Als farao Tamose sneuvelt tijdens een zware veldslag zorgt zijn troonopvolger ervoor dat trouwe adviseur Taita alleen komt te staan. Taita werd altijd blindelings op zijn woord geloofd door Tamose, maar nu hij er niet meer is wordt het te heet onder de voeten van Taita. Luxor (de Egyptische hoofdstad) wordt in een wurggreep gehouden door farao Utteric.

Taita is een langlevende, wat zoveel betekent als dat hij onsterfelijk is en al jaren is verbonden aan het Egyptische rijk. In Farao volgen we het verhaal vanuit zijn optiek. Taita kijkt als het ware terug op de gebeurtenissen die in het boek nog moeten gaan plaatsvinden. Wat Wilbur Smith heel goed doet is in het leven van die tijd kruipen. Zo wordt er lacherig gesproken over mensen die denken dat de aarde rond is. In alles waant de lezer zich in het Oude Egypte.

Omdat Taita al zo oud is en alles al een keer heeft meegemaakt zijn zijn verhalen doorspekt met fantastische anekdotes. Het boek leest dan ook heerlijk weg, maar bij tijd en wijlen druipt de arrogantie er ook van af. Taita weet alles, als je maar naar hem luistert dan komt alles wel goed. Dingen gaan mis omdat Taita niet geraadpleegd is, dingen gaan uitstekend omdat ze bedacht zijn door Taita. Op termijn gaat dat enorm irriteren. Je moet dan als lezer wel echt zin hebben om te willen weten hoe dit verhaal afloopt om door te blijven lezen. Lees dan door al die arrogantie heen en er ontspint zich een prachtig verhaal, met een spannend einde.

Hoewel dit een genre is die niet op ieders steun kan rekenen is Wilbur Smith er wel weer meesterlijk in geslaagd om in Farao de tijd van het oude Egypte te laten herleven. Zijn ongekende kennis zorgt ervoor dat de lezer eeuwen terug is en alles vergeet wat er tegenwoordig speelt.