Aan de invasie van Scandinavische thrillers over ons kikkerlandje komt maar geen eind. Op zich geen probleem, maar niet alle thrillers zijn van dien aard dat ze aan te bevelen zijn. De meesten komen uit Zweden, maar zo nu en dan zit er ook een ander Scandinavisch land tussen. Onlangs viel er een thriller op de mat met de aansprekende titel Rode sneeuw. De auteur: de Noor Jörn Lier Horst.

In Rode sneeuw maken we als Nederlandse thrillerlezer kennis met de sympathieke politie-inspecteur William Wisting. Hij rechercheert in een provincie net buiten Oslo. Zijn vrouw is niet al te lang geleden overleden en zijn dochter Line werkt als journaliste. Regelmatig kruisen de twee elkaars pad. In Rode sneeuw wil Ove Bakkerud nog eenmaal genieten van zijn vakantiehuisje aan zee voordat het seizoen dit niet meer toelaat. De herfst doet inmiddels zijn intrede en Bakkerud wil zijn huisje winterklaar maken. Maar hij komt van een koude kermis thuis wanneer blijkt dat er ingebroken is in zijn huisje. Net als bij de buren overigens, maar daar treft hij naast een chaos, ook een lijk aan. Als Wisting ter plaatse komt, lijkt het op een mislukte inbraak. Maar daarna wordt er een tweede lijk ontdekt. En daarna volgen er nog meer zaken die bijzonder zijn. Zoals een lijk die nooit in het mortuarium arriveert, of de dieftal van Wisting’s auto. Wat is er in hemelsnaam gebeurd op die vrijdagavond in en om het vakantiehuisje?

Rode sneeuw is deel één in zogenaamde Wisting-kwartet. Echter, wie de moeite neemt de inleidende tekst van de auteur te lezen, zal te weten komen dat het eigenlijk al deel zeven is in de serie. Het is wel de introductie van de serie in ons lage land. Op de kaft prijkt trots de Noorse vlag met de aankondiging ‘nieuw uit Noorwegen’. Dat zal wellicht menig Scandi-liefhebber over de streep weten te trekken. Het begin van de thriller is veelbelovend. Een onheilspellende sfeer, een afgelegen terrein met verlaten vakantiehuisjes. Ingrediënten voor een spannend boek. Dat valt wat tegen.

Eigenlijk is het lastig om er de vinger op te leggen, maar Rode sneeuw beklijft niet erg. Dat komt wellicht doordat het allemaal wat te conventioneel is. Een op het eerste oog ‘gemakkelijk op te lossen’ moord; een erg sympathieke en slimme inspecteur die zijn partner verloor; puzzelstukjes die chronologisch perfect op hun plek vallen; en een climax die de doorgewinterde liefhebber al van verre aan ziet komen. Het is allemaal niet erg sexy en laat nergens de hartslag ook maar enigszins verhogen. Begrijp het niet verkeerd; het is geen slecht boek en het leest lekker vlot, maar springt nergens ook maar iets boven de middelmaat uit. En in de hedendaagse groeiende markt van de thriller moet je met meer komen dan dit om onderscheidend te zijn. Het lijkt alsof Horst de ‘guide to write a thriller’ naast zijn script heeft gelegd en alles systematisch heeft afgevinkt. Maar daarmee ontstaat nog niet een thriller die de lezer op het puntje van de stoel zal doen belanden. Een thriller uit dit genre moet het hebben van de hamvraag: whodunnit? Maar zelfs dat wordt al snel duidelijk. En wie wie dan daarnaast nog heeft doodgeschoten? Dat boeit de lezer niet meer.

Helaas, Jörn Lier Horst heeft een aardig boek geschreven maar ook echt niet meer dan dat. Voor de liefhebber van conventionele politiethrillers.