Daniëlle Bakhuis werd geboren op 10 augustus 1982 in Westerhaar-Vriezenveensewijk. Haar liefde voor schrijven begon al op de middelbare school, waar ze columns schreef voor het tijdschrift Fancy. Later werkte ze als redacteur voor tijdschriften zoals CosmoGirl!, Viva en Cosmopolitan. Bakhuis heeft een breed scala aan spannende jeugdboeken geschreven, waaronder Love & Leed, Wraak, Zes Seconden, De Eliminatie, De Executie, Clownsnacht, Het Huis Zonder Einde en De Bloedzomer van 1997.
Terugkerende elementen in de verhalen van Bakhuis zijn moord, mysterie en een vleugje horror. Ook het fictieve plaatsje Westerdam, wat opvallend veel lijkt op haar geboorteplaats Westerhaar, is een vaste locatie in haar boeken. Naast haar nieuwste boek De schreeuw van Westerdam vonden ook het Het Huis Zonder Einde en De Bloedzomer van 1997 plaats in dit dorpje.
De schreeuw van Westerdam speelt zich af rond de millenniumwisseling van 1999 naar 2000. Het verhaal draait om Nancy, die een rouwkaart ontvangt met de mededeling dat ze op oudejaarsavond zal sterven. Haar beste vriend Justin probeert haar te helpen en de waarheid achter de dreiging te ontdekken voordat het te laat is
Wie de boeken van Daniëlle Bakhuis leest, weet dat de auteur veel aandacht besteedt aan de visuele uitwerking van haar verhalen. De Bloedzomer van 1997 bevatte prachtige illustraties, en ook De schreeuw van Westerdam springt meteen in het oog. De onheilspellende rouwkaart die Nancy ontvangt, wordt visueel weergegeven in het boek, waardoor je als lezer een betere voorstelling kunt maken van de angst die dit personage moet voelen. Ook door de Spotify Playlist met muziek uit de jaren ’90 begint het verhaal meer te leven.
Bakhuis lijkt in haar schrijfstijl stappen te hebben gezet. De beschrijvingen in De schreeuw van Westerdam zijn veel beeldender dan in De Bloedzomer van 1997, en de personages hebben meer diepgang gekregen. Hierdoor worden de emoties en de spanning in het verhaal beter overgebracht op de lezer.
Desondanks zit er nog steeds ruimte voor verbetering. Zo is Nancy een eigenaardig meisje die je bij vlagen de stuipen op het lijf jaagt. Je krijgt geen hoogte van haar en daardoor is het lastig om je in te leven in dit personage. Haar vriend Justin is een sympathiek personage, maar je komt weinig over hem te weten.
Het verhaal is spannend en zeker voor haar jeugdige doelgroep behoorlijk eng, zonder dat het zo bloederig wordt dat kinderen er 's nachts wakker van liggen. Bakhuis probeert de tijdsgeest van eind jaren ’90/ begin 2000 te vangen door muziek, attributen en trends uit die periode in het boek te verwerken. Dit komt soms wat geforceerd over en had subtieler gekund. Dit geldt ook voor haar schrijfstijl in het algemeen: minder vertellen en meer laten zien.
In De schreeuw van Westerdam verwerkt Daniëlle Bakhuis diverse urban legends, zoals de mysterieuze dood van rappers Biggie en Tupac, Witte Wieven, kidnappings, orgaanhandel en nog veel meer. Soms lijkt het alsof Bakhuis zichzelf heeft opgelegd om al deze spookverhalen in het boek te verwerken, wat de focus van het verhaal niet ten goede komt.
Er zit zeker potentie in het schrijfwerk van Bakhuis. De uitdaging ligt in het creëren van één solide en groots verhaal dat de lezer echt bijblijft, in plaats van korte verhalen met goede ideeën die beperkt zijn uitgewerkt. De boodschap over huiselijk geweld, die pas aan het eind van het boek naar voren komt en daardoor niet goed landt, is illustratief voor dit probleem. Hoewel de wending onverwacht is, vloeit deze niet logisch voort uit de rest van het verhaal. We zijn dus erg benieuwd naar wat Daniëlle Bakhuis de volgende keer gaat neerzetten.
