Frederick Forsyth is een oudgediende. Onlangs lazen we De Verrader van de Brit.
De Koude Oorlog, het blijft een mooi onderwerp voor een thriller. Het mysterieuze IJzeren Gordijn nodigde al veel schrijvers uit om een verhaal te maken over de Sovjet-Unie. John le Carré slaagde daar op geweldige wijze in met zijn Spion aan de muur. Forsyth waagt zich in De Verrader aan een oudgediende, Sam McCready. McCready, met de bijnaam “De Misleider”, is in de jaren tachtig jarenlang chef geweest van een onderdeel van de Britse geheime dienst. Hij is vermaard om zijn kunsten die Sovjet-generaals laten overlopen en zijn vernuft om geheime documenten in handen te krijgen. Nu is het IJzeren Gordijn gevallen en zijn de nieuwe bazen van MI6 hem eigenlijk wel zat. Niemand zit meer te wachten op een chef die de Koude Oorlog niet achter zit kan laten. Tijdens een hoorzitting wordt McCready aan de tand gevoeld. Het doel van deze zitting wordt al snel duidelijk: McCready moet gewieberd worden. Aan de hand van vier korte verhalen zien we zijn loopbaan aan ons voorbij komen. Het eerste verhaal gaat over een overgelopen Sovjet-generaal waar McCready nog eenmaal gebruik van wil maken. Hij stuurt Bruno Morenz, een spion aan de grond, over de grens om geheimen bij de generaal op te halen. Dit loopt al snel fout en McCready moet zelf Oost-Duitsland in om Morenz en zijn geheimen te redden. Dit is maar een van de vier verhalen in De Verrader die McCready tijdens de zitting vertelt, maar meteen wel een van de beste wat ons betreft.
In De Verrader zien we de Koude Oorlog nog eenmaal in zijn 'beste' hoedanigheid, althans, als het om thrillers gaat: intriges, spion-tegen-spion, wat zijn leugens en wat is waarheid? Forsyth vertelt zijn verhaal op aangename wijze, al is het wel jammer dat er zoveel kwaliteitsverschil zit in de vier subverhalen. De sfeer die wordt opgeroepen van het duistere West-Duitsland, wordt bij lange na niet gehaald in het verhaal van Ghadaffi die samen met de IRA een aanslag beraamt. Dat soort wisselvalligheden zijn wel jammer, evenals een aantal onwaarschijnlijkheden die de kracht zo nu en dan uit De Verrader halen. Maar wie houdt van ouderwetse spionnenverhalen á la John le Carré uit de goede oude Koude Oorlogtijd, is met dit boek aan het juiste adres.
De Koude Oorlog, het blijft een mooi onderwerp voor een thriller. Het mysterieuze IJzeren Gordijn nodigde al veel schrijvers uit om een verhaal te maken over de Sovjet-Unie. John le Carré slaagde daar op geweldige wijze in met zijn Spion aan de muur. Forsyth waagt zich in De Verrader aan een oudgediende, Sam McCready. McCready, met de bijnaam “De Misleider”, is in de jaren tachtig jarenlang chef geweest van een onderdeel van de Britse geheime dienst. Hij is vermaard om zijn kunsten die Sovjet-generaals laten overlopen en zijn vernuft om geheime documenten in handen te krijgen. Nu is het IJzeren Gordijn gevallen en zijn de nieuwe bazen van MI6 hem eigenlijk wel zat. Niemand zit meer te wachten op een chef die de Koude Oorlog niet achter zit kan laten. Tijdens een hoorzitting wordt McCready aan de tand gevoeld. Het doel van deze zitting wordt al snel duidelijk: McCready moet gewieberd worden. Aan de hand van vier korte verhalen zien we zijn loopbaan aan ons voorbij komen. Het eerste verhaal gaat over een overgelopen Sovjet-generaal waar McCready nog eenmaal gebruik van wil maken. Hij stuurt Bruno Morenz, een spion aan de grond, over de grens om geheimen bij de generaal op te halen. Dit loopt al snel fout en McCready moet zelf Oost-Duitsland in om Morenz en zijn geheimen te redden. Dit is maar een van de vier verhalen in De Verrader die McCready tijdens de zitting vertelt, maar meteen wel een van de beste wat ons betreft.
In De Verrader zien we de Koude Oorlog nog eenmaal in zijn 'beste' hoedanigheid, althans, als het om thrillers gaat: intriges, spion-tegen-spion, wat zijn leugens en wat is waarheid? Forsyth vertelt zijn verhaal op aangename wijze, al is het wel jammer dat er zoveel kwaliteitsverschil zit in de vier subverhalen. De sfeer die wordt opgeroepen van het duistere West-Duitsland, wordt bij lange na niet gehaald in het verhaal van Ghadaffi die samen met de IRA een aanslag beraamt. Dat soort wisselvalligheden zijn wel jammer, evenals een aantal onwaarschijnlijkheden die de kracht zo nu en dan uit De Verrader halen. Maar wie houdt van ouderwetse spionnenverhalen á la John le Carré uit de goede oude Koude Oorlogtijd, is met dit boek aan het juiste adres.