Michael Crichton was een Amerikaanse auteur en scenarioschrijver voor films en series. Hij overleed in 2008 aan kanker op slechts 66-jarige leeftijd. Zijn boeken en scenario’s zijn echter een bijzonder mooie erfenis. Jurassic Park, ER, en boeken als De Andromeda dreiging en Prooi zorgen ervoor dat de naam Crichton nog steeds springlevend is en dat hij gezien wordt als een van de beste science fiction auteurs ooit. 

Onlangs verscheen De Andromeda evolutie, met zijn naam nog groot prijkend op de cover maar geschreven door auteur Daniel H. Wilson. Hij is bekend van boeken als Robopocalypse. Het is het langverwachte vervolg op De Andromeda dreiging, dat vijftig jaar geleden uit kwam. In de Braziliaanse Amazone doet een drone, vliegend vanuit een veiligheidspost aan de rand het oerwoud, een bizarre ontdekking. Ergens halverwege het oerwoud steekt een vreemd organisme honderden meters uit het woud omhoog. Het is zwart en de vorm is bijzonder, bijna onaards. 

Dat betekent werk aan de winkel voor het Wildfire team, gestuurd door de geheime ‘External Vigilance’ eenheid. Die werd 50 jaar geleden opgezet om de wereld te behoeden voor een nieuwe uitbraak van het organisme Andromeda, die destijds honderden mensen doodde. Het zwarte geval in de Amazone lijkt op een nieuwe uitbraak van Andromeda. Een vierkoppig team van experts, genaamd Wildfire, wordt naar het oerwoud gestuurd om te onderzoeken wat er nu precies aan de hand is. Ze worden ondersteund door een vijfde onderzoeker vanuit het ISS, de ruimte. Ondertussen groeit het organisme ongecontroleerd door, alles vernietigend op zijn pad… 

De Andromeda evolutie begint ijzersterk. Wilson gebruikt om een geheimzinnige sfeer op te roepen, gedeelten van zogenaamde ultrageheime overheidsstukken. De lezer zal hierdoor snel in het verhaal worden gezogen want het voelt allemaal interessant en bedreigend. Vooral wanneer het Wildfire team het oerwoud betreedt, wordt het verhaal duister en loert het gevaar achter elke boom. Wilson weet door het voortvarende begin de lezer aan zich te binden. 

Het boek wordt bemenst door een aantal -gedurende het boek steeds aansprekendere- personages. Zo is een van de teamleden de zoon van Jeremy Stone, de held uit het eerste boek. Deze James is eigenlijk een persona non grata, maar de lezer heeft al snel door dat hij een grote rol zal gaan spelen in De Andromeda evolutie. Een ander personage dat de moeite van het vermelden waard is, is astronaut Sophie Kline. Zij ondersteunt het team op afstand, letterlijk vanuit de ruimte. In het ISS denkt de volledig verlamde Kline mee, en uiteindelijk is zij ook een van de pijlers van het boek. Wilson heeft zogezegd zijn cast goed voor elkaar. 

Is het boek zo spannend als zijn voorganger? Nee. Dat ligt niet aan de donders spannende start van het boek, maar aan het feit dat Wilson zichzelf lijkt te moeten bewijzen. Door het gooien met wetenschappelijke termen, feiten, theorieën en anderszins remt hij het boek zo nu en dan onnodig af. Daarmee leidt Wilson af van de steeds meer op snelheid komende verhaallijn die er als technothriller zeker mag zijn. Natuurlijk ligt er onder een Crichton boek altijd een wetenschappelijk fundament, maar deze behoort niet de overhand te krijgen. De afdronk van De Andromeda evolutie lijkt hier echter wel op. 

Tevens is het al op 2/3 van het boek duidelijk is wie er achter ‘Andromeda’ schuilgaat. Het enige wat dan nog rest, is het waarom en hoe. Op zich niet storend, want ook die vragen zijn intrigerend genoeg om te blijven te lezen. 

Toch ademt het boek een zekere, aansprekende mate van Crichton authenticiteit. De blik op de toekomst, de wetenschappelijke theorieën en een organisme dat de mensheid bedreigt; het is er allemaal en het zorgt zeker voor genoeg leesplezier. Wilson mag een volgende keer de ‘weegschaal’ tussen fictie en non-fictie nog iets meer in de gaten houden, dan is hij een waardige opvolger om de Crichton erfenis levend te houden. De Andromeda evolutie: de moeite zeker waard.