De Aduarder Lies van der Wal-Oosterhoff heeft van de nood een deugd gemaakt. Nadat ze ongewild zonder werk kwam omdat het bedrijf waar ze in dienst was in 2015 stopte, besloot ze een boek te gaan schrijven. Haar avontuurlijke geest kwam op dat moment goed van pas en nadat ze het schiereiland Ameland grondig had bestudeerd, besloot ze dat het daar zou moeten gaan gebeuren. Langzaam kreeg het verhaal steeds meer vorm en in april 2017 zag haar eerste thriller het levenslicht en was De dood van een mooie vrouw een feit.
Werner van der Meer is klaar met zijn dienst bij de N.A.M. waar hij werkzaam is. Alvorens richting huis te gaan, wandelt hij korte tijd rond in de rustige, nog ontwakende natuur. Als hij in het natuurgebied het Oerd wat ronddoolt, slaat de schrik hem om het hart als hij een vrouwenlichaam aantreft. De alarmprocedure die Werner in werking stelt, resulteert in de komst van twee Groningse rechercheurs naar Ameland, Rinze Oostra en Sicko Holwerda. Naast hun werk zijn ze ook bevriend en het onderzoek naar de moord kost Sicko zijn eerder geplande reis naar Mexico. Het slachtoffer, Anja Boersema, blijkt na het eerste onderzoek, kort na vertrek van haar werk in een paviljoen, te zijn verkracht en daarna om het leven te zijn gebracht. Oostera en Holwerda staan vooralsnog voor een raadsel en starten een gedetailleerd en grootscheeps onderzoek, daarbij ondersteund met lokale kennis van politiechef Ameland Dirk de Lange.
Van der Wal-Oosterhoff heeft met De dood van een mooie vrouw een sfeervolle politieroman geschreven in een decor dat nog weinig in de wereld van het spannende boek is beschreven. Het schiereiland Ameland is voor veel lezers een weinig bekende locatie en daar weet de auteur, na een grondige research, goed gebruik van te maken. Aangemoedigd door het Duitse voorbeeld waarin van ieder Duits schiereiland een spannend boek is geschreven, verdient dit volgens haar navolging en is ze inmiddels druk met het tweede verhaal dat zich afspeelt op Schiermonnikoog.
In essentie is De dood van een mooie vrouw een goed opgezet verhaal. Een verkrachte en vermoorde vrouw op een tot de verbeelding sprekende plek gevonden waar normaliter weinig bezoekers komen, kan een goede opmaat zijn naar een spannend vervolg. Temeer omdat het wordt aangevuld met twee rechercheurs die goed op elkaar zijn ingespeeld vanwege hun vriendschap. Toch wil de opgezette spanningslijn maar niet volledig uit de verf komen. De omgeving waarin het verhaal zich afspeelt nodigt uit tot beeldende beschrijvingen en daar maakt de auteur ook veelvuldig en soms (te) langdurig gebruik van.
Een voorwaarde voor een spannende verhaallijn is een strakke beschrijving ervan waarin, naarmate de climax nadert, de snelheid, gevaar en eventueel angst geleidelijk toenemen. Af en toe gebeurt dat ook maar te vaak verstoort de auteur dit zelf door haar drang naar verklaringen en uitgebreide beschrijvingen. Na research wordt een auteur bijna begraven en bedolven onder kennis en informatie maar daar dient een strakke selectie op te volgen wat wel en niet te gaan gebruiken. Dit alles onder een bijna disciplinaire toepassing van het uitgangspunt dat deze secundaire informatie wezenlijk iets moet toevoegen aan de primaire verhaallijn.
Schrijven is niet alleen papier met letters en woorden vullen maar nog belangrijker is een perfecte balans proberen te vinden tussen de primaire verhaallijn en bijkomende zaken. Mijns inziens is de balans in dit debuut teveel doorgeslagen naar de bijkomende zaken, dit alles ten koste van de verhaallijn die hieraan ondergeschikt lijkt te zijn geworden. Hierdoor worden lezers die dit niet zoeken eerder ontmoedigd dan gestimuleerd tot doorlezen en dat is jammer.
Samengevat kan worden dat De dood van een mooie vrouw in beginsel een goed bedacht en opgezet verhaal is maar de uitwerking een beetje gefaald heeft. Door de overflow aan bijkomende zaken en door de drang bij de auteur om over alles te moeten informeren en verklaren, wordt de lust bij lezers die van snelheid en plotwendingen houden, ontnomen. De potentie om een goed en strak verhaal te schrijven is zeker zichtbaar, de kunst is nu om door zelfreflectie en openstaan voor objectieve, gezonde en gemotiveerde kritiek, de onbalans van dit debuut weer snel in evenwicht te krijgen.
