C.J. Tudor (roepnaam Caz) werd geboren in Salisbury en groeide op in Nottingham. Ze stopte op haar zestiende met school en had daarna diverse baantjes, waaronder winkelbediende, junior-verslaggever, radio-tekstschrijver, copywriter en voiceover. In de jaren negentig presenteerde ze het filmprogramma Moviewatch op Channel 4. Ze schrijft al sinds haar kindertijd, maar ging er pas serieus mee aan de slag toen ze boven de dertig was. En dat heeft haar geen windeieren gelegd, met de toppers De Krijtman en De terugkeer als absolute topthrillers (lees hier onze recensies). Haar nieuwste boek heet De anderen.
In De anderen maakt de lezer kennis met Gabe. Hij rijdt na een drukke werkdag naar huis. Terwijl hij in de file staat, ziet hij een auto voor hem. Het is een oud brik, met stickers op de achterkant. Vanaf de achterbank staart een meisje hem aan. Hij verstijft; het is zijn dochter Izzy. “Papa”, mompelt ze. En dan is ze weg.
Een paar jaar later. Gabe heeft nooit kunnen verkroppen dat zijn dochter zomaar verdween. En dus rijdt hij elke nacht de M1 snelweg af, op zoek naar het oude brik met de stickers. Dat doet hij tegen beter weten in; zijn omgeving heeft de hoop opgegeven.
Op diezelfde weg rijden Fran en dochterlief Alice. Zij zijn op de vlucht voor iets. En sterker nog. Ze heeft een verleden. En met dat verleden weet ze wat er met de dochter van Gabe is gebeurd…
C.J. Tudor wordt geroemd om haar spannende verhalen die vaak een klein bovennatuurlijk tintje hebben. In De anderen laat ze wederom zien waarom ze zo’n gewaardeerde thrillerauteur is; De anderen is razendspannend, en kruipt langzaamaan onder je huid om daar vervolgens een hele tijd te blijven zitten.
De plot is een van de sterkte pijlers van De anderen. Al met de proloog grijpt C.J. Tudor de lezer bij de strot vast. Want hoe kan het dat Gabe zijn eigen dochter achterin een andere auto ziet zitten? Wat regelmatig gebeurt, is dat een verhaal daarna inzakt. Tudor weet, door de spanningsboog steeds gespannen te houden, de lezer tot het laatst vast te houden. Dat doet de Britse auteur slim; ze heeft mindere verhaallijnen in De anderen lopen, die uiteindelijk steeds meer verweven raken. In die lijnen bevinden zich verschillende mysteries. Die van Gabe’s dochter, maar ook de geschiedenis van Fran wordt gaandeweg steeds meer uit de doeken gedaan. Dit is de grote kracht van De Anderen en het draagt bij aan het leesgenot dat het boek oplevert.
De personages in De anderen zijn bijzonder sterk neergezet. Ze worden door Tudor met veel geduld en detail ontwikkeld in het verhaal. Als de lezer dan eindelijk denkt hoe een personage in elkaar zit, dan komt er weer een nieuwe verrassing om de hoek waardoor het karakter in een andere daglicht komt te staan. Het is zichtbaar dat Tudor veel plezier heeft gehad om dit boek te schrijven.
Zijn er dan geen kritiekpuntjes? Nou, één dan. Wie de boeken van Tudor leest of in het algemeen veel thrillers leest, zal het ‘hoe-wat-waar’ op ongeveer 2/3 van het boek wel inzien. Maar dan is het nog steeds interessant om te kijken of je het ook bij het rechte eind hebt.
Al met al is De anderen een boek waarmee Tudor de belofte als een van de betere Britse thrillerauteurs inlost. Ze heeft een spannend boek geschreven dat onder de huid kruipt en daar een hele tijd blijft zitten. Brrrr.
In De anderen maakt de lezer kennis met Gabe. Hij rijdt na een drukke werkdag naar huis. Terwijl hij in de file staat, ziet hij een auto voor hem. Het is een oud brik, met stickers op de achterkant. Vanaf de achterbank staart een meisje hem aan. Hij verstijft; het is zijn dochter Izzy. “Papa”, mompelt ze. En dan is ze weg.
Een paar jaar later. Gabe heeft nooit kunnen verkroppen dat zijn dochter zomaar verdween. En dus rijdt hij elke nacht de M1 snelweg af, op zoek naar het oude brik met de stickers. Dat doet hij tegen beter weten in; zijn omgeving heeft de hoop opgegeven.
Op diezelfde weg rijden Fran en dochterlief Alice. Zij zijn op de vlucht voor iets. En sterker nog. Ze heeft een verleden. En met dat verleden weet ze wat er met de dochter van Gabe is gebeurd…
C.J. Tudor wordt geroemd om haar spannende verhalen die vaak een klein bovennatuurlijk tintje hebben. In De anderen laat ze wederom zien waarom ze zo’n gewaardeerde thrillerauteur is; De anderen is razendspannend, en kruipt langzaamaan onder je huid om daar vervolgens een hele tijd te blijven zitten.
De plot is een van de sterkte pijlers van De anderen. Al met de proloog grijpt C.J. Tudor de lezer bij de strot vast. Want hoe kan het dat Gabe zijn eigen dochter achterin een andere auto ziet zitten? Wat regelmatig gebeurt, is dat een verhaal daarna inzakt. Tudor weet, door de spanningsboog steeds gespannen te houden, de lezer tot het laatst vast te houden. Dat doet de Britse auteur slim; ze heeft mindere verhaallijnen in De anderen lopen, die uiteindelijk steeds meer verweven raken. In die lijnen bevinden zich verschillende mysteries. Die van Gabe’s dochter, maar ook de geschiedenis van Fran wordt gaandeweg steeds meer uit de doeken gedaan. Dit is de grote kracht van De Anderen en het draagt bij aan het leesgenot dat het boek oplevert.
De personages in De anderen zijn bijzonder sterk neergezet. Ze worden door Tudor met veel geduld en detail ontwikkeld in het verhaal. Als de lezer dan eindelijk denkt hoe een personage in elkaar zit, dan komt er weer een nieuwe verrassing om de hoek waardoor het karakter in een andere daglicht komt te staan. Het is zichtbaar dat Tudor veel plezier heeft gehad om dit boek te schrijven.
Zijn er dan geen kritiekpuntjes? Nou, één dan. Wie de boeken van Tudor leest of in het algemeen veel thrillers leest, zal het ‘hoe-wat-waar’ op ongeveer 2/3 van het boek wel inzien. Maar dan is het nog steeds interessant om te kijken of je het ook bij het rechte eind hebt.
Al met al is De anderen een boek waarmee Tudor de belofte als een van de betere Britse thrillerauteurs inlost. Ze heeft een spannend boek geschreven dat onder de huid kruipt en daar een hele tijd blijft zitten. Brrrr.