Als Suze op een middag verdwijnt en later levenloos in de tuin van haar oppas wordt teruggevonden wijst alles er op dat Kim, haar oppas, de dader is. Kim was de vaste oppas van Max en Suze, maar niet het standaard type oppasmeisje dat je zou verwachten. Ze heeft weinig met kinderen en schroomt niet om in het bijzijn van de kinderen een joint te roken. Daarnaast heeft ze een affaire met haar buurman Anton, die getrouwd is met de bedlegerige Dorien. Anton en Dorien onderhouden ook goede contacten met Max, Suze en hun ouders en passen op de beide kinderen als dit nodig is.. Max geeft zowel bij zijn ouders als bij de politie aan wat hij heeft gehoord en gezien tijdens de verdwijning van zijn zusje Suze, maar niemand lijkt naar het jongentje van zeven te luisteren. Alles wijst erop dat Kim de moordenaar is. Ze wordt veroordeeld tot een celstraf van vijftien jaar. Na dertien jaar komt ze vervroegd vrij en ze wil maar één ding en dat is: gerechtigheid!

Jet van Vuuren begint De oppas met een spannend proloog op de begraafplaats, dat je doet hunkeren naar het vervolg. Helaas lukt het haar niet om de spanning in het verhaal vast te houden. Het verhaal kabbelt langzaam voort zonder dat er echt spannende dingen gebeuren. Hierdoor moest ik me echt door het eerste deel van het boek heen worstelen. We krijgen vanuit verschillende perspectieven zicht op het leven van Max, Kim, Dorien en Anton. Deze personages zijn allen uitgewerkt en wekken zowel argwaan, empathie als irritatie bij je op. Dorien is een bedlegerige dame die weinig tot geen lichamelijke inspanning kan leveren door haar ziekte. Haar man Anton is de kostwinner. In het verleden hebben zij een kindje verloren en zijn daardoor steeds meer uit elkaar gegroeid, ondanks dat wonen ze toch nog bij elkaar maar van een gelukkig huwelijk is geen sprake meer. Max, de broer van Suze, wil niets liever dan de waarheid boven tafel krijgen. Hij moet weten wie zijn zusje heeft vermoord en hij is er van overtuigd te weten wie dat op zijn geweten heeft. Als Kim thuiskomt na haar straf te hebben uitgezeten van dertien jaar, lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan in haar oude huis. Alles ziet er nog zoals als toen ze werd gearresteerd en zelfs de scheurkalender herinnert haar aan dat moment. Het is voor haar nog tamelijk onwennig om vrij te zijn. Heeft ze er verstandig aan gedaan om terug te keren naar de omgeving waar deze nachtmerrie begon? Ze ervan overtuigd van wel, maar komt erachter dat dit niet altijd even makkelijk is. Haar leven is verwoest na het brute gevangenisleven en het feit dat ze ten onrechte is veroordeeld. Dat kan ze maar één iemand betaald zetten. Zal het haar lukken om de ware moordenaar van Suze te ontmaskeren?

Van Vuuren weet het verhaal altijd vanuit verschillende perspectieven te schrijven. Hierdoor worden voor jou als lezer alle kanten belicht, maar dit zorgde er in deze thriller voor dat ik al vrij snel in het tweede deel in de gaten had hoe alles in elkaar stak. Het tweede deel van het boek werd er echt naar de ontknoping toegewerkt en zaten er meerdere spannende elementen in, maar niet meer dan dat. Het plot was dan ook weinig verrassend. Het verhaal stopte daarna vrij abrupt, waardoor ik niet echt met een bevredigend gevoel achterbleef.

´De oppas is een prima vrouwenthriller om te lezen, maar komt moeizaam op gang. Het wordt geschreven vanuit verschillende perspectieven en met gedetailleerde personages zoals we gewend zijn van Jet van Vuuren. Het tweede deel van het boek bevatte meer spannende elementen, maar niet meer dan dat.'