Op 6 augustus 1945 kleurde de lucht boven Hiroshima in een klap felgeel. Om 08.15 uur werd de allereerste atoombom door de Amerikanen gebruikt om de Japanners tot overgave te dwingen. Het resultaat was dramatisch: in een klap werden 80.000 levens beëindigd. In de jaren erna stierven nog tienduizenden mensen aan onder andere stralingsziekte. Een paar dagen later volgde Nagasaki. De bombardementen zijn ook tegenwoordig nog erg controversieel: was het nodig om zoveel levens te beëindigen, had het niet anders gekund? Velen zien president Truman door de beslissing om de bom te gebruiken nog steeds als een oorlogsmisdadiger. 

John Hersey schreef het boek Hiroshima over het bombardement. Het boek gaat niet over de strategie of de beslissing over het afwerpen van de bom, maar gaat over zes ooggetuigen die op 6 augustus in Hiroshima aanwezig waren. Een prediker, een vrouw die in een fabriek werkt; gewone mensen die op die ongewone dag in de stad waren. Het resultaat is indrukwekkend; een simpel boekje dat op indringende wijze de verschrikkingen van die dag weergeeft. Want verschrikkelijk was het in de stad die in een vuurzee was veranderd en waar tienduizenden ontheemden vandaan probeerden te vluchten. Hersey gebruikt in zijn verhaal geen hoogstaande zinnen of prachtige woorden. Nee, hij beschrijft hetgeen wat de ooggetuigen meemaakten zoals het was: rauw, heftig en to the point. 

Dit is zo’n verhaal dat je pas weglegt als de laatste bladzij gelezen is. Ik moet wel bekennen dat ik de betiteling “het beste journalistieke werk van de 20ste eeuw” te hoog gegrepen vindt. Daarvoor zijn er teveel andere meesterwerken die verhalen over wereld veranderende gebeurtenissen. Hiroshima is echter wel een indrukwekkend staaltje verhaalwerk.