Moordplan is het derde en tevens laatste deel in de Veluwe-serie van Nan Adams. We gaan daarin als lezers opnieuw op avontuur met Vera. Deze keer niet in Veluwe maar in Oostenrijk.

Vera reist samen met haar dochter Robin af naar Wenen. Haar vriend Rob werkt er aan de beroemde Karlskirche en Vera is al een paar keer afgereisd naar hem. Deze trip wordt echter extra bijzonder want Rob wil haar voorstellen aan zijn Oostenrijks pleeggezin, bij wie hij inwoonde toen hij studeerde. Wanneer Robin en Vera na een lange treinreis eindelijk aankomen in Wenen is Rob nergens op het perron te bespeuren. Wanneer ze hem proberen te bellen is dit zonder gehoor, tot er eindelijk opgenomen wordt door een vreemde…er blijkt iets vreselijks gebeurd te zijn. Vera’s wereld stort in, maar toch komt de detective in haar naar boven en wil ze de waarheid achterhalen.

“Dit is crazy shit. Alles wat hier in Wenen gebeurt is Bizar. Vera knikte sip en leunde snikkend op Robins Schouder. Laat me nog even deze huilbui hebben. Het verdriet moet eruit, dat voel ik.”

In Moordplan leer je als lezer Vera en haar gezien opnieuw een stukje beter kennen. Hun echte gevoelens en drijfveer blijven echter aan de oppervlak. De gebeurtenissen in het boek zijn triest; het is jammer dat er zo luchtig met het verdriet van Vera om gesprongen wordt. Het geeft, zoals het is beschreven, nu weer dat wat er ook gebeurt je gewoon moet doorgaan. En dat zonder er bij stil te staan. Een gemiste kans wat ons betreft want ook al is dit een boek waarbij je je hoofd leegmaakt om alles even te vergeten, met zo’n gebeurtenis mag er niet licht omgegaan worden. Dit kon dieper en beter uitgewerkt worden.

Net als in de vorige delen gebeurt er weer van alles in Moordplan. Moeder en dochter reizen met de trein, maar voor de lezer gaat het boek ook als een trein. Er zijn divers gebeurtenissen en mysteries die Vera samen met haar dochter wil oplossen. Door de snelheid van het plot en het feit dat dit een korte thriller is blijft alles heel oppervlakkig; het enige wat na drie delen echt duidelijk is geworden is de band die Vera heeft met haar kinderen. Een andere gemiste kans is de matige uitwerking van de omgeving. Moordplan speelt zich grotendeels af in Oostenrijk en hoowel de omgeving en het lekkere eten aan bod komen, had iets meer detail niet misstaan. Dit is natuurlijk niet de stijl van Nan Adams, maar iets meer gevoel en diepte erin stoppen zou iets extra’s geven aan de serie. Overigens zijn Moordplan en de andere boeken uit de serie niet betiteld als thrillerreeks, maar valt het onder het genre van de ‘cosy crime’. Je zit daardoor niet op het puntje van je stoel van de suspense.

“Met haar hart in haar keel, maar met een vastberaden tred, liep Vera naast haar dochter het bergweggetje af, het dorp vol lentebloemen in.”

Van ons had dit laatste deel van de serie meer diepgang mogen hebben en dat op alle vlakken. Het is nogmaals jammer dat er zo oppervlakkig met verdriet omgesprongen wordt; dit had meer uitwerking verdiend. Het verhaal van Vera is na dit deel ook wel afgerond. Door naar de volgende!