Een knalgele kaft, ontsierd door een grimmige skeletschedel. En op de achterkant de tekst dat deze schrijver van dezelfde uitgever is van Crichton en Dan Brown. Een verhaallijn die ook die kant op wijst. Dat belooft wat voor een thriller van de hand van Fredrik Olsson. 

De wereld is in gevaar, al weten we dat zelf nog niet. In Amsterdam wordt de jonge wetenschapper Janine Haynes ontvoert. En hetzelfde gebeurt met de cryptoloog William Sandberg, die net zelfmoord heeft geprobeerd te plegen. Beiden worden ze overgebracht naar een groot en schilderachtig kastel in, wat blijkt, Oostenrijk. In dat kasteel is een grote groep wetenschappers al jarenlang bezig om een geheime code te kraken. Een code die zo ingewikkeld is, dat men er maar niet uit komt. Daarvoor is de hulp van de twee nodig. Ondertussen komt de apocalyps steeds dichterbij en zoeken de (ex)partners van de twee wetenschappers wanhopig naar hun (ex)geliefden. 

De code is een gewaagd boek door de wereldomvattende dreiging die gepresenteerd wordt, maar gestoeld op een bekend concept. De wereld vergaat, tenminste als een code of cryptisch geheim niet op tijd wordt gekraakt. En daarvoor zijn maar twee mensen beschikbaar om dit te bewerkstelligen. Een cryptoloog en een slimme historica. Klinkt bekend, niet? En het is in boekenland een sleutel voor succes, tenminste als de juiste mengverhoudingen worden aangehouden. En daar ontbeert het in De code vaak aan. Het verhaal wordt bijvoorbeeld in razend tempo aan de lezer voorgeschoteld, die nauwelijks van de ene ramp is bijgekomen of de volgende biedt zich alweer aan. En deze hoge snelheid zien we ook in de climax, waardoor De code soms afgeraffeld aandoet. 

Dat de hoofdrolspelers dan redelijk goed uitgebalanceerd zijn, doet er weinig toe. Zij zijn slecht figuranten in een sneltreinverhaal, die overigens meerdere verhaallijnen kent: die van Sandberg en Haynes zijn prominent, maar ook hun (ex)partners komen uitgebreid aan bod. Jammer is dat door de snelheid het verhaal fragmentarisch aandoet. De plot is interessant, maar ook weer ongeloofwaardig. Ik bedoel: een geschiedenis en voorspelling van wereldgebeurtenissen in ons eigen DNA? Redelijk vergezocht, maar toch interessant gevonden. 

Afgezien van het feit dat het verhaal in recordtempo wordt verteld, is de schrijfstijl van Olsson wel prettig. Geen woord teveel, goed leesbaar en ook de onderwerpen beschrijft hij treffend. Als het nou gaat om de eigenschappen van DNA, of het virus dat hij voorschotelt: Olsson schrijft goed. Toch kan dit niet verbloemen dat het deze thriller aan een aantal zaken ontbeert: het kent weinig spanning, geen red herrings (oftewel plotwendingen), en een knappe climax ontbreekt ook. De lezer zal zichzelf geen eenmaal betrappen op een nacht doorlezen of bijna van de stoel vallen door de geniale grepen van Olsson. 

De code is een goed geprobeerd verhaal, die echter nog teveel steken laat vallen om een topper te zijn in zijn genre.