Het woord is de nieuwste thriller van Luc Vos en meteen ook de derde in de reeks over inspecteur Anne Verelst. Het eerste deel in de reeks is Zeven, waarmee hij de ThrillZone Award voor Beste Nederlandstalige Thrillerdebuut in de wacht sleepte. Het tweede deel is Paternoster. Het is aan te raden om voorgaande delen gelezen te hebben, omdat er veel verwijzingen zijn zonder veel details. Zonder kennis van de achtergrond zul je niet volledig begrijpen waar het precies om draait. 

Meerdere jonge vrouwen zijn spoorloos verdwenen. Het team van de Antwerpse inspecteur Anne Verelst krijgt de opdracht te onderzoeken of de zaken verband met elkaar hebben. Het uitblijven van enig spoor van de vrouwen en de oorzaak van hun verdwijning zet het team behoorlijk onder druk, zeker wanneer de media aandacht aan de verdwijningen beginnen te besteden. De onrust groeit bij de inwoners van de stad. Wie is er verantwoordelijk voor deze verdwijningen? Wie is het volgende slachtoffer? En kunnen de predikant en zijn vrouw, die op elke straathoek lijken op te duiken om het woord te verkondigen, iets gezien hebben dat hen kan helpen? 

Vos hanteert twee perspectieven om het verhaal te vertellen. Enerzijds volgen we het onderzoeksteam in hun zoektocht naar de vermiste vrouwen. Anderzijds krijgen we inzicht in de gedachten en beweegredenen van de daders. Dit zou een interessante dynamiek moeten creëren, maar helaas neemt één motief te veel de overhand. Dit klassieke scenario doet afbreuk aan de oorspronkelijke thematiek van de serie en laat de originaliteit enigszins verdwijnen. 

Anne Verelst zelf is na een periode van afwezigheid weer aan het werk. Ze zet zich volledig in voor het onderzoek, alleen knaagt er iets aan haar. Het stemmetje in haar hoofd verraadt dat ze nog niet helemaal zichzelf is. Dit interne conflict voegt diepte toe aan haar personage en maakt haar menselijk en kwetsbaar. Het zorgt er ook voor dat lezers die de vorige delen niet gelezen hebben, dit stemmetje niet zullen begrijpen. Het is dus aangeraden de vorige delen te lezen. 

Daarnaast wordt er nog een andere verhaallijn aangesproken, waar je als lezer dieper op in zou willen gaan. Het intrigeert. Alleen wordt er gehint en wordt er nieuwgierigheid opgewerkt en dan stopt het. De lezer denkt dat er meer te weten gaat komen en dan glipt het weg.  

En dan Ask, de dader die ons eerder afgunst dan medelijden inboezemt. Zijn vastberadenheid aan de ene kant, onzekerheid aan de andere kant. Maar hij heeft een doel met een soort tunnelvisie die hem tot een figuur maken waar je je moeilijk mee kunt identificeren of kunt inleven. Misschien was het de bedoeling om ons een glimp van zijn menselijkheid te tonen. Het resultaat is echter eerder afstandelijkheid dan empathie. Het is een uitdaging om medelijden te voelen voor iemand die zo vastbesloten is om zijn doel te bereiken, zelfs als dat doel duister en verwerpelijk is. Dat voelt als een tekortkoming in Het woord.

Daarnaast voelt het einde van het boek vlug en afgeraffeld. Je blijft achter met het gevoel van “is dit het nu?” Dit maakt de afdronk bitter. Het woord voelt als het minste deel in de reeks over inspecteur Anne Verelst. Vos heeft niet kunnen verrassen en dat is teleurstellend. Hopelijk zal de volgende thriller ons weer grijpen met een meeslepend plot en goed uitgewerkte personages zoals we dat inmiddels van Vos gewend zijn.