Als recensent vanaf 2006 begonnen bij Crimezone, later Hebban. Daar juryvoorzitter voor de Hebban debuutprijs geweest, ook tot 2015 recensent geweest bij Hebban. Bij beide platforms leesclubs gecoördineerd, op dit moment doe ik dat alweer ruim 6 jaar bij ThrillZone. Bij ThrillZone lever ik ad hoc ook recensies voor de site. Naast dit alles heb ik op Facebook nog WatCeesleest, waar al mijn recensies op verschijnen.
Werner van der Meer is klaar met zijn dienst bij de N.A.M. waar hij werkzaam is. Alvorens richting huis te gaan, wandelt hij korte tijd rond in de rustige, nog ontwakende natuur. Als hij in het natuurgebied het Oerd wat ronddoolt, slaat de schrik hem om het hart als hij een vrouwenlichaam aantreft. De alarmprocedure die Werner in werking stelt, resulteert in de komst van twee Groningse rechercheurs naar Ameland, Rinze Oostra en Sicko Holwerda. Naast hun werk zijn ze ook bevriend en het onderzoek naar de moord kost Sicko zijn eerder geplande reis naar Mexico. Het slachtoffer, Anja Boersema, blijkt na het eerste onderzoek, kort na vertrek van haar werk in een paviljoen, te zijn verkracht en daarna om het leven te zijn gebracht. Oostera en Holwerda staan vooralsnog voor een raadsel en starten een gedetailleerd en grootscheeps onderzoek, daarbij ondersteund met lokale kennis van politiechef Ameland Dirk de Lange.
Van der Wal-Oosterhoff heeft met De dood van een mooie vrouw een sfeervolle politieroman geschreven in een decor dat nog weinig in de wereld van het spannende boek is beschreven. Het schiereiland Ameland is voor veel lezers een weinig bekende locatie en daar weet de auteur, na een grondige research, goed gebruik van te maken. Aangemoedigd door het Duitse voorbeeld waarin van ieder Duits schiereiland een spannend boek is geschreven, verdient dit volgens haar navolging en is ze inmiddels druk met het tweede verhaal dat zich afspeelt op Schiermonnikoog.
In essentie is De dood van een mooie vrouw een goed opgezet verhaal. Een verkrachte en vermoorde vrouw op een tot de verbeelding sprekende plek gevonden waar normaliter weinig bezoekers komen, kan een goede opmaat zijn naar een spannend vervolg. Temeer omdat het wordt aangevuld met twee rechercheurs die goed op elkaar zijn ingespeeld vanwege hun vriendschap. Toch wil de opgezette spanningslijn maar niet volledig uit de verf komen. De omgeving waarin het verhaal zich afspeelt nodigt uit tot beeldende beschrijvingen en daar maakt de auteur ook veelvuldig en soms (te) langdurig gebruik van.
Een voorwaarde voor een spannende verhaallijn is een strakke beschrijving ervan waarin, naarmate de climax nadert, de snelheid, gevaar en eventueel angst geleidelijk toenemen. Af en toe gebeurt dat ook maar te vaak verstoort de auteur dit zelf door haar drang naar verklaringen en uitgebreide beschrijvingen. Na research wordt een auteur bijna begraven en bedolven onder kennis en informatie maar daar dient een strakke selectie op te volgen wat wel en niet te gaan gebruiken. Dit alles onder een bijna disciplinaire toepassing van het uitgangspunt dat deze secundaire informatie wezenlijk iets moet toevoegen aan de primaire verhaallijn.
Schrijven is niet alleen papier met letters en woorden vullen maar nog belangrijker is een perfecte balans proberen te vinden tussen de primaire verhaallijn en bijkomende zaken. Mijns inziens is de balans in dit debuut teveel doorgeslagen naar de bijkomende zaken, dit alles ten koste van de verhaallijn die hieraan ondergeschikt lijkt te zijn geworden. Hierdoor worden lezers die dit niet zoeken eerder ontmoedigd dan gestimuleerd tot doorlezen en dat is jammer.
Samengevat kan worden dat De dood van een mooie vrouw in beginsel een goed bedacht en opgezet verhaal is maar de uitwerking een beetje gefaald heeft. Door de overflow aan bijkomende zaken en door de drang bij de auteur om over alles te moeten informeren en verklaren, wordt de lust bij lezers die van snelheid en plotwendingen houden, ontnomen. De potentie om een goed en strak verhaal te schrijven is zeker zichtbaar, de kunst is nu om door zelfreflectie en openstaan voor objectieve, gezonde en gemotiveerde kritiek, de onbalans van dit debuut weer snel in evenwicht te krijgen.