In de recensie van Iene miene mutte van MJ Arlidge werd het al vermeld: thrillerliefhebbers houden vaak van gruwelijkheden. Vooral het thema 'seriemoordenaars' tipt dit vaak aan. Maar zelden zo confronterend en heftig als Francis Ackerman in Ik ben de nacht van Ethan Cross.

In Ik ben de nacht maak je als lezer kennis met seriemoordenaar Francis Ackerman. Zacht gezegd geen lieverdje en dat merk je al in het eerste hoofdstuk waarin hij twee agenten op een gruwelijke manier vermoordt. Ackerman is in zijn eigen ogen echter een 'redelijke' man. Hij geeft zijn slachtoffers een kans te overleven. Al gaat dit vaker fout (voor zijn slachtoffers) dan goed. Ackerman houdt huis in en rond het stadje Asherton in Zuid-Texas. En daar is net zijn counterpart neergestreken: de New Yorkse ex-rechercheur Marcus Williams, die overigens zelf ook een duister geheim bij zich draagt. Williams raakt betrokken bij een vechtpartij in een lokale bar en moet zich de volgende dag melden bij de sheriff. Wat Marcus echter niet beseft, is dat hij één groot spelveld is opgestapt. Niet alleen die van Ackerman, maar ook die van de sheriff. Een kat-en-muis-spel is begonnen...

Ik ben de nacht is een ijzingwekkende thriller. Niet alleen het verhaal, maar ook in de cover komt dit naar voren. De pikzwarte omslag met op de zijkant "ik ben de nacht" spreekt direct aan en valt in de boekhandel ontegenzeggelijk op.

Dan naar de binnenkant. Cross heeft een razendsnelle en bij tijd en wijlen afschuwelijke thriller geschreven. Meer dan eens gaan de nekharen overeind staan als Ackerman 'aan de slag gaat'. Zo heeft Ackerman met niemand medelijden. Hele gezinnen inclusief kinderen komen door zijn hand aan hun eind. Wat Cross goed doet, is dat hij deze verschrikkelijke gebeurtenissen wel doseert, zodat de lezer geen afschuw van het verhaal krijgt. Daarnaast biedt de auteur een kijkje in het brein van de seriemoordenaar. En dat is interessant, want zo zien we ook nog een soort menselijke kant van Ackerman. Hetzelfde geldt voor zijn tegenpool Marcus Williams, maar dan net andersom: we zien dat Williams zijn eigen demonen kent en hij in het verleden ook verschrikkelijke dingen heeft gedaan. Bij hem komt juist de duistere kant naar voren. Het maakt beide karakters ietsje grijzer dan in eerste instantie gedacht en meer menselijk. Overigens zijn de dialogen niet altijd even geloofwaardig. Marcus William houdt ervan om filosofisch te oreren terwijl hij een wapen op zijn tegenstander richt. Hele conversaties passeren in deze netelige situaties de revue. Of dit realistisch is, laten we in het midden.

De plot is interessant en kent een aantal wendingen die je vantevoren niet ziet aankomen. Met name de climax laat de lezer fronsen en doet je beseffen dat je in het totale verhaal op het verkeerde been bent gezet. Overigens is uit de climax ook op te maken dat dit een eerste deel van een serie rondom de twee hoofdpersonages wordt, waarvan deel twee en drie inmiddels in Amerika zijn uitgebracht. En dat is goed nieuws, want Cross heeft met Ackerman en Willams goud in handen. Het zou me verbazen als dit boek niet verfilmd gaat worden, want Ackerman kan zo in de cel naast Lecter en kompanen plaatsnemen!

Ik ben de nacht is een snelle en afschuwelijke thriller waarin de lezer geen moment rust krijgt. Met Williams en Ackerman heeft auteur Ethan Cross goud in handen.