Zou het zijn omdat muziek en literaire verhalen beiden op papier worden geschreven dat de stap voor muzikanten wat kleiner maakt om een boek te gaan schrijven? Wie het antwoord weet mag het zeggen maar voor de Vlaamse dirigent, klarinettist en nu dus ook auteur Wim Belaen bleek de stap niet onoverkomelijk groot te zijn. Een bezoek aan Venetië en effe een pauze op een terras inspireerde hem en zette zijn fantasie aan het werk. Het resultaat van die oneindig lijkende fantasie is uiteindelijk verworden tot zijn schrijversdebuut; Het Venetiaans Concerto.

Max Brunelli geniet, na het maken van een toeristische culturele reportage over Noord-Italië, van al het aangename dat een terras van een gelateria in Venetië bezoekers te bieden heeft. Max, zoon van een Italiaanse vader en Nederlandse moeder is woonachtig in Brussel en is, naast zijn knappe en charmante verschijning, ook journalist. Hij raakt volledig onder de indruk van een bloedmooie dame op het terras en is verbaasd als ze hem uitnodigt aan haar tafeltje te komen zitten. Ze stelt zich voor als Amelia, violiste uit Engeland. Brunelli komt te weten dat ze is geselecteerd voor een gelegenheidsorkest dat in Venetië is voor de wereldpremière van een concert waarin de muziek wordt gespeeld van een onlangs gevonden, tot nu toe onbekend manuscript van Mozart. Het concert is een groot succes maar als daarna het lichaam van Amelia met doorgesneden keel in een hotelkamer wordt gevonden is niet alleen Venetië in shock maar ook ver daarbuiten. Het plaatselijke politieteam onder leiding van Luca Matazzo en zijn teamleden Sara Minardi, Mauro Checci en Vladi Baskov starten direct het onderzoek.

Het Venetiaans Concerto is een lijvig verhaal waarin veel gebeurt. Vanuit constant wisselend perspectief vult de auteur de verschillende verhaallijnen zonder daarin oplossingen te suggereren. Het is eerder andersom, hoe meer het verhaal op stoom raakt, hoe raadselachtiger het wordt. Daar is in eerste instantie de grote hoeveelheid personages debet aan. In een bijna onuitputtelijke rij stellen ze zich voor en nemen hun positie ergens in het plot in. Belaen onderscheidt zich door een zeer detaillistische schrijfstijl. Iedere dialoog wordt nagenoeg letterlijk verwoord waardoor eenzelfde gesprek soms meermaals terugkeert als het besprokene verder in het verhaal onderwerp van overleg wordt. Dit, gecombineerd met de voortschrijdende detaillistische stijl, maakt het geheel niet flitsend snel, soms zelfs traag. Het doet helaas ook een geslaagde aanslag op de spanningslijn.

Samengevat is dit debuut inhoudelijk gezien, zeker niet een van de zovelen. Belaen onderscheidt zich door het opzetten van talloze hypotheses en complottheorieën dat de lezer uitdaagt mee te denken over mogelijke oplossingen. Het maakt nieuwsgierig en houdt hen aan het verhaal gekluisterd. Waarin uiteindelijk voor het hoofdonderwerp, de muziek, een ondergeschikte rol is weggelegd en romantische uitstapjes die veelal erotisch getint zijn, te vaak terugkeren en soms ook overdreven aandacht krijgen. Een compliment is zeker op zijn plaats voor de opzet van het plot, zeer origineel en voldoende gevarieerd. Waarbij de toegepaste woordkeuze en zinsopbouw door de volledige ruim vijfhonderd pagina’s een ware ode is aan de Nederlandse taal.