Het is de nachtmerrie van iedere ouder. Het zoekraken van je kind. Het overkomt Ryan als hij door zijn schoonfamilie wordt uitgenodigd voor een zeilvakantie in Portugal. Aanvankelijk lijkt alles goed te gaan, maar dan verdwijnt zijn zoon Joris tijdens een nacht van de boot. Er volgt een grote zoekactie door de politie, maar zonder resultaat. Het zal duidelijk zijn dat de verdwijning een grote weerslag heeft op het gemoed van Ryan en zijn vrouw en Pieter de Wit neemt ook ruimschoots de tijd om de gevolgen voor de diverse achtergebleven familieleden te beschrijven.
Pieter de Wit heeft duidelijk met veel enthousiasme aan zijn verhaal geschreven. De diverse personages ogen nogal groots in hun emoties. Ze zijn bang, agressief, opgelucht of superblij. Als lezer hoef je in elk geval nooit te raden naar hun innerlijke zieleroerselen. Dat maakt het voor een lezer aan de ene kant gemakkelijk, maar het kan hem of haar ook lui maken en in een enkel geval misschien tot (een beetje) weerstand bewegen. Het had het verhaal zeker ten goede gekomen als deze emoties iets minder uitdrukkelijk en iets minder constant waren benoemd.
Het verhaal zelf zit overigens goed in elkaar. Hier valt voor de lezer in ieder geval voldoende gissen en zelf in te vullen. De verdwijning van Joris blijkt slechts het spreekwoordelijke bovenste deeltje van de ijsberg te zijn. De schoonfamilie van Ryan blijkt verwikkeld te zijn in allerlei duistere zaakjes die het daglicht niet kunnen verdragen. Pieter de Wit schotelt zijn lezers allerlei intriges voor die soms aan het ongelooflijke grenzen, maar nergens overschrijdt hij definitief de geloofwaardigheid (al zullen sommige lezers ongetwijfeld nu en dan hun wenkbrauwen fronsen bij sommige ontwikkelingen). Niet alle vragen worden uiteindelijk beantwoord, maar daarin schuilt misschien wel de grootste kracht van het boek.
Joris is al met al ondanks het zware thema een plezierig boek om te lezen en zal menig lezer tijdens het leesproces voor een plezierige en intrigerende puzzel plaatsen.
Pieter de Wit heeft duidelijk met veel enthousiasme aan zijn verhaal geschreven. De diverse personages ogen nogal groots in hun emoties. Ze zijn bang, agressief, opgelucht of superblij. Als lezer hoef je in elk geval nooit te raden naar hun innerlijke zieleroerselen. Dat maakt het voor een lezer aan de ene kant gemakkelijk, maar het kan hem of haar ook lui maken en in een enkel geval misschien tot (een beetje) weerstand bewegen. Het had het verhaal zeker ten goede gekomen als deze emoties iets minder uitdrukkelijk en iets minder constant waren benoemd.
Het verhaal zelf zit overigens goed in elkaar. Hier valt voor de lezer in ieder geval voldoende gissen en zelf in te vullen. De verdwijning van Joris blijkt slechts het spreekwoordelijke bovenste deeltje van de ijsberg te zijn. De schoonfamilie van Ryan blijkt verwikkeld te zijn in allerlei duistere zaakjes die het daglicht niet kunnen verdragen. Pieter de Wit schotelt zijn lezers allerlei intriges voor die soms aan het ongelooflijke grenzen, maar nergens overschrijdt hij definitief de geloofwaardigheid (al zullen sommige lezers ongetwijfeld nu en dan hun wenkbrauwen fronsen bij sommige ontwikkelingen). Niet alle vragen worden uiteindelijk beantwoord, maar daarin schuilt misschien wel de grootste kracht van het boek.
Joris is al met al ondanks het zware thema een plezierig boek om te lezen en zal menig lezer tijdens het leesproces voor een plezierige en intrigerende puzzel plaatsen.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Pieter de Wit heeft duidelijk met veel enthousiasme aan zijn verhaal geschreven. De diverse personages ogen nogal groots in hun emoties. Ze zijn bang, agressief, opgelucht of superblij. Als lezer hoef je in elk geval nooit te raden naar hun innerlijke zieleroerselen. Dat maakt het voor een lezer aan de ene kant gemakkelijk, maar het kan hem of haar ook lui maken en in een enkel geval misschien tot (een beetje) weerstand bewegen. Het had het verhaal zeker ten goede gekomen als deze emoties iets minder uitdrukkelijk en iets minder constant waren benoemd.
Het verhaal zelf zit overigens goed in elkaar. Hier valt voor de lezer in ieder geval voldoende gissen en zelf in te vullen. De verdwijning van Joris blijkt slechts het spreekwoordelijke bovenste deeltje van de ijsberg te zijn. De schoonfamilie van Ryan blijkt verwikkeld te zijn in allerlei duistere zaakjes die het daglicht niet kunnen verdragen. Pieter de Wit schotelt zijn lezers allerlei intriges voor die soms aan het ongelooflijke grenzen, maar nergens overschrijdt hij definitief de geloofwaardigheid (al zullen sommige lezers ongetwijfeld nu en dan hun wenkbrauwen fronsen bij sommige ontwikkelingen). Niet alle vragen worden uiteindelijk beantwoord, maar daarin schuilt misschien wel de grootste kracht van het boek.
Joris is al met al ondanks het zware thema een plezierig boek om te lezen en zal menig lezer tijdens het leesproces voor een plezierige en intrigerende puzzel plaatsen.