Een nieuw videospel is in de maak, en een nieuw seizoen van de tv-serie is reeds aangekondigd. The Witcher is een hot item binnen het fantasygenre, al gaan de genoemde producties gepaard met enige controverse. Zo wordt het uiterlijk van de volwassen Ciri in de game bekritiseerd, en heeft Netflix gekozen voor een andere (lees: commercieel populaire) acteur voor de rol van Geralt van Rivia. De boeken geven wat dat betreft meer stabiliteit. De zeven delen zijn al langere tijd uit, en worden nu in een vast tempo prachtig opnieuw uitgegeven door Boekerij. Tevens kondigde auteur Andrzej Sapkowski onlangs aan dat er een achtste boek zit aan te komen. Een mooi moment om de gehele reeks te lezen. Wij zijn aanbeland bij het vierde boek: De jaren van verachting.
Na een boeiende proloog, waarin de ijlbode (boodschapper voor de koning) Aplegatt wordt gevolgd en de onzekere, geladen tijden waarin de wereld zich bevindt, wordt belicht, vertelt het verhaal zich weer vanuit de bekende perspectieven van Geralt, Ciri en Yennefer. Geralt houdt zich bezig met typische heksertaken, namelijk geld verdienen door monsters te slachten, en is daarnaast op zoek naar meer informatie rondom de mysterieuze magiër Rience. De motieven van deze gevaarlijke tovenaar zijn onbekend, evenals zijn opdrachtgever, maar Rience is nietsontziend op zoek naar Ciri. Yennefer en Ciri reizen ondertussen naar Thanedd, het eiland waar binnen een paar dagen een grote tovenaarsvergadering plaatsvindt om de jaren van verachting te bespreken en welke macht de magie-uitoefenaars hierin kunnen uitoefenen. Terwijl Yennefer zich opmaakt voor deze belangrijke bijeenkomst, zal Ciri worden achtergelaten op de vrouwelijke, magische school van Aretuza. Maar of dat nu zo’n veilige beslissing is?
In De jaren van verachting worden er eindelijk stappen gemaakt. In de vorige boeken werden de pionnen geïntroduceerd, een paar keer verplaatst, maar uiteindelijk vastgezet op het speelbord. Het was de warming-up en de voorbereiding. Zo lazen we over de ontmoeting tussen Ciri en Geralt, werd de rol van Yennefer geïntroduceerd en genoot Ciri de harde hekseropleiding op Kaer Morhen. Verder gebeurde er nog vrij weinig, behoudens enkele zeer vermakelijke losse gebeurtenissen die niet veel toevoeging aan de hoofdplotlijn hadden. Het was vooral een inwijding in de wereld van The Witcher. In De jaren van verachting barst de actie daadwerkelijk los. Sapkowski toont in dit vierde boek dat hij niet alleen sterk is in humoristische dialogen en filosofische gedachtes, maar dat hij ook de gevechtsscènes niet schuwt en deze van eenzelfde hoog niveau schrijft. De passage voor de immense Tor Lara-toren van Thanedd is bloederig, spannend en een tactisch steekspel. Een spektakelstuk waar je eens goed voor gaat zitten, en dat de dreigende en explosieve sfeer van dit boek uitstekend weergeeft.
Veel namen worden gedropt, en het is soms zoeken wie nou wie steunt in de grote oorlog. Tovenaars met een dubbele agenda, interne confrontaties, koningen die overstag gaan, edelen die zich laten omkopen, Niflgaarders die overstappen en Scoia’taels (elfen met eekhoorn-pluimen) die worden ingezet als soldaten. De jaren van verachting lijken inderdaad van kracht. Veel partijen lijken op zoek te zijn naar de leeuwenwelp, het meisje van de profetie, prinses Cirilla van Cintra. Naast de strijd is ook het politieke spel een belangrijk punt in het verhaal. Tijdens de conferentie en het bijbehorende bal vooraf worden er diverse strategieën, visies en plannetjes gesmeed. Het personage Vilgefortz – een machtige, maar sluwe tovenaar - krijgt hierin een prominente rol en zal in de komende delen ongetwijfeld nog groter gemaakt worden. Het is zaak je hoofd er goed bij te houden om te weten wie aan welke kant staat.
Het boek bevat veel informatie dumpen, maar daarnaast is het gewoon een oersterk fantasyverhaal waarbij er veel ontwikkelingen worden gemaakt; verhaaltechnisch, maar ook zeker bij de diverse bekende personages. Ciri ervaart steeds heftiger haar visioenen en nachtmerries; we ontmoeten voor het eerst de skeletachtige ruiters van De Wilde Jacht; Ranonkel is een rijzende ster onder de troubadours; Geralt vecht tegen monsters, en geeft alles voor zijn lotsbestemming, en Yennefer is nog altijd even knap, betoverend en manipulatief.
De jaren van verachting is het beste boek uit de reeks tot nu toe en laat de lezers smachten naar het volgende deel: De vuurdoop. Het zal een scala aan nieuwe ontwikkelingen bevatten waar de liefhebbers vast en zeker meer zekerheid zullen vinden dan in de andere producties. Lezen dus!
