Wijlen Tom Clancy schreef meer dan vijftig titels. Op ThrillZone zijn er meerdere van gerecenseerd. In 2011 verscheen de eerste titel uit een reeks met een nieuwe hoofdrolspeler. Waarschijnlijk is dit ook meteen de laatste met Maxwell Moore. De ogen van de vijand schreef Clancy samen met Peter Telep, in Nederland een onbekende schrijver.
Maxwell Moore diende bij de Navy SEALs voordat hij bij de CIA in dienst trad. We maken kennis met hem terwijl hij een missie uitvoert in Pakistan, een broeinest van terroristen. En meteen spat de actie van de bladzijden af, want na amper twintig pagina's wordt een bomexplosie op een jacht opgevolgd door een fikse schietpartij en een aanslag. Dan wordt hij teruggeroepen naar Amerika. Daar maakt hij kennis met een nieuwe samenwerking tussen twee groepen die een gemeenschappelijke vijand hebben: de Verenigde Staten van Amerika. Het gaat om Al-Qaida en het Mexicaanse Juarez-kartel. Al-Qaida heeft wat van de drugssmokkelaars nodig en andersom dito. Moore moet samen met collega's zorgen dat ze achter de plannen van de vijand komen om daarmee een allesvernietigende aanslag op Amerika te voorkomen. Een race tegen de klok begint. Een en ander gaat gepaard met een flink spoor van lijken en kilo's lood en explosieven.
De ogen van de vijand introduceert nieuwe personages. Van Clancy zijn we gewend dat hij zijn dream team naar voren schuift, want dat genereert gegarandeerd succes. Ditmaal zijn Jack Ryan, Ding Chavez en andere bekende kompanen niet aanwezig in dit boek, maar moet Moore het verhaal dragen. Dit doet hij met verve, al is het voor de Clancy-fan wel even wennen. Wat ook wennen is, is de ongekende snelheid in het verhaal. Die ligt hoog, en daardoor ontbeert het verhaal bij tijd en wijlen de achtergronden die Clancy zo groot maakten. Dit zorgt voor de introductie van een aantal toevalligheden die we niet gewend zijn van Tom Clancy want dat hadden zijn verhalen nooit nodig. Ook zitten er een aantal onwaarschijnlijkheden in De ogen van de vijand die de lezer zo nu en dan zal doen fronsen. Zo is er een Mexicaanse legermajoor die zonder medeweten van zijn meerderen, eigen troepen inzet en dat inclusief helikopters. Dat moet toch opvallen en daardoor eigenlijk niet kunnen, zou je denken.
Wie deze kritiekpunten voor lief neemt, krijgt een zeer onderhoudend verhaal voorgeschoteld waarin actie snel wordt opgevolgd door nog meer actie. Voor ons is De ogen van de vijand zeker niet Clancy's finest hour, maar wel een mooi uitstapje dat doet verlangen naar meer Maxwell Moore. Of dat er in zit, is maar zeer de vraag aangezien Tom Clancy veel te vroeg overleed.
Maxwell Moore diende bij de Navy SEALs voordat hij bij de CIA in dienst trad. We maken kennis met hem terwijl hij een missie uitvoert in Pakistan, een broeinest van terroristen. En meteen spat de actie van de bladzijden af, want na amper twintig pagina's wordt een bomexplosie op een jacht opgevolgd door een fikse schietpartij en een aanslag. Dan wordt hij teruggeroepen naar Amerika. Daar maakt hij kennis met een nieuwe samenwerking tussen twee groepen die een gemeenschappelijke vijand hebben: de Verenigde Staten van Amerika. Het gaat om Al-Qaida en het Mexicaanse Juarez-kartel. Al-Qaida heeft wat van de drugssmokkelaars nodig en andersom dito. Moore moet samen met collega's zorgen dat ze achter de plannen van de vijand komen om daarmee een allesvernietigende aanslag op Amerika te voorkomen. Een race tegen de klok begint. Een en ander gaat gepaard met een flink spoor van lijken en kilo's lood en explosieven.
De ogen van de vijand introduceert nieuwe personages. Van Clancy zijn we gewend dat hij zijn dream team naar voren schuift, want dat genereert gegarandeerd succes. Ditmaal zijn Jack Ryan, Ding Chavez en andere bekende kompanen niet aanwezig in dit boek, maar moet Moore het verhaal dragen. Dit doet hij met verve, al is het voor de Clancy-fan wel even wennen. Wat ook wennen is, is de ongekende snelheid in het verhaal. Die ligt hoog, en daardoor ontbeert het verhaal bij tijd en wijlen de achtergronden die Clancy zo groot maakten. Dit zorgt voor de introductie van een aantal toevalligheden die we niet gewend zijn van Tom Clancy want dat hadden zijn verhalen nooit nodig. Ook zitten er een aantal onwaarschijnlijkheden in De ogen van de vijand die de lezer zo nu en dan zal doen fronsen. Zo is er een Mexicaanse legermajoor die zonder medeweten van zijn meerderen, eigen troepen inzet en dat inclusief helikopters. Dat moet toch opvallen en daardoor eigenlijk niet kunnen, zou je denken.
Wie deze kritiekpunten voor lief neemt, krijgt een zeer onderhoudend verhaal voorgeschoteld waarin actie snel wordt opgevolgd door nog meer actie. Voor ons is De ogen van de vijand zeker niet Clancy's finest hour, maar wel een mooi uitstapje dat doet verlangen naar meer Maxwell Moore. Of dat er in zit, is maar zeer de vraag aangezien Tom Clancy veel te vroeg overleed.