Alex, een klimmer in de bloei van zijn leven, raakt door een ongeluk in een coma. Iedereen denkt dat hij nooit meer wakker zal worden. Wat alleen niemand weet is dat Alex alles hoort wat er rondom zijn bed gebeurt en wat er gezegd wordt. Hij hoort dat zijn vriendin hem moet laten gaan, dat zijn vader en zus zich neer beginnen te leggen bij de gedachte dat de dood misschien maar het beste is en dat zijn ongeluk helemaal geen ongeluk geweest is.
Hij duikt vervolgens in zijn herinneringen en doet alles wat in zijn macht ligt om zich te herinneren wie hem heeft willen vermoorden, want al snel blijkt dat hij niet het enige doelwit is...
De fascinerende vraag die in Als ik doodga voor ik opsta al snel naar voren komt is: hoe vind je je eigen moordenaar als je niet kan bewegen of praten en niemand weet dat je wakker bent? Emily Koch weet op een meesterlijke wijze te beschrijven hoe dit voor Alex voelt. De wanhoop, de blijdschap, onmacht en de woede. De mensen die hij kan herkennen aan hun loopje of geur, de gebeurtenissen die hij via zijn bezoek meekrijgt en zo stapje voor stapje bij zijn moordenaar komt...er kan niet anders gezegd worden dan dat het meesterlijk beschreven is. Je kan je heel goed verplaatsen in Alex maar ook in de personen die een rol spelen in zijn leven en die moeten dealen met verlies.
Er wordt fantastisch naar de climax toegewerkt; je kunt aan alles merken dat hier heel veel tijd en onderzoek in is gestopt. Maar dan de climax zelf; zeer teleurstellend en eerder die van een spannende roman dan van een thriller. De spanning verdwijnt in het laatste deel van Als ik doodga voor ik opsta, alles wat je ziet aankomen gebeurt daadwerkelijk en hoe het voor Alex verder loopt is zwaar onbevredigend. Ondanks het einde dat niet kon opboksen tegen de spanning die eerder in het boek opgebouwd werd, is het wel een boek dat zorgt voor vermaak. Maar hoe mooi was het geweest wanneer de ontknoping toch op eenzelfde hoogte was als de rest van het boek? Een mooie huiswerkopdracht voor Koch om dit in een volgende thriller wel op elkaar te laten aansluiten!
Hij duikt vervolgens in zijn herinneringen en doet alles wat in zijn macht ligt om zich te herinneren wie hem heeft willen vermoorden, want al snel blijkt dat hij niet het enige doelwit is...
De fascinerende vraag die in Als ik doodga voor ik opsta al snel naar voren komt is: hoe vind je je eigen moordenaar als je niet kan bewegen of praten en niemand weet dat je wakker bent? Emily Koch weet op een meesterlijke wijze te beschrijven hoe dit voor Alex voelt. De wanhoop, de blijdschap, onmacht en de woede. De mensen die hij kan herkennen aan hun loopje of geur, de gebeurtenissen die hij via zijn bezoek meekrijgt en zo stapje voor stapje bij zijn moordenaar komt...er kan niet anders gezegd worden dan dat het meesterlijk beschreven is. Je kan je heel goed verplaatsen in Alex maar ook in de personen die een rol spelen in zijn leven en die moeten dealen met verlies.
Er wordt fantastisch naar de climax toegewerkt; je kunt aan alles merken dat hier heel veel tijd en onderzoek in is gestopt. Maar dan de climax zelf; zeer teleurstellend en eerder die van een spannende roman dan van een thriller. De spanning verdwijnt in het laatste deel van Als ik doodga voor ik opsta, alles wat je ziet aankomen gebeurt daadwerkelijk en hoe het voor Alex verder loopt is zwaar onbevredigend. Ondanks het einde dat niet kon opboksen tegen de spanning die eerder in het boek opgebouwd werd, is het wel een boek dat zorgt voor vermaak. Maar hoe mooi was het geweest wanneer de ontknoping toch op eenzelfde hoogte was als de rest van het boek? Een mooie huiswerkopdracht voor Koch om dit in een volgende thriller wel op elkaar te laten aansluiten!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Hij duikt vervolgens in zijn herinneringen en doet alles wat in zijn macht ligt om zich te herinneren wie hem heeft willen vermoorden, want al snel blijkt dat hij niet het enige doelwit is...
De fascinerende vraag die in Als ik doodga voor ik opsta al snel naar voren komt is: hoe vind je je eigen moordenaar als je niet kan bewegen of praten en niemand weet dat je wakker bent? Emily Koch weet op een meesterlijke wijze te beschrijven hoe dit voor Alex voelt. De wanhoop, de blijdschap, onmacht en de woede. De mensen die hij kan herkennen aan hun loopje of geur, de gebeurtenissen die hij via zijn bezoek meekrijgt en zo stapje voor stapje bij zijn moordenaar komt...er kan niet anders gezegd worden dan dat het meesterlijk beschreven is. Je kan je heel goed verplaatsen in Alex maar ook in de personen die een rol spelen in zijn leven en die moeten dealen met verlies.
Er wordt fantastisch naar de climax toegewerkt; je kunt aan alles merken dat hier heel veel tijd en onderzoek in is gestopt. Maar dan de climax zelf; zeer teleurstellend en eerder die van een spannende roman dan van een thriller. De spanning verdwijnt in het laatste deel van Als ik doodga voor ik opsta, alles wat je ziet aankomen gebeurt daadwerkelijk en hoe het voor Alex verder loopt is zwaar onbevredigend. Ondanks het einde dat niet kon opboksen tegen de spanning die eerder in het boek opgebouwd werd, is het wel een boek dat zorgt voor vermaak. Maar hoe mooi was het geweest wanneer de ontknoping toch op eenzelfde hoogte was als de rest van het boek? Een mooie huiswerkopdracht voor Koch om dit in een volgende thriller wel op elkaar te laten aansluiten!