Ellie Marney is een docent en bekroonde auteur van succesvolle YA-thrillers. Voor haar boeken interviewde ze forensisch-onderzoek specialisten. Met de nationale campagne #LoveOyza zet ze zich in voor Australische jongerenliteratuur. Ik zie, ik zie is haar nieuwste young adult boek.

We zitten in 1982. De achttienjarige Emma Lewis en Travis Bell worden benaderd door special-agent Cooper om jonge seriemoordenaars in de gevangenis te interviewen. Agent Cooper en de FBI hopen dat zij dankzij hun jonge leeftijd nieuwe informatie loskrijgen in cold cases om zo een beter zicht te krijgen op de motieven van de jonge daders.

Op dat moment vindt in Pennsylvania een reeks nieuwe moorden plaats; iemand heeft het op tieners gemunt. De tijd speelt een grote rol in het vangen van de moordenaar; de enige die een idee heeft wie de nieuwe seriemoordenaar is en wat zijn motieven zijn is de beruchte seriemoordenaar Simon Gutmansson. Alleen heeft deze jonge seriemoordenaar zijn oog laten vallen op Emma. Hij speelt een spel met haar. Komt dit wel goed? 

Ik zie, ik zie begint bij de rekrutering van Emma. Je komt als lezer ook onmiddellijk te weten waarom Agent Cooper Emma in zijn team wil hebben en wat haar verleden is. Ook van Travis komen we vlug te weten waarom hij samen met Emma met jonge seriemoordenaars gaat praten en waarom hij gerekruteerd is. Het verleden van beide personages is de rode draad doorheen het verhaal. Elk moeten ze hun demonen overwinnen om hun doel te bereiken.

De zaken zijn zeer interessant en zorgen ervoor dat je steeds verder wil lezen. Alleen krijg je als lezer niet het gevoel "nu weet ik exact wie Emma en Travis zijn". Ze zijn te oppervlakkig uitgewerkt en je krijgt tijdens het lezen geen emotionele band met ze. Dit is een gemiste kans; mochten de emoties en de karakters dieper uitgewerkt zijn zou het boek nog beter geweest zijn.

Dat het boek in het verleden geschreven is merk je aan de volledige werking van de FBI en het gebrek aan technologie. Dat heeft de auteur er goed weten in te verwerken en is een verademing om te lezen dat het vroeger ook wel allemaal lukte zonder technologie en specifieke snufjes.

Ik zie, ik zie is gelabeld als YA-thriller. Dat is volgens ons echter alleen maar omdat de hoofdpersonages in die categorie vallen. De beschrijvingen van de moorden en de daden zijn toch meer voor volwassenen dan tieners. Niet alleen dat, maar ook het feit dat de auteur zich de moeite genomen heeft om de suspense traag op te bouwen en te eindigen met een climax geeft meer aan dat het een thriller voor volwassenen is. In een YA mag het allemaal wat vlugger gaan en mogen er meer climaxen in het boek zitten zodat de doelgroep zijn aandacht bij het verhaal blijft.

Voor nu is Ik zie, ik zie een boek met interessante invalshoeken maar het had op een aantal punten beter uitgewerkt mogen worden.