Het barst inmiddels van de memoires van ex-militairen die de lezer meenemen naar het slagveld waar zij zich ooit op bevonden. Sommigen doen daar nog een schepje bovenop en vertellen ook nog iets over de training die ze daarvoor moesten ondergaan. Door de wildgroei van dit soort boeken, wordt het steeds moeilijker om boven het gemiddelde uit te stijgen. Onlangs kwam een nieuwe titel op de markt: Outlaw Platoon van Sean Parnell.
Parnell schrijft over zijn tijd bij de 10th Mountain Division, een infanterie-eenheid die in 2006 wordt uitgezonden naar het ruige grensgebied tussen Pakistan en Afghanistan. Het zijn de hoogtijdagen van de strijd tegen Al-Qaida en de Taliban en Osama is nog niet gevonden. Parnell heeft net zijn opleiding achter de rug en wordt voor het eerst uitgezonden als luitenant van een peloton. Hij weet niet wat hem te wachten staat en dat is maar goed ook.
In Afghanistan aangekomen, wordt hij direct met de neus op de feiten gedrukt. Bij een aanval komen veel burgers om het leven en hij heeft het levenloze lijfje van een jong meisje in zijn armen. Het is de rauwe kennismaking van de werkelijkheid die oorlog heet. Al snel arriveert zijn eigen peloton -genaamd The Outlaws- en al bij een van de eerste patrouilles komen ze erachter hoe furieus de vijand is; ze worden zwaar onder vuur genomen en moeten alles op alles zetten om het gevecht ten goede te keren. De uitzending van een jaar lijkt uiteindelijk uit te draaien op een aaneengesloten serie van dit soort gevechten. Parnell moet alle zeilen bijzetten om zijn peloton heelhuids naar Amerika terug te laten keren. En de vraag is of dat überhaupt gaat lukken.
Het is Parnell gelukt om met Outlaw Platoon onderscheidende oorlogsmemoires te schrijven. Zo heeft Sean Parnell het gedeelte rondom 'training' overgeslagen en stapt de lezer nagenoeg direct het strijdperk in. En daar gaat het uiteindelijk om bij dit soort werken. De auteur steekt hierin geen details onder banken of stoelen. De grove realiteit komt de huiskamer zo binnengevlogen op een plastische manier waardoor de lezer zo nu en dan even iets moet wegslikken. Maar het is niet anders; oorlogsvoering is geenszins romantisch, zo laat Sean Parnell ons ervaren. In de zes Humvees in de Afghaanse bergen razen mannenharten als gekken, wordt er gebeden en gehuild en raken soldaten gewond; iets wat uiteindelijk uitmondt in maar liefst dertig Purple Heart medailles (voor verwondingen). Je vraagt je als lezer af hoe iemand sowieso weet te overleven in deze hel. Het is de verdienste van Parnell dat deze gedachte meer dan eens door het hoofd van de lezer gaat.
De auteur neemt veel tijd om de band tussen de soldaten en de manier hoe deze gesmeed wordt, te beschrijven. De fouten die worden gemaakt, maar ook de vriendschappen die ontstaan zijn een belangrijk onderdeel van een peloton onder vuur. En er zijn natuurlijk ook de militairen die hun snor drukken. Zo is zijn evenknie van het Tweede Peloton een leidinggevende die alles aanwendt om maar niet aan het gevecht te hoeven deelnemen. Het roept irritatie en woede op bij Parnell, want uiteindelijk gaat het om leven en dood.
Parnell heeft voor dit boek hulp gekregen van John Bruning, die al eerder het schrijven van dit soort boeken begeleidde. De schrijfstijl van de auteur heeft hier zeer zeker baat bij gehad, want Outlaw Platoon is erg leesbaar. Hij weet de gebeurtenissen erg beeldend en realistisch te beschrijven, waardoor de lezer weinig fantasie nodig heeft om een beeld te vormen van het gebeurde. Zo is de uitwerking van de bombardementen door de artillerie en vliegtuigen op de taliban, niet mals. De beschrijving van Parnell die daarop volgt ook niet; ledematen hangen in bomen en hele bergkammen zijn besmeurd met ingewanden van de Afghaanse strijders wanneer de rook is opgetrokken. En toch blijft de vijand maar aanvallen...
Outlaw Platoon is door bovenstaande facetten een van de beste oorlogsmemoires geworden over de moderne strijd. Het is een rauwe, realistische en intense beschrijving van de oorlog tegen de taliban tijdens Operatie Enduring Freedom en de band die tussen soldaten ontstaat in de strijd. Indrukwekkend.
Parnell schrijft over zijn tijd bij de 10th Mountain Division, een infanterie-eenheid die in 2006 wordt uitgezonden naar het ruige grensgebied tussen Pakistan en Afghanistan. Het zijn de hoogtijdagen van de strijd tegen Al-Qaida en de Taliban en Osama is nog niet gevonden. Parnell heeft net zijn opleiding achter de rug en wordt voor het eerst uitgezonden als luitenant van een peloton. Hij weet niet wat hem te wachten staat en dat is maar goed ook.
In Afghanistan aangekomen, wordt hij direct met de neus op de feiten gedrukt. Bij een aanval komen veel burgers om het leven en hij heeft het levenloze lijfje van een jong meisje in zijn armen. Het is de rauwe kennismaking van de werkelijkheid die oorlog heet. Al snel arriveert zijn eigen peloton -genaamd The Outlaws- en al bij een van de eerste patrouilles komen ze erachter hoe furieus de vijand is; ze worden zwaar onder vuur genomen en moeten alles op alles zetten om het gevecht ten goede te keren. De uitzending van een jaar lijkt uiteindelijk uit te draaien op een aaneengesloten serie van dit soort gevechten. Parnell moet alle zeilen bijzetten om zijn peloton heelhuids naar Amerika terug te laten keren. En de vraag is of dat überhaupt gaat lukken.
Het is Parnell gelukt om met Outlaw Platoon onderscheidende oorlogsmemoires te schrijven. Zo heeft Sean Parnell het gedeelte rondom 'training' overgeslagen en stapt de lezer nagenoeg direct het strijdperk in. En daar gaat het uiteindelijk om bij dit soort werken. De auteur steekt hierin geen details onder banken of stoelen. De grove realiteit komt de huiskamer zo binnengevlogen op een plastische manier waardoor de lezer zo nu en dan even iets moet wegslikken. Maar het is niet anders; oorlogsvoering is geenszins romantisch, zo laat Sean Parnell ons ervaren. In de zes Humvees in de Afghaanse bergen razen mannenharten als gekken, wordt er gebeden en gehuild en raken soldaten gewond; iets wat uiteindelijk uitmondt in maar liefst dertig Purple Heart medailles (voor verwondingen). Je vraagt je als lezer af hoe iemand sowieso weet te overleven in deze hel. Het is de verdienste van Parnell dat deze gedachte meer dan eens door het hoofd van de lezer gaat.
De auteur neemt veel tijd om de band tussen de soldaten en de manier hoe deze gesmeed wordt, te beschrijven. De fouten die worden gemaakt, maar ook de vriendschappen die ontstaan zijn een belangrijk onderdeel van een peloton onder vuur. En er zijn natuurlijk ook de militairen die hun snor drukken. Zo is zijn evenknie van het Tweede Peloton een leidinggevende die alles aanwendt om maar niet aan het gevecht te hoeven deelnemen. Het roept irritatie en woede op bij Parnell, want uiteindelijk gaat het om leven en dood.
Parnell heeft voor dit boek hulp gekregen van John Bruning, die al eerder het schrijven van dit soort boeken begeleidde. De schrijfstijl van de auteur heeft hier zeer zeker baat bij gehad, want Outlaw Platoon is erg leesbaar. Hij weet de gebeurtenissen erg beeldend en realistisch te beschrijven, waardoor de lezer weinig fantasie nodig heeft om een beeld te vormen van het gebeurde. Zo is de uitwerking van de bombardementen door de artillerie en vliegtuigen op de taliban, niet mals. De beschrijving van Parnell die daarop volgt ook niet; ledematen hangen in bomen en hele bergkammen zijn besmeurd met ingewanden van de Afghaanse strijders wanneer de rook is opgetrokken. En toch blijft de vijand maar aanvallen...
Outlaw Platoon is door bovenstaande facetten een van de beste oorlogsmemoires geworden over de moderne strijd. Het is een rauwe, realistische en intense beschrijving van de oorlog tegen de taliban tijdens Operatie Enduring Freedom en de band die tussen soldaten ontstaat in de strijd. Indrukwekkend.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Parnell schrijft over zijn tijd bij de 10th Mountain Division, een infanterie-eenheid die in 2006 wordt uitgezonden naar het ruige grensgebied tussen Pakistan en Afghanistan. Het zijn de hoogtijdagen van de strijd tegen Al-Qaida en de Taliban en Osama is nog niet gevonden. Parnell heeft net zijn opleiding achter de rug en wordt voor het eerst uitgezonden als luitenant van een peloton. Hij weet niet wat hem te wachten staat en dat is maar goed ook.
In Afghanistan aangekomen, wordt hij direct met de neus op de feiten gedrukt. Bij een aanval komen veel burgers om het leven en hij heeft het levenloze lijfje van een jong meisje in zijn armen. Het is de rauwe kennismaking van de werkelijkheid die oorlog heet. Al snel arriveert zijn eigen peloton -genaamd The Outlaws- en al bij een van de eerste patrouilles komen ze erachter hoe furieus de vijand is; ze worden zwaar onder vuur genomen en moeten alles op alles zetten om het gevecht ten goede te keren. De uitzending van een jaar lijkt uiteindelijk uit te draaien op een aaneengesloten serie van dit soort gevechten. Parnell moet alle zeilen bijzetten om zijn peloton heelhuids naar Amerika terug te laten keren. En de vraag is of dat überhaupt gaat lukken.
Het is Parnell gelukt om met Outlaw Platoon onderscheidende oorlogsmemoires te schrijven. Zo heeft Sean Parnell het gedeelte rondom 'training' overgeslagen en stapt de lezer nagenoeg direct het strijdperk in. En daar gaat het uiteindelijk om bij dit soort werken. De auteur steekt hierin geen details onder banken of stoelen. De grove realiteit komt de huiskamer zo binnengevlogen op een plastische manier waardoor de lezer zo nu en dan even iets moet wegslikken. Maar het is niet anders; oorlogsvoering is geenszins romantisch, zo laat Sean Parnell ons ervaren. In de zes Humvees in de Afghaanse bergen razen mannenharten als gekken, wordt er gebeden en gehuild en raken soldaten gewond; iets wat uiteindelijk uitmondt in maar liefst dertig Purple Heart medailles (voor verwondingen). Je vraagt je als lezer af hoe iemand sowieso weet te overleven in deze hel. Het is de verdienste van Parnell dat deze gedachte meer dan eens door het hoofd van de lezer gaat.
De auteur neemt veel tijd om de band tussen de soldaten en de manier hoe deze gesmeed wordt, te beschrijven. De fouten die worden gemaakt, maar ook de vriendschappen die ontstaan zijn een belangrijk onderdeel van een peloton onder vuur. En er zijn natuurlijk ook de militairen die hun snor drukken. Zo is zijn evenknie van het Tweede Peloton een leidinggevende die alles aanwendt om maar niet aan het gevecht te hoeven deelnemen. Het roept irritatie en woede op bij Parnell, want uiteindelijk gaat het om leven en dood.
Parnell heeft voor dit boek hulp gekregen van John Bruning, die al eerder het schrijven van dit soort boeken begeleidde. De schrijfstijl van de auteur heeft hier zeer zeker baat bij gehad, want Outlaw Platoon is erg leesbaar. Hij weet de gebeurtenissen erg beeldend en realistisch te beschrijven, waardoor de lezer weinig fantasie nodig heeft om een beeld te vormen van het gebeurde. Zo is de uitwerking van de bombardementen door de artillerie en vliegtuigen op de taliban, niet mals. De beschrijving van Parnell die daarop volgt ook niet; ledematen hangen in bomen en hele bergkammen zijn besmeurd met ingewanden van de Afghaanse strijders wanneer de rook is opgetrokken. En toch blijft de vijand maar aanvallen...
Outlaw Platoon is door bovenstaande facetten een van de beste oorlogsmemoires geworden over de moderne strijd. Het is een rauwe, realistische en intense beschrijving van de oorlog tegen de taliban tijdens Operatie Enduring Freedom en de band die tussen soldaten ontstaat in de strijd. Indrukwekkend.