Nicola Moriarty is een Australische schrijfster en het zusje van de bestsellerauteurs Liane en Jaclyn Moriarty. Ze debuteerde in 2012 met haar roman In vrije val. Er volgde al snel verschillende boeken van haar hand die niet onder doen voor de boeken van haar zussen. Ik moet je iets vertellen is een hartverscheurend familiedrama vol geheimen, angsten en verlangens met de bitterzoete nasmaak van wraak.

Aan het hoofd van het gezin staat Jill Lewis, terneergeslagen door het plotseling verlies van haar man Frank. Door middel van brieven houdt ze het lijntje met Frank in het hiernamaals. Het plots moeten loslaten van je geliefde is een moeilijk proces. Jill vertrekt met haar gezin. Dat bestaat uit haar drie zonen, Pete, Tony en Darren, haar schoondochters Mimi en Andrea en haar kleinkinderen Callie, Tara, en tweelingmeisjes Elliot en James. Ze vertrekken richting het strandhuis als een terugkomend kerstritueel. Onderweg treft hun het noodlot en raakt het hele gezin betrokken bij een zwaar auto-ongeval.

In de aanloop naar dit ongeval krijgen we een kijkje in de levens van de verschillende betrokkenen en komen we er achter dat ieder huisje zijn kruisje heeft.

De middelste zoon Pete is gelukkig getrouwd met Mimi. De twee werken samen aan het schrijven en illustreren van een populaire kinderserie. Schoondochter Mimi is moeder van 4 enworstelt met de pubertijd van haar dochter. Ook draagt ze zorg voor een pasgeboren tweeling. Ze houdt haar hoofd nog maar net boven water en lijkt steeds meer haar ontspanning in alcohol te vinden. Oudste zoon Tony heeft iedereen in de familie verrast door een manuscript te produceren dat naar verwachting een bestseller is geworden. Bezig aan zijn tweede boek valt zijn vrouw Andrea echter op dat deze lang niet in de buurt komt van zijn eerste bestseller. Andrea tegelijkertijd, is lerares op een middelbare school en maakt zich zorgen om Violet, een leerling bij haar op school. Ze vermoedt verwaarlozing en bijt zich hierin vast. Ze heeft moeite om de grens te bewandelen tussen legitieme zorg en gezonde bezorgdheid. Tony en Andrea zijn bewust kinderloos totdat Andrea zich begint af te vragen hoe en wanneer ze die beslissing hebben genomen, en of er tijd is om te heroverwegen. Tony, haar man, deelt deze wens totaal niet en heeft zelf ook nog het nodige op zijn kerfstok. De jongste zoon Darren, ook een werkende schrijver, is vrijgezel sinds zijn partner, Charlotte, hem verliet voor een andere vrouw. Verstrikt in de gevoelens voor haar vindt hij het moeilijk om verder te gaan, totdat Charlotte en haar nieuwe partner contact zoeken met het verzoek tot spermadonatie.  

Hierboven is te zien dat de Moriarty zich bedient van een veelzijdig palet aan personages. Ze weet de karakters goed en volledig neer te zetten zonder teveel extra ballast in te brengen.

Haar schrijfstijl is bondig. De hoofdstukken vertellen de kern van het verhaal en ze laat hierbij de loze details achterwege. Moriarty speelt respectvol met verschillende ontwerpen van het ouderschap die in sommige gevallen gevoelig kunnen liggen. Je leest het boek vanuit de verschillende perspectieven van de familie. Zo blijven de geheimen in het boek door sudderen. De korte hoofdstukken, met flashbacks van het ongeval, en wisseling in perspectief maakt Ik moet je iets vertellen een verhaal met pit.

Lees je echter graag een thriller? Dan zouden we dit boek niet direct aanraden. Qua triller zou hij -door het ontbreken van echte spanning- slecht scoren maar als familiedrama gooit Ik moet je iets vertellen hoge ogen. Geen cliffhangers, geen onverwachte plotwendingen maar familiedynamiek op zijn best.