon worden.

En ook deel drie van Doggerland, Tussen de duivel en de zee, blijft dit stempel dragen. Het verhaal steunt te veel op de privéomstandigheden van inspecteur Karen Eiken Hornby, wat deels is te verklaren omdat haar huisgenoot zijdelings betrokken is bij een verdwijning. Ondanks dat Maria Adolfsson zeker een mooi verhaal weet te schrijven, schiet het thrillergehalte te kort. Wat overigens niet wil zeggen dat Doggerland geen goed boek is! Het is zeker in de Scandinavische traditie goed geschreven en laat een duidelijke groei zien van de auteur Adolfsson.

Superstar Luna is in Doggerland om een nieuwe plaat op te nemen. Als ze tijdens een feest verdwijnt, in het holst van de nacht, staat de politie voor een raadsel. Inspecteur Karen Hornby wordt, tegen haar zin, op de zaak gezet. Ze voelt zich moe en maakt zich zorgen om haar gezondheid. Bovendien leek Luna wel erg gecharmeerd van Leo Friss, Karens vriend. Het mysterie is compleet als een vrouw in de hoofdstad wordt toegetakeld door een gewelddadige man en Luna’s assistent een verkeersongeluk krijgt. Karen vermoedt dat de zaken iets met elkaar te maken hebben, maar bewijzen blijven uit. Inmiddels zijn de media het verhaal op het spoor en ontstaat er een race tegen de klok en Luna is niet de enige wiens leven in gevaar is.

De titel van het boek is Doggerland - Tussen de duivel en de zee. Waar deze titel in het verhaal naar moet verwijzen wordt de lezer niet heel duidelijk en is daarom ook niet een logische keuze. Het boek bestaat uit twee verhaallijnen; de verdwijning van Luna neemt in het begin van het boek een prominente rol in maar lijkt daarna te verzanden en in de vergetelheid te geraken. Net als je als lezer denkt dat dit doodbloedt weet Adolfsson toch een wending aan het verhaal te geven die zeker verrassend genoemd kan worden.

Maria Adolfsson weet haar personages goed in het verhaal te zetten en heeft daar niet veel tekst voor nodig. Dat kan ook te maken hebben met het feit dat deze personages al in de eerdere verhalen hun opwachting maakte. Deze summiere beschrijving is zeker geen storende factor. Ze gebruikt de nodige -ietwat cynische- humor in haar verhaal waardoor het aanzien van Karen Hornby, in de loop van het boek, een positieve uitstraling krijgt. Toch grijpt de schrijfster terug naar de vorige delen en dan is het wel een gemis als deze niet gelezen zijn. Het boek is standalone te lezen maar dat maakt het verhaal er niet simpeler op.

Doggerland - Tussen de duivel en de zee, welke vertaald is door Elina van der Heijden, is op zich een prima verhaal en men ziet Adolfsson als auteur groeien. Maar in teveel delen van het boek is de spanning niet aanwezig en lijkt het wat vast te lopen in privéaangelegenheden. Dat is jammer want Adolfsson heeft met Karen Horby zeker een interessant personage in handen.