De laatste jaren zijn we verwend met boeken over 'real life military events', al dan niet geschreven door soldaten die 'erbij waren'. Voorbeelden te over van dit soort ex-strijders, die we in dit artikel de revue lieten passeren. Maar er zijn ook genoeg journalisten die zich wagen aan een boek over een strijd of veldslag in een godvergeten oord, waar we op het acht uur journaal getuige van zijn. Mark Bowden is het meest in het oog springende voorbeeld. Hij beschreef de 'Slag om Mogadishu' op 3 oktober 1993, waarbij Amerikaanse elitesoldaten het moesten opnemen tegen honderden Somalische militieleden. Zijn beschrijving was, net als de gebeurtenissen daar, episch. Het resultaat, Black Hawk Down, werd ook nog eens verfilmd en met gigantisch succes. Onlangs verscheen 13 Hours in de bioscoop. Ook deze film over een aantal Amerikaanse strijders, is gebaseerd op een boek. Deze maal van de hand van Mitchell Zuckoff.
We schrijven 11 september 2012. In Libië is de Arabische Lente neergestreken en Ghadaffi is afgezet en gedood. De Libische straten zijn onrustig. Benden en milities maken elkaar het leven zuur. De zwakke regering is niet in staat het land op een knappe manier te leiden. In dit oord probeert de Amerikaanse ambassadeur de banden tussen de V.S. en Libië aan te halen. Hij strijkt neer in Benghazi, de tweede stad van Libië. Het is er onrustig en de ambassadeur wordt beschermd door onder andere een stel ex-militairen, ook wel operators of huurlingen genoemd. Het zijn veelal ex-Navy SEALs of mariniers. Op de avond van de 11de september wordt de residentie van de ambassadeur overlopen door opstandelingen. Ze steken de residentie in brand en schieten er lustig op los. Op een afstandje horen de operators, die gehuisvest zijn in een kleine compound die de Annex wordt genoemd, de schoten en de hulproepen van het ambassadepersoneel. Ze besluiten er op af te gaan. Wat volgt zijn 13 uren om nooit te vergeten.
Laten we direct duidelijk zijn. De gebeurtenissen op die 11de september in Benghazi zijn indrukwekkend. De beschrijving van Zuckoff is dat bij tijd en wijlen ook. Hij begint met een korte beschrijving van het land en de geschiedenis, wat op zich nuttig is om 13 Hours in perspectief te zetten. Het boek telt 340 pagina's. De daadwerkelijk beschrijving van de aanval start na ruim honderd pagina's. Waarom heeft Zuckoff zoveel tijd nodig om aan het deel te beginnen waar het echt om draait? De verklaring is simpel. De schrijver beschrijft de gebeurtenissen met een ontzettend hoog detailniveau. Soms is dat interessant, maar vaker niet. Met name de beschrijvingen van de gebeurtenissen tussen de beslissing om de ambassade te helpen en het tijdstip tot de operators er zijn, duren eeuwen. "Toen ging die dat hoekje om, gleed uit, zag die ander dat, etc. etc." Menig lezer zal hierbij afhaken, maar wij zijn wel wat gewend én vinden dit soort verhalen interessant. Met andere woorden; we zijn gekleurd en niet helemaal objectief.
Maar als de gebeurtenissen rondom de aanval dan eindelijk echt in het boek 'beginnen', gaat 13 Hours naar de zesde versnelling en schakelt nauwelijks meer terug. Ondanks dat het detailniveau dan ook nog ontzettend hoog blijft, zal de lezer meer dan eens onder de indruk zijn van de gebeurtenissen in Benghazi. Want hetgeen daar heeft plaatsgevonden, is niet mals.
Wel heeft Zuckoff last van een fenomeen dat menig Amerikaanse auteur velt bij het schrijven van dit soort boeken: patriottisme tot een irritant niveau. America saves the day en de rest van de wereld is crap, zo lijkt het eens te meer. Dat het ook anders kan, weten we van Mark Bowden en zijn Black Hawk Down. Dit boek mag dan ook niet in de schaduw van Bowden staan, ondanks dat het aardig is beschreven en de lezer meer dan eens het verhaal in zuigt.
Waar 13 Hours wel last van heeft, is het feit dat in Nederland maar weinig mensen nog geïnteresseerd zullen zijn in een conflict dat al vier jaar oud is, en waar onze belangen minimaal zijn. In Amerika hebben ze daar geen last van. Het boek is een bestseller en de film van Michael Bay een verkoopkanon.
Wat bijblijft van het boek zijn de soms indrukwekkende scenes, maar ook het irritant hoge patriottismeniveau en het detailniveau. Die hadden wel wat minder gekund.
Voor de militair geïnteresseerden en liefhebbers van actie(thrillers), fijne kost.
We schrijven 11 september 2012. In Libië is de Arabische Lente neergestreken en Ghadaffi is afgezet en gedood. De Libische straten zijn onrustig. Benden en milities maken elkaar het leven zuur. De zwakke regering is niet in staat het land op een knappe manier te leiden. In dit oord probeert de Amerikaanse ambassadeur de banden tussen de V.S. en Libië aan te halen. Hij strijkt neer in Benghazi, de tweede stad van Libië. Het is er onrustig en de ambassadeur wordt beschermd door onder andere een stel ex-militairen, ook wel operators of huurlingen genoemd. Het zijn veelal ex-Navy SEALs of mariniers. Op de avond van de 11de september wordt de residentie van de ambassadeur overlopen door opstandelingen. Ze steken de residentie in brand en schieten er lustig op los. Op een afstandje horen de operators, die gehuisvest zijn in een kleine compound die de Annex wordt genoemd, de schoten en de hulproepen van het ambassadepersoneel. Ze besluiten er op af te gaan. Wat volgt zijn 13 uren om nooit te vergeten.
Laten we direct duidelijk zijn. De gebeurtenissen op die 11de september in Benghazi zijn indrukwekkend. De beschrijving van Zuckoff is dat bij tijd en wijlen ook. Hij begint met een korte beschrijving van het land en de geschiedenis, wat op zich nuttig is om 13 Hours in perspectief te zetten. Het boek telt 340 pagina's. De daadwerkelijk beschrijving van de aanval start na ruim honderd pagina's. Waarom heeft Zuckoff zoveel tijd nodig om aan het deel te beginnen waar het echt om draait? De verklaring is simpel. De schrijver beschrijft de gebeurtenissen met een ontzettend hoog detailniveau. Soms is dat interessant, maar vaker niet. Met name de beschrijvingen van de gebeurtenissen tussen de beslissing om de ambassade te helpen en het tijdstip tot de operators er zijn, duren eeuwen. "Toen ging die dat hoekje om, gleed uit, zag die ander dat, etc. etc." Menig lezer zal hierbij afhaken, maar wij zijn wel wat gewend én vinden dit soort verhalen interessant. Met andere woorden; we zijn gekleurd en niet helemaal objectief.
Maar als de gebeurtenissen rondom de aanval dan eindelijk echt in het boek 'beginnen', gaat 13 Hours naar de zesde versnelling en schakelt nauwelijks meer terug. Ondanks dat het detailniveau dan ook nog ontzettend hoog blijft, zal de lezer meer dan eens onder de indruk zijn van de gebeurtenissen in Benghazi. Want hetgeen daar heeft plaatsgevonden, is niet mals.
Wel heeft Zuckoff last van een fenomeen dat menig Amerikaanse auteur velt bij het schrijven van dit soort boeken: patriottisme tot een irritant niveau. America saves the day en de rest van de wereld is crap, zo lijkt het eens te meer. Dat het ook anders kan, weten we van Mark Bowden en zijn Black Hawk Down. Dit boek mag dan ook niet in de schaduw van Bowden staan, ondanks dat het aardig is beschreven en de lezer meer dan eens het verhaal in zuigt.
Waar 13 Hours wel last van heeft, is het feit dat in Nederland maar weinig mensen nog geïnteresseerd zullen zijn in een conflict dat al vier jaar oud is, en waar onze belangen minimaal zijn. In Amerika hebben ze daar geen last van. Het boek is een bestseller en de film van Michael Bay een verkoopkanon.
Wat bijblijft van het boek zijn de soms indrukwekkende scenes, maar ook het irritant hoge patriottismeniveau en het detailniveau. Die hadden wel wat minder gekund.
Voor de militair geïnteresseerden en liefhebbers van actie(thrillers), fijne kost.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
We schrijven 11 september 2012. In Libië is de Arabische Lente neergestreken en Ghadaffi is afgezet en gedood. De Libische straten zijn onrustig. Benden en milities maken elkaar het leven zuur. De zwakke regering is niet in staat het land op een knappe manier te leiden. In dit oord probeert de Amerikaanse ambassadeur de banden tussen de V.S. en Libië aan te halen. Hij strijkt neer in Benghazi, de tweede stad van Libië. Het is er onrustig en de ambassadeur wordt beschermd door onder andere een stel ex-militairen, ook wel operators of huurlingen genoemd. Het zijn veelal ex-Navy SEALs of mariniers. Op de avond van de 11de september wordt de residentie van de ambassadeur overlopen door opstandelingen. Ze steken de residentie in brand en schieten er lustig op los. Op een afstandje horen de operators, die gehuisvest zijn in een kleine compound die de Annex wordt genoemd, de schoten en de hulproepen van het ambassadepersoneel. Ze besluiten er op af te gaan. Wat volgt zijn 13 uren om nooit te vergeten.
Laten we direct duidelijk zijn. De gebeurtenissen op die 11de september in Benghazi zijn indrukwekkend. De beschrijving van Zuckoff is dat bij tijd en wijlen ook. Hij begint met een korte beschrijving van het land en de geschiedenis, wat op zich nuttig is om 13 Hours in perspectief te zetten. Het boek telt 340 pagina's. De daadwerkelijk beschrijving van de aanval start na ruim honderd pagina's. Waarom heeft Zuckoff zoveel tijd nodig om aan het deel te beginnen waar het echt om draait? De verklaring is simpel. De schrijver beschrijft de gebeurtenissen met een ontzettend hoog detailniveau. Soms is dat interessant, maar vaker niet. Met name de beschrijvingen van de gebeurtenissen tussen de beslissing om de ambassade te helpen en het tijdstip tot de operators er zijn, duren eeuwen. "Toen ging die dat hoekje om, gleed uit, zag die ander dat, etc. etc." Menig lezer zal hierbij afhaken, maar wij zijn wel wat gewend én vinden dit soort verhalen interessant. Met andere woorden; we zijn gekleurd en niet helemaal objectief.
Maar als de gebeurtenissen rondom de aanval dan eindelijk echt in het boek 'beginnen', gaat 13 Hours naar de zesde versnelling en schakelt nauwelijks meer terug. Ondanks dat het detailniveau dan ook nog ontzettend hoog blijft, zal de lezer meer dan eens onder de indruk zijn van de gebeurtenissen in Benghazi. Want hetgeen daar heeft plaatsgevonden, is niet mals.
Wel heeft Zuckoff last van een fenomeen dat menig Amerikaanse auteur velt bij het schrijven van dit soort boeken: patriottisme tot een irritant niveau. America saves the day en de rest van de wereld is crap, zo lijkt het eens te meer. Dat het ook anders kan, weten we van Mark Bowden en zijn Black Hawk Down. Dit boek mag dan ook niet in de schaduw van Bowden staan, ondanks dat het aardig is beschreven en de lezer meer dan eens het verhaal in zuigt.
Waar 13 Hours wel last van heeft, is het feit dat in Nederland maar weinig mensen nog geïnteresseerd zullen zijn in een conflict dat al vier jaar oud is, en waar onze belangen minimaal zijn. In Amerika hebben ze daar geen last van. Het boek is een bestseller en de film van Michael Bay een verkoopkanon.
Wat bijblijft van het boek zijn de soms indrukwekkende scenes, maar ook het irritant hoge patriottismeniveau en het detailniveau. Die hadden wel wat minder gekund.
Voor de militair geïnteresseerden en liefhebbers van actie(thrillers), fijne kost.