Geheime organisaties die onder de radar van de overheid werken. Er zijn legio boeken over geschreven. De reeks van Brad Taylor en meer recentelijk Brad Thor met zijn "Carlton Group". Het concept is goed te verwerken: de organisaties kunnen meer, hoeven zich niet te verantwoorden en er is een zekere mate van schrijversvrijheid met dergelijk constructies. In 2004 waagde Tom Clancy zich er voor het eerst aan. En het was niet direct een onverdeeld succes, kunnen we na deze recensie wel concluderen.

Jack Ryan sr. heeft een zoon: Jack Ryan junior. Hij zit in de cijfertjes en doet dit niet onverdienstelijk. Dan wordt hij gevraagd voor de organisatie Hendley Associates. Op het eerste oog is dat een soort accountantsbureau of Wall Streetachtig bedrijf. Maar niets is minder waar: in het diepste geheim doen Hendley en consorten werk voor de Amerikaanse overheid als een soort heimelijke inlichtingendienst. Samen met Jack jr. worden nog een paar jonge gasten gerekruteerd: Dominic en Brian Caruso, de een FBI-agent, de ander marinier. Beiden zijn neven van Ryan. De nieuwe organisatie wordt “De Campus” genoemd. Hun eerste doelwit: een moslimextremistische organisatie die aanslagen pleegt op Amerikaanse winkelcentra. Op jacht naar de daders worden de gebroeders Caruso en Ryan jr. (als ondersteuning) naar Europa gestuurd om daar a la de Mossad in 1972, de daders te vinden en te vermoorden.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: De Tanden van de Tijger is het minste boek (afgezien van series als Power Play en Op Centre) dat uit de vingers van Tom Clancy is gekomen. De redenen daarvoor zijn legio. Ten eerste zijn de personages zeer oppervlakkig en kennen geen enkele emotie. Daardoor identificeert de lezer zich geen enkel moment met de karakters. Daarnaast is het boek niet spannend en kent weinig actie. Het is meer een “en toen en toen en toen” opsomming van gebeurtenissen geworden waardoor de lezer gaandeweg het boek afhaakt. Het eind, dat op zich leuk is, brengt daar geen verandering in. En misschien nog wel het meest in het oog springende: niet gemandateerde mensen die wereldburgers vermoorden in naam van een overheid en hiervoor geen verantwoording hoeven af te leggen. Eigenlijk kan dat in een democratie gewoon niet. Al met al waren we niet erg te spreken over De Tanden van de Tijger. Jammer, maar helaas: Tom Clancy scoort geen voldoende. Gelukkig weten we dat de opvolgende boeken weer naar het oude Clancy-niveau klimmen. Dat verzacht de pijn een beetje